Vanmorgen na een prima ontbijt zaten we om half 9 in de auto. Eerste stop was Walmart iets verderop. Hier hebben alleen brood gehaald voor de lunch en hebben we de tank volgegooid. In totaal heeft dit 10 minuten geduurd en om 10 over half 9 gingen we dan echt op weg.
Onze eerst stop was Destrehan Plantation. Omdat we graag langs de Mississippi wilden rijden had ik de route zo gemaakt dat dit ook gebeurde. Echter door de hoge dijken langs de rivier zagen we er niets of nauwelijks iets van. Verder zagen we wel toen we de Sunshine Bridge overreden dat het water erg hoog stond in de Mississippi.
Om even voor 10 uur parkeerden we de auto en liepen via de giftshop waar we toegangskaartjes kochten het terrein op.
We konden als we wilden nog met de tour van 10 uur mee, maar we wilden eerst graag over het terrein lopen, dus melden we ons voor de tour van half 11. Dit gaat vrij simpel, want er wordt ieder half uur een bel geluid en als je wil kun je je dan aanmelden. Onze gids was Jane en zij wist veel over de historie van Destrehan.
Hier het verhaal van Destrehan Plantation:
Deze plantage is de oudste nog originele plantage uit de koloniale periode in Louisiana. Destrehan Plantation House werd 1787 gebouwd in opdracht van Robin deLogny, hij ging een contract aan met een tot slaaf gemaakte mulat en meesterbouwer genaamd Charles Paquet. De bouw duurde 3 jaar. Robin deLogny was een indigo planter en gebruikte de plantage voor het verbouwen en verwerken van indigo. 2 jaar nadat Destrehan plantation klaar was overleed deLogny. Na DeLogny's dood in 1792 erfden de Destrehans (de dochter van deLogny was getrouwd met Jean Noel Destrehan). Omdat Jean Noel Destrehan de zoon was van een belangrijk figuur in de Franse kolonie van Louisiana werd de stad en de plantage naar hem vernoemd. Terwijl de plantage eigendom was van de familie Destrehan, doorliepen zowel het huis als het terrein aanzienlijke periodes van verandering. In de 19e eeuw werd de belangrijkste marktgewas bij Destrehan suikerriet in plaats van indigo en het huis ging door twee verdere fasen van de verbouw. De oorspronkelijke galerijkolommen werden in de jaren 1840 vervangen door Griekse kolommen. Het oorspronkelijke koloniale uiterlijk werd gewijzigd door de postkoloniale toevoeging van half vrijstaande vleugels. In de jaren die volgden bleef de plantage in handen van familie van Destrehan. Emile Rost, de zoon van Louise Destrehan en Pierre Rost is nooit getrouwd geweest en in 1910 verkocht hij het huis en de eigendommen aan de Destrehan Manufacturing Company. In 1914 werd de plantage het eigendom van de Mexican Oil Company en later Amoco. Ze bouwden een olieraffinaderij en een bedrijvenstad op de site. In 1958 werd de verouderde raffinaderij afgebroken en stond het huis leeg en werd herhaaldelijk vernield vanwege een legende dat Jean Laffite een schat op het terrein had verstopt. Na 12 jaar verwaarlozing, besloot een lokale gemeenschap dat er iets moest gebeuren om deze historische schat te redden. In 1968 vormden burgers een groep en dienden een petitie in bij American Oil Company over de plantage. In januari 1969 ontving de River of Historical Society een society charter van de staat Louisiana. American Oil was bereid om het pand over te dragen aan een non-profit groep die geïnteresseerd is in het behoud van het huis. De oliemaatschappij overhandigde het huis en ongeveer vier hectare land aan de River Road Historical Society in december 1971. De River Road Historical Society redde en herstelde het huis. Vanwege de opmerkelijke belangstelling en steun van de gemeenschap verwierf de maatschappij meer land en andere historische gebouwen.
In het huis mochten we gewoon foto’s maken en Jane was gekleed in klederdracht uit die tijd. Ook stonden er poppen, waardoor je een duidelijk beeld kreeg van hoe het moest zijn geweest.
De slavencabin die op het terrein stond was niet origineel van Destrehan, maar van een ander plantage uit de omgeving. Doordat de oliemaatschappij maar een klein deel terug had gegeven en de slavenverblijven in de oorspronkelijke staat verder van het huis stonden zijn deze verloren gegaan. Wat ook heel interessant is wat we daar hoorden is dat Louisiana een andere wetgeving heeft dan de rest van Amerika. Een advocaat uit een naastgelegen staat mag hier niet zomaar voor de rechter komen. Hij moet hiervoor eerst weer 2 jaar een opleiding doen. De staat Louisiana volgt de Civil Law en de rest van Amerika de Common Law. Om kwart over 12 hadden we alles gezien en hebben we bij de auto eerst een broodje gegeten. Hierna zijn we naar Oak Alley Plantation gereden. Hiervoor moesten we naar de andere kant van de Mississippi, dit keer reden we over de Hale Boggs Bridge. Als je vanaf deze kant komt rij je eerst langs de oprijlaan met de 14 live oaks. We zijn hier gestopt en zijn eerst de dijk op gelopen om bij de rivier te kijken.
Het water staat echt hoog. We begrepen later dat het zelfs historisch hoog staat. Het komt niet alleen door de enorme hoeveelheid regen, maar ook door de tornado die recent in Oklahoma heeft gewoed. De dreiging van overstroming geldt zeker de komende dagen nog. Hierna zijn we teruggelopen naar de auto, maar eerst wilden we een foto maken van de oprijlaan. Omdat deze plantage veel drukker bezocht is dan Destrehan was het niet mogelijk om dit zonder mensen op de oprijlaan te doen.
Deze foto is niet door ons zelf genomen, maar geeft een beeld hoe het eruit ziet zonder mensen.
Hierna hebben we de auto geparkeerd en na het betalen van de toegang zijn we eerst naar de slavenverblijven gelopen. Deze niet originele slavenwoningen laten je middels een expositie het slavernijverleden zien.
Hierna zijn we naar The Big House gelopen en daar werden we door het huis geleid door Robert. De groep was een stuk groter dan de eerdere tour bij Destrehan. Daar waren we met z’n zessen en hier waren we zeker met een mannetje of 30. In het huis mochten geen foto’s gemaakt worden, wat erg jammer is.
De geschiedenis van Oak Alley Plantation:
De oorspronkelijke naam van de plantage was Bon Séjour Plantation. De plantage dankt haar huidige naam, Oak Alley, aan de 240 meter lange oprijlaan waarlangs aan beide zijden 14 indrukwekkende live oaks staan. De leeftijd van de bomen is niet bekend, 6 ervan (aan beide zijden de drie het dichtst bij het huis zijn in elk geval wel ouder dan The Big House, de anderen zijn na de bouw geplaatst). De woning werd in de jaren ’30 van de 19e eeuw gebouwd in opdracht van Jacques Télesphore Roman. Hij exploiteerde de plantage tot aan zijn dood in 1848, daarna nam zijn weduwe Celine zijn taken over. Haar mismanagement leidde bijna tot bankroet, zoon Henri nam in 1859 de controle over en slaagde erin de plantage van de ondergang te redden. Wel had de bank al veel van de oorspronkelijke spullen uit die tijd in beslag genomen, waardoor er maar een paar dingen origineel zijn in het huis. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog werden veel plantages verwoest, Oak Alley Plantation bleef dit lot bespaard. De exploitatie bleek echter niet meer rendabel te zijn, Henri verkocht de plantage in 1866 aan een oom en twee tantes. Daarna raakte de plantage in verval. Toen de Stewarts het pand in 1925 hadden gekocht, zou het hun thuis zijn, een gewone veeboerderij waar Josephine haar tuinen naast het vooroorlogse herenhuis kon bewerken en paarden door de uitgestrekte hectare van deze historische plantage kon rijden. Maar tijdens haar leven op de plantage, zag ze een groter doel voor de plantage. Dus in 1969 richtte Josephine, met de hulp van haar neef, Zeb Mayhew, Sr. een stichting zonder winstoogmerk op die het vooroorlogse Big House en de onmiddellijke 25 hectaren acres, Oak Alley Plantation, zou omvatten. De missie van de Foundation is om bezoekers van over de hele wereld kennis te laten maken met de geschiedenis van de suikerrietplantage en degenen die hier ooit hebben gewoond en om het publiek in het algemeen kennis te laten maken met vervlogen tijden. Naast de woning ligt de Stewart Garden, een tuin die is gecreëerd door Josephine. Zij heeft van 1969 tot 1972 zelf tours door het huis gegeven. De tuin is leeggehaald en zou opnieuw beplant worden zoals Josephine het in haar tijd ook gedaan had. Maar door het hoge water in de Mississippi mag er niets geplant of gedaan worden in de directe omgeving van de rivier.
Om half 4 hielden we het voor gezien en zijn via de giftshop en restaurant (want naast een plantage is dit ook een plek waar je kan overnachten in cabins. Persoonlijk vond ik Destrehan leuker om te bezoeken Het was kleinschaliger, maar wel veel authentieker. Oak Alley vond ik te druk waardoor het veel massaler aan deed. We hebben onze weg vervolgd langs de Mississippi en zijn direct naar het hotel gereden. Morgen gaan we nog 2 plantages bezoeken.