Voor vandaag hadden we om 10 uur de tour bij Whitney Plantation geboekt. We hadden gelezen in verslagen van anderen dat het verstandig was om deze tour van te voren te boeken. We hebben voor die van 10 uur gekozen omdat we misschien anders op hete kolen zouden zitten bij een andere plantage omdat we daar mogelijk meer tijd nodig zouden hebben dan we gedacht hadden.
Nu hadden we deze reservering vast achter de rug en de rest van de dag waren we frank en vrij om te gaan en staan waar we wilden. Na het ontbijt zijn we wederom richting Walmart gereden. Om half 9 waren we klaar bij de Walmart en zijn we richting Whitney Plantation gereden. Waarom zo vroeg, ik wil graag nog langs Oak Alley Plantation rijden (dit lag redelijk op de route) om alsnog een foto van die geweldige oprijlaan te maken. En inderdaad toen we daar aankwamen was het helemaal rustig. Er was letterlijk niemand te zien.
Deze foto's zijn uiteraard wel door ons zelf genomen!
Hierna zijn we door gereden naar Whitney Plantation.
Hier waren we iets te vroeg en moesten we de tijd doorbrengen in een museum waarin de geschiedenis van het ontstaan van Amerika, de slavernij en zo verder. We kwamen er dus achter dat in 1452 Paus Nicholas V een pauselijk decreet uitgaf die de grondslag was aan de slavenhandel. Ook leerden we dat Christopher Colombus in 1502 de eerste Afrikaanse slaven naar “de nieuwe wereld” bracht.
We mochten op deze plantage niet vrij rond lopen, dus moesten wachten tot we werden geroepen voor de tour. Om 10 uur precies verscheen Ali, een echte zuiderling, met knauw en al, waardoor het in het begin erg moeilijk was om hem te verstaan. Whtiney Plantation verteld het verhaal vanuit de slaven die daar woonden. Maar voordat Whitney Plantation de naam Whitney kreeg was er al een andere eigenaar geweest.
De geschiedenis van Whitney Plantation:
Ambroise Heidel was de founding father van de plantage, hij emigreerde in 1721 vanuit Duitsland naar Louisiana samen met zijn moeder en broers en zussen. Hij werd een bescheiden boer op de oostelijke oever van de Mississippi met, op een gegeven moment, één enkele varken. In 1752 Ambroise kocht het oorspronkelijke land van de plantage en werd een rijke eigenaar die zich bezighield met het verbouwen en verwerken van indigo (dit was het gewas wat door vrijwel alle plantages in die tijd werd verbouwd..Heidel (in Amerika ondertussen verbasterd naar Haydel) overleed in 1778. Na het overlijden van zijn vader transformeerde Jean Jacques Haydel (de jongste zoon) begin 1800 de plantage naar een suikerrietplantage. De plantage bleef lang in het bezit van de familie Haydel. In 1820 werd de plantage doorgegeven aan de zonen, Marcellin en Jean Jacques Jr. Na de dood van de laatste zoon Marcellin Haydel, kocht zijn weduwe, Marie Azélie Haydel de plantage. Zij was een echte zakenvrouw en veranderde de plantage in een grote agro-industriële suikerrietplantage wat tot 407,000 pond suiker produceerde tijdens één seizoen. Zij overleed echter in 1860. Na de burgeroorlog (1867) werd de plantage door de familie verkocht aan Bradish Johnson uit New York, die de plantage vernoemde naar zijn kleinzoon, Harry Whitney. Tussen 1880 en 1990 wisselde de plantage nog een paar keer van eigenaar, maar bleef de naam Whitney behouden. In 1990 is de plantage opgekocht door Formosa Chemicals and Fiber Corporation. Zij wilden daar een olieraffinaderij bouwen, maar in 1999 na het instorten van de markt verkocht Formosa het aan de hedendaagse eigenaar Cummings. Cummings heeft de plantage gemaakt tot wat het vandaag is door de aankoop van antiek en het restaureren van bepaalde delen. Vanaf december 2014 is Whitney Plantation opgesteld voor publiek.
Tijdens de tour (welke ruim anderhalf uur duurde) worden diverse oude gebouwen bekeken. The Big House (gebouwd in 1803) is nog origineel en heeft zelfs orkaan Katrina doorstaan, de twee slavenwoningen zijn afkomstig van andere locaties. De smidse en het koetshuis zijn replica’s. Op diverse plekken op de plantage staan beelden, deze beelden worden gezamenlijk The Children of Whitney genoemd. Met deze beeldengroep worden de kinderen herdacht die op het moment van de bevrijding op Whitney Plantation woonden.
Deze gravures "The Wall of Honor genaamd", is geheel gewijd aan de slaven die ooit op Whitney Plantation hebben geleefd. Hun namen staan daar vastgelegd, samen met aanvullende informatie over hun afkomst, hun leeftijd en hun vaardigheden.
De tour was erg indrukwekkend, mede doordat het vanuit de slaven verteld werd. Zoals gezegd mochten we niet vrij over het terrein lopen en nadat we in de giftshop even op adem waren gekomen (temperatuur op dat moment bijna 37 graden, maar door de hoge luchtvochtigheid voelde het aan als 40 graden zijn we naar de auto gelopen.
Volgende stop zou Evergreen Plantation zijn. Deze ligt iets verder aan deze weg. Daar aangekomen was het erg verlaten (en ik herinnerde me dat ik gister een opmerking had gemaakt tegen Sjon hierover, zo van wat een mooi gebouw en wat jammer dat het dak er zo verwaarloosd uitziet). Op het parkeerterrein kwam er een vrouw naar ons toe en zij gaf aan dat de plantage gesloten was omdat ze de afgelopen tijd een film hebben opgenomen.
Ze waren hier net mee klaar en hebben nu een paar weken nodig om de plantage weer open te kunnen stellen voor publiek. Ze wilde niet vertellen wat de naam van de film was, maar wel dat deze in 2020 uit zou komen en dat met slavernij te maken zou hebben (waarschijnlijk iets in dezelfde stijl als 12 years a slave of Django unchained). We hebben nog een foto gemaakt van de voorkant en toen moesten we bedenken wat te doen.
Niet veel verderop zat een Tanger Outlets en we besloten om daar heen te rijden. We hebben hier wat rond gelopen en meer dan een paar nieuwe sneakers voor Sjon hebben we niet gekocht. Rond half 5 waren we weer terug in het hotel. Nadat we onze was in de twee machines van het hotel hadden gedaan hebben we op de kamer wat gegeten. Tussendoor hebben we de was in de drogers gegooid en ben ik met het verslag begonnen. Morgen gaan onze trip verder vervolgen, maar eerst gaan we nog naar een plantage wat iets verderop aan de Mississippi ligt en dan rijden we door naar NOLA (oftewel New Orleans Louisiana).