We hadden voor de zekerheid de wekker gezet, maar dat was niet nodig, want we waren voor de wakker al wakker. Rond 10 voor half 7 liepen we naar de ontbijtruimte, maar deze was nog gesloten.
Ontbijt zou om half 7 zijn, maar we hoopten dat ze misschien wel iets eerder open zouden zijn. Helaas! Terug op de kamer hebben we alle koffers verder ingepakt, zodat we na het ontbijt direct weg konden gaan. Bij de tweede poging was de ontbijtruimte wel geopend en ondanks dat er nu wel bagels waren, heb ik toch een wafel genomen. Blueberrybagels zijn niet helemaal mijn ding. Na het ontbijt hebben we de koffers in de auto gezet en zijn we eerst naar Walmart gereden voor brood voor onze lunch. Bij Walmart ben ik even snel alleen naar binnen gelopen en daarna hebben we koers gezet richting het Ochlockonee River State Park. We wilden de route langs de golf van Mexico rijden. Je kan er ook op een andere manier vanaf Panama City naar toe rijden, maar dat wilden wij niet. In Panama City zagen we wel veel huizen met plastic op het dak, maar dat deed niet direct een belletje rinkelen. Toen we in de buurt van het Tyndal Airforce Base kwamen drong het tot ons door. Hier is vorig jaar op 10 oktober orkaan Michael aan land gekomen. Dit zag er echt heftig uit. Huizen verwoest, bomen als lucifershoutjes geknapt.
We waren in 2017 vlak na Irma in de Everglades (het gebied waar Irma actief was), maar dat zag er minder heftig uit als wat we hier zagen. Niet dat orkaan Irma niet ernstig was, want iedere orkaan die schade aanricht is verschrikkelijk. Maar wat we hier zagen…. we werden er steeds stiller en verdrietiger.
Bij Mexico Beach (het stadje waar Michael echt aan land is gekomen) was het net of we door een spookstad reden.
Niet één huis is bespaard gebleven. We zagen de persoonlijke spullen van de mensen gewoon liggen. En dat terwijl het al meer dan een half jaar geleden is. Op de radio hoorden we dat er rond 20 juni een viswedstrijd wordt gehouden en de opbrengst ervan wordt mede gebruikt voor de herstelwerkzaamheden van de stad. Terwijl we onze weg vervolgden werden de beschadigde huizen steeds minder en zag het er allemaal vrolijker uit. Maar wij waren nog steeds diep onder de indruk. We hadden gewoon de overgang naar de andere tijdzone gemist. Ineens was het een uur later. Bij de ingang van het Ochlockonee River State Park wilden we bij de Ranger Station ons toegangsfee betalen, maar we mochten van de mevrouw gewoon doorrijden.
Wel hadden we gevraagd waar we de meeste kans hadden op het spotten van witte eekhoorntjes. Dit park staat daar bekend om en we hoopten natuurlijk er één te spotten. Het meeste kans hadden we bij de kampeerplaatsen en normaal gesproken mocht je daar als gewone bezoeker niet heen, maar wij kregen toestemming om daar te kijken. Onderweg daar naar toe zagen we wederom een wasbeertje oversteken.
Nu iets duidelijker dan de vorige keer.
We hebben de auto geparkeerd op één van de kampeerplaatsen en zijn over het terrein gaan lopen. Helaas zagen we geen witte eekhoorn en we besloten even richting het water te lopen.
En voor we het wisten waren we bij de parkeerplaats voor dagrecreatie. Je kon vanaf hier met de auto (wij waren lopend) op 2 manieren terug naar de hoofdweg. De asfaltroute en een scenic route. Wij besloten dit pad een stukje te gaan volgen.
Uiteindelijk bleek dat we hem helemaal konden lopen. Ongeveer halverwege zag ik iets wits in de verte en dacht in eerste instantie dat het een hond was van één van de kampeerders.
Maar toen we goed keken bleek het een hert te zijn. Wow wat gaaf een hert met een wit lijf, maar wel een bruine kop. Hij/zij hield ons van afstand goed in de gaten en we konden goed fotograferen.
Toen vonden we dat we het beestje met rust moesten laten, want wij waren in zijn/haar gebied en er zijn natuurlijk meer gevaren voor een hertje in een statepark. Niet veel later zagen we nog een hertje, maar deze was helemaal bruin. Deze kwam gewoon in onze richting lopen.
Ook deze hebben we na een aantal foto’s met rust gelaten en zijn verder gelopen. Bij de kampeerplaats hebben we eerst geluncht. Terwijl we zaten te lunchen kwam er een ranger en die vroeg of wij een kampeerplek hadden.
Terwijl Sjon snel plaats nam, viel hij bijna van de bank, vandaar dat ik helemaal dubbel lag.
We wisten niet hoe de foto er uit zou zien, maar dit was dus het resultaat.
Wij gaven aan dat dit niet zo was, maar dat we hier even mochten staan van de mevrouw van het ranger station. Na de lunch zouden we weer weg gaan. De ranger gaf aan dat het geen probleem was. Toen zei ik dat we een wit hert gezien hadden. Hij reageerde dat we enorm veel geluk hadden gehad, want mensen van over de hele wereld komen naar dit park voor het witte hert, maar ze (we kwamen er dus achter dat het een zij is) laat zich maar zelden zien. We hadden het ook als heel bijzonder ervaren. Na de lunch hebben we nog een rondje gereden over het park, maar helaas geen witte eekhoorn. Maar hé, een wit hert is ook goed toch! Na dit park hadden we eigenlijk nog een statepark op de route liggen die we wilden doen. Maar we hadden in Tallahassee ook een officieel bezoek en hiervoor moesten we op tijd bij het Florida Department of State zijn. Department of State? Ja Department of State. Afgelopen oktober zijn Romy en Julian getrouwd in Florida en hiervan hebben zij een trouwakte ontvangen. Deze kun je in Nederland laten legaliseren en dat hebben Romy en Julian bij thuiskomst ook direct geprobeerd. Alles kon online geregeld worden. Maar na een paar weken kregen ze bericht dat ze het origineel moesten insturen. Dit hebben ze gedaan, en na 2 weken kregen ze de akte weer terug omdat het dossiernummer niet bekend was. Na bijna een half jaar heen en weer gedoe bleek dat er nog een apostille ontbrak. Deze moest ook uit Florida komen. In eerste instantie dachten we dat dit dan ook uit Orlando of Cocoa Beach moest komen. Maar nee, dit kon alleen in de state capitol Tallahassee. Toevallig (echt waar) hadden wij net deze route als rondreis in gedachten, dus konden Sjon en ik dat regelen. Dat scheelde het opsturen naar Tallahassee met alle risico’s van dien. Nadat we bij het Department of State nagevraagd hadden of wij dat konden doen hebben wij de akte meegenomen. En vandaag hadden wij dus deze belangrijke missie te doen. Omdat zowel Sjon als ik niet te laat wilden zijn, besloten we het tweede park te laten voor wat het was en direct door te rijden naar het Department of State. Het Department of State hadden we snel gevonden en ook het juiste gebouw was geen probleem.
Het was er niet druk en toen we aan de beurt waren kregen we te horen dat we niet met contant geld of creditkaart konden betalen, maar dat we een check of een money order moesten hebben. Een check kunnen wij niet aan komen, maar een moneyorder wel. Deze konden we halen bij een benzine station en van de dichtstbijzijnde kregen we het adres. Dit stuk papier wat als betaalmiddel gold was zo geregeld. Voor een waarde van $ 20 betaal je dan wel ruim $ 21, maar dan heb je ook wat.
We waren nu helemaal blij dat we het tweede park gelaten hadden. Terug bij het Department of State konden we direct bij de balie plaatsnemen en nadat we alles hadden ingeleverd, kregen we een paar minuten later een apostille (bewijs dat degene die de trouwakte rechtsgeldig heeft gemaakt inderdaad in dienst is van de staat Florida). Sjon en ik waren beiden blij dat dit gelukt was en er viel een last van onze schouders. We vonden wel dat we een ijsje verdiend hadden en zijn dus naar Coldstone gereden en hebben hier een ijsje besteld.
Nadat we deze ophadden zijn we naar het hotel gereden. Ook hier zag je een klein beetje schade van Michael. Het inchecken verliep een beetje vreemd, want de kamer die voor ons bestemd was bleek al te vergeven door een nieuwe medewerker, maar bleek toch leeg. Hier kreeg ik ook te horen dat de route die wij vandaag gereden hadden twee weken geleden nog compleet afgesloten was vanwege Michael. Ik had inmiddels wat kwartjes verzameld, dus konden we gaan wassen. Nadat we de wasmachine gevuld hadden, wasmiddel en kwartjes erin gedaan hadden, wilde de wasmachine niet starten. De machine gaf geen water. Ik ben naar de receptie gelopen en samen met de dame van de receptie, iemand van onderhoud en Sjon hebben we geprobeerd de machine aan de praat te krijgen.
Maar helaas, de machine zweeg in alle talen. Ik kreeg mijn kwartjes terug en Laura (zo heette de dame van de receptie) zei dat we bij het naastgelegen hotel konden wassen. En inderdaad dat mocht gelukkig, alleen zo kregen we te horen, de droger was out of order, oftewel hij deed het niet. Maar goed de droger bij ons hotel deed het wel. Het was wel even behelpen, maar onze was is weer gedaan. Morgen gaan we de panhandle verlaten en daarmee ook Florida. Niet dat onze vakantie er al op zit, maar omdat we richting de Great Smokey Mountains gaan.