Met nog wat verbouwingen in huis werden afgelopen weekend pas de koffers klaargelegd (normaal liggen deze al veel eerder klaar) en natuurlijk direct de eerste spullen daarin gestopt.
Onze laatste week voor vertrek zou nog een spannende week zijn. Afgelopen dinsdag heeft mijn moeder (nadat er na ineens na een jaar behandelen toch weer een kleine tumor in haar long gevonden was en zij hier direct 5 bestralingen voor gekregen heeft) de uitslag gekregen van de CT scan die 5 november gemaakt was. Met de spanning in ons lijf liepen we de ruimte van de longarts binnen. De uitslag van de scan was goed! Er zijn geen nieuwe verdachte plekjes, de bestaande (nieuwe) plek is aan het afsterven en over 3 maanden wordt er weer een nieuwe controlescan gemaakt. Volgens de longarts was die de beste uitslag die je kan krijgen. Je zult begrijpen dat er wel wat traantjes zijn gelaten.
Woensdag was voor Julian een spannende dag, want hij ging zijn contract bij een nieuwe werkgever tekenen. Direct na de vakantie gaat Julian daar starten. Allemaal goed nieuws dus. Donderdagmorgen dacht ik vast onze paspoortgegevens in te vullen, zodat ik dat op het moment van inchecken niet hoefde te doen, bleek dat ik ook al kon inchecken.
Na het printen van de boardingpassen en het toevoegen van onze laatste spullen in de koffer waren we klaar voor vertrek. Romy en Julian sliepen die avond al bij ons, zodat zij niet ’s morgens eerst vanuit Almere naar ons hoefde te komen. Tijdens onze afwezigheid verblijven 2 goede vrienden van Romy en Julian in ons huis om voor onze katten Ziva, Abby en Caity te zorgen. En toen was het ineens vertrekdag! Om half 7 stonden mijn vader, schoonzus en zwager voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Het was voor het tijdstip al heel druk onderweg, maar toch waren we keurig op tijd Schiphol. Nadat we de wegbrengers gedag hebben gezegd zijn we naar de balie gelopen. Nadat we de koffers hadden ingeleverd en de securtiychecks hadden gehad zijn we naar Starbucks gelopen.
Met een heerlijke koffie met muffin hebben we gewacht tot het tijd was om naar de gate B23 te wandelen.
Het boarden verliep georganiseerd en al snel zaten wij op rij 6, direct achter de duurdere stoelen.
Vlak na opstijgen kregen we een drankje en een broodje (die ik persoonlijk niet lekker vond).
De flight attendants hadden nog maar een paar rijen gedaan toen er werd omgeroepen dat ook zij plaats moesten gaan nemen vanwege de turbulentie. Helaas kwam het voor de overige reizigers er niet meer van om het drankje verder te vervolgen. De landing op Frankfurt was gelukkig al snel en met een ruime overstap konden we door de controles en liepen we vast richting gate Z54. Hier hebben we wat te eten gehaald en terwijl we dat aan het opeten waren hadden we een email van Lufthansa ontvangen dat er een gatewissel geweest is. We moesten weer helemaal terug lopen naar Z23. Gelukkig is dat zo vlak voor een lange vlucht niet erg om nog even de benen te strekken, dus zijn we op ons gemak die kant opgelopen.
Het boarden vertrok 10 minuten voor vertrek, wat dus direct resulteerde in een vertraagd vertrek. Het was een full flight en erg druk in de 747. We zaten met z’n vieren op een rij en om 13.45 uur kregen we pushback. De piloot gaf aan dat we richting Parijs zouden vliegen en vandaaruit de oversteek gingen maken naar Amerika. Na ongeveer een kwartier vliegen deden de mensen voor ons hun stoelen in de relax stand waarbij deze direct de knieën van Julian raakte. Op mijn vraag of ze ietsje rechterop konden zitten kreeg ik een blik dat wil je niet weten, maar ze deed het gelukkig wel. De stoel voor Romy die kon bijna a la businessclass in de ligstand en ook daar hebben we gevraagd of deze iets rechterop kon zitten, want Romy kon zich amper nog bewegen. Het eten was nu gelukkig wel lekker en we hadden allemaal onze plate volledig leeggegeten. Na diverse rondjes drinken ging het licht uit in de cabine en kropen de uren voorbij. Kropen, ja kropen, want het was warm in het vliegtuig en bijna de hele vlucht heeft de fasten your seatbelt sign aangestaan.
Vlak voor landing kregen we nog wel wat te eten, maar dit was geen cullinair hoogstandje. Koffie en thee werden al niet geschonken vanwege de bumpy ride. Bijna aan het eind van de vlucht waren we het allemaal zat en moesten we onszelf flink afleiden om de vlucht vol te houden.
Bij de landing dachten we dat het vliegtuig vast wat onderdelen verloren had, want die kwam me toch met een klap neer, waarbij deze vlucht direct op de eerste plaats van de slechtste vluchten ooit door ons gevlogen is gekomen. Bij immigrations was het gelukkig niet druk en waren wij voor de andere twee grote vluchten vanuit Europa. Onze immigrationofficer was een grappige man die door had dat wij er helemaal door heen zaten en maakten met zijn grapjes weer veel goed. Bij bagageclaim stond ons nog een nare verrassing te wachten. Van één van onze koffers is het slot gebroken en daardoor kan hij niet goed meer dicht.
Voordat we onze auto konden halen moesten we dit eerst melden. Met een file reference nummer kunnen we online dit verder afhandelen. Maar goed ik denk niet dat we nog wat terug krijgen, want de koffer is daar te oud voor als ik het goed begrepen heb. Bij National was de keuze niet reuze, maar gelukkig stond er wel één auto die aan de eisen van de “baas” voldeed. Nadat we de koffers hadden ingeladen zijn we richting Kissimmee gereden. Eerste stop was de WaWa voor wat Amerikaanse Dollars om deze direct aan de overkant weer uit te geven voor de eerste boodschappen. Bij de villa aangekomen, zijn we nadat we alles uit de auto gehaald hadden direct naar bed gegaan. Het was een lange dag, maar we zijn er!