Als eerste moet ik een rectificatie doen: De vos van eergister was geen vos, maar een coyote. Ik was vanmorgen wederom vroeg wakker, maar Sjon was nog zo diep in slaap dat ik besloot hem nog even door te laten slapen. Zachtjes ben ik er uit gegaan en ben begonnen met het schrijven van de afgelopen 2 dagen.
Toen ik de foto's ging uploaden werd Sjon ook wakker. Omdat je maar binnen een bepaalde periode kan ontbijten zijn we eerst gaan ontbijten en daarna heb ik de verslagen verder online gezet. Ondanks dat we ons niet gehaast hadden, gingen we maar een uur later op pad dan gistermorgen. Al vrij snel moesten we wachten voor een overstekend hert.
En tja je bent nu eenmaal in hun leefgebied dus pas je je aan. We besloten vandaag een pad in te gaan die we nog niet eerder doorgereden hadden.
Hier zagen we twee dames staan en vroegen aan hen wat ze gezien hadden. Ze bleken op zoek naar vogels en terwijl ze die aan het spotten waren bleek er een hert bij hen overgestoken te zijn zonder dat ze dat door hebben gehad. We vroegen aan de dames of zij wisten waar je een uil kon spotten, want ook deze zitten in dit gebied. Zij gaven aan locatie aan en we besloten om daar naar toe te rijden. Hier stonden een vader en een zoon (beiden allebei een camera met grote zoomlens). Ik liep naar hen toe en vroeg of zij wisten zij de uil gezien hadden. Zij waren niet bekend met een uil hier, maar wel op een andere locatie. Na even rondgekeken te hebben, bedankten we de heren en zijn naar de locatie die zij opgaven gereden. Hier stonden de twee dames van eerder ook (had ze gewoon verkeerd begrepen). De uil was nog niet gespot en we hebben daar 2 uur staan kletsen met deze dames en ondertussen de boel in de gaten gehouden. De uil kwam hier voedsel halen voor haar uilskuikens die ze had en daardoor liet ze zich in plaats van alleen 's avonds nu ook overdag zien. Rond lunchtijd hebben we daar een broodje gegeten. De uil liet zich niet zien. We begrepen van één van de dames (Tree en Sandy) dat de avond ervoor de uil door een stelletje &*(&(*&^%@# achterna gezeten was. Het kon daardoor zijn dat ze afgeschrikt is en niet meer komt. Na die 2 uur besloten wij om weer verder te gaan en dat bleek een FANTASTISCH besluit te zijn. We kwamen weer in een mini file terecht en dat betekent vaak maar één ding. Omdat het nog even zou duren voor we bij dat punt zouden zijn, zei Sjon loop jij er vast naar toe, dan kom ik zodra ik de auto geparkeerd heb. Gelukkig kon Sjon de auto snel kwijt en liep hij vlak achter me aan. Bij het groepje mensen aangekomen begreep ik dat er in de boom vlak langs de weg 3 cubs lagen en dat moeder aan de andere kant van de weg in het bos aan het eten was. Ondanks dat ze behoorlijk beschut lagen, kon je ze zien liggen en spelen.
Op een gegeven moment kwam er een volunteer ranger (Cat) aan en gebood iedereen ruimte te maken, want mama kwam eraan en wilde oversteken. Als een olievlek dreef iedereen uiteen en niet veel later stak mama vlak voor ons over.
Ze had niet veel haast, want ze bleef nog even staan.
Wow wat geweldig om te zien. Zo dichtbij (natuurlijk wel op veilige afstand zoals Cat had aangegeven) en niet eens vanuit de auto. We zagen de kleintjes uit de boom komen en niet veel later liepen ze door het hoge gras richting de rand van het bos.
Dit is één van de twee foto's die ik gecropt heb, de rest zijn origineel.
Daar leek het in eerste instantie erop dat ze de kleintjes weer de bomen in stuurde, maar dat was van korte duur.
Ze bleef samen met de kleintjes langs de rand van het bos lopen richting de weg.
Dit is de tweede foto die door mij gecropt is.
We bleven haar volgen en terwijl Cat bezig was het verkeer door te laten rijden liet ik haar af en toe weten waar mama en haar cubs waren zodat zij hierop kon anticiperen. Toen ze vlak bij de weg was kwam er nog een andere ranger (Pete genaamd). Hij hield de mensen aan één kant tegen en Cat de groep waarin wij ons bevonden. En ja hoor ze stak over en de 3 kleintjes volgden haar naar de overkant.
WOW O WOW, ik stond gewoon met tranen in mijn ogen. Wat een bijzondere ervaring was dit om mee te maken. Er was geen tijd om dit te laten bezinken want mama en kleintjes waren op een stukje bosgebied in een haarspeldbocht. Dat betekent dat als ze recht doorloopt nog een keer een weg over moest steken. We liepen met z'n allen omhoog en inderdaad leek het er even op dat ze nogmaals een oversteek zou maken. Maar ze bedacht zich en ging toch het bos in. Nadat ze echt uit het zicht verdwenen was bedankte Cat me voor mijn hulp en met een handkus liepen wij weer terug naar onze auto. Mama beer heeft ons gewoon 2 uur laten genieten van haar en haar kleintjes. Had ik al gezegd WOW! Bij het visitor center hebben we even een sanitaire pitstop gemaakt en zijn we lid geworden van The Great Smokey Mountains (Sandy attendeerde ons op deze mogelijkheid). The Great Smokey Mountains vraagt geen toegangsfee, en moet het hebben van donaties en lidmaatschappen. Omdat wij het echt een geweldig park vinden en hier enorm genieten, vonden wij het lidmaatschap een perfecte oplossing om bij te dragen.
Inmiddels was het rond 5 uur en we besloten nog een keer te gaan kijken op de plek waar de uil zich normaal liet zien. Hier stonden mensen die we ook al bij mama beer hadden gezien en zij gaven aan dat de uil zich nog niet had laten zien. Terwijl we staan te praten zegt één van de dames volgens mij zag ik haar vliegen. We lopen naar de plek die zij gezien had en ja haar daar zat ze! Nogmaals WOW wat een prachtig beest.
Ze keek op een gegeven moment gewoon recht in de camera. Ze wilde ook nog even haar vliegkunsten laten zien en vloog naar een andere tak.
Terwijl we daar stonden kwam er een ander stel bij ons staan. De mensen van eerder waren inmiddels weg gegaan. We raakten aan de praat en het blijkt dat zij net als wij Sanibel helemaal het einde vinden. Zij komen daar al 35 jaar! Na een tijdje vonden we het genoeg en besloten om weer verder te gaan. Toen we weer bij de plek kwamen waar we eerder mama en haar kleintjes gezien hadden, zagen we mama weer.
Alleen nu was ze heel ver weg en niet veel later verdween ze echt het bos in. Nog iets verder zagen we een enkele beer en ook deze verdween het bos in.
Uiteraard hebben we ook de diverse herten gezien.
Inmiddels begon het al aardig te schemeren en nadat de zon achter de bergen weggezakt was, kwamen de vuurvliegjes. Wat is dit ontzettend mooi om te zien.
Helaas is het niet te fotograferen als je aan het rijden bent. Tijdens ons laatste rondje hebben we 3 keer een coyote gezien. De eerste liep op een verhoging en toen we dichterbij kwamen dook hij het hoge gras in. Bij de tweede wilde mijn lens niet scherp stellen (ik had de 300 lens er nog op zitten) en de derde coyote(inmiddels had ik mijn 200 lens op de camera) bleef een hele tijd op de weg lopen in onze richting.
Wij stonden stil en vlak voor de auto dook deze het gras in. Tjonge jonge wat een dag, wat een dag! Het was inmiddels kwart over 9 en we moesten nog een stukje rijden naar ons hotel over de kronkelweggetjes van het park. Om kwart voor 11 waren we weer in het hotel en waren gewoon nog helemaal vol van deze dag. Morgen hebben we nog een dag Smokey Mountains op het programma staan, maar ik weet zeker dat niets deze dag kan overtreffen!