Ook vanmorgen was ik weer erg vroeg wakker. Omdat Sjon nog wel lag te slapen, schrijf ik vast het verslag van de dag ervoor op mijn telefoon. En natuurlijk kijk ik op Facebook, lees ik verslagen van andere reizigers en whatsapp ik wat met Romy.
Op het moment dat ik het verslag bijna af heb, komt er beweging in de persoon naast mij. Zo dan, hij heeft gewoon bijna 2 uur langer geslapen dan ik. Nu hij toch wakker is kan ik er uit en zet ik het verslag online. Daarna gaan we aankleden want in dit hotel kun je gelukkig al eerder ontbijten. Je mag hier al vanaf 5 uur aanschuiven. Nu waren we niet zo heel vroeg hoor! Rond 6 uur stapten we de ontbijtruimte binnen en dat zag er op het eerste gezicht al stukken beter uit. Sjon zet voor zichzelf een wafel aan. Ik gooi wat bagels in de toaster, Sjon zorgt voor koffie en wat sinaasappelsap, ik pak vervolgens bestek, beleg en alle overige zaken. Tegen de tijd dat de wafel en bagels klaar zijn kunnen we ontbijten. We lijken wel een goed geoliede machine ?. Na het ontbijt lopen we terug naar de kamer, pakken onze spullen in en terwijl Sjon de koffers in de auto zet loop ik naar de receptie om uit te checken. Rond 7 uur zitten we in de auto en willen we de twee stops van gistermiddag eerst doen nu we zo lekker op tijd zijn. Onze eerste stop brengt ons naar het Sea Rim Statepark. Om hier te komen rijdt je dwars door een olieraffinaderij heen.
Echt heel apart zo. Maar ja Texas staat onder andere bekend om de olie. Denk aan de tv serie Dallas. Na deze raffinaderij rijdt je zo de natuur in en dit stuk is het Texas Point Wildlife Refuge. Hier wilden we ook eigenlijk naar toe, maar de enige ingang die we zagen was een grasweggetje. Nee dat maar niet. Iets verder lag het Statepark en daar was wel een gewone weg. Nadat we de fee betaald hadden zijn we eerst naar de plek gereden waar je met de auto het strand op mocht. De ranger had ons al gewaarschuwd voor de grote hoeveelheid plastic en zeegras wat op het strand lag. Dit is recent aangespoeld en de hoeveelheid is zoveel dat ze het nog niet weg hebben kunnen krijgen. En inderdaad, er lag zeg maar gerust belachelijk veel plastic.
Wat kunnen wij mensen toch een bende maken van onze planeet. We hebben een klein stukje heen en weer gereden (want het is niet vergelijkbaar met Daytona, waar je op meerdere punten er op en er af kan), zijn we naar een klein stukje boardwalk gereden.
Via deze boardwalk kom je op een stuk strand waar dan geen auto’s mogen komen. Maar hier was het beeld hetzelfde als waar je wel met de auto mag komen. We besloten een klein stukje over het strand te lopen en hebben ons verwonderd over het feit dat hier weer hele andere schelpen liggen dan bijvoorbeeld op Sanibel Island (terwijl beiden aan de Golf van Mexico liggen).
Omdat we nog een stukje rijden voor de boeg hebben, besloten we dat het wel genoeg was in dit park.
Terwijl we achteruit rijden zie ik in het water een gator liggen. Sjon dacht eerst dat het tak was, dus we stappen uit en lopen naar de waterkant. Ja hoor daar lag inderdaad een gator.
Zo dicht bij het strand in wat ik vermoed brak water. Nu werd het park toch echt door ons verlaten en zijn we naar Sabine Pass Battleground State Historic Site gereden.
Deze plek, waar de Sabine River de grens vormt tussen Texas en Louisiana, is belangrijk geweest voor de burgeroorlog. De noordelijken (Union) wilden via Texas de Zuidelijke (Confederate) staten vanaf het water aanvallen en ze zo insluiten. Bij Sabine Pass waren de leden (totaal minder dan 50 man) van de Davis Guard onder leiding van Lt. Richard “Dick” Dowling verantwoordelijk voor het tegen gaan van vijanden via deze rivier. Op 8 september 1863 kwamen er 22 schepen (totaal ongeveer 5.000 man) van de Union aan. In een gevecht van minder dan één uur slaagden deze 50 man erin om 2 boten van de Union neer te halen, 350 man gevangen te nemen en de overige Union members terug te laten trekken. En dat alleen maar door super strategisch je kanonnen neer te zetten.
Op het moment dat we alles gezien hadden konden we nog net zien hoe een gastanker uit de haven met behulp van sleepboten richting de Golf van Mexico werd gemanoeuvreerd (man is zoon van binnenvaartschipper en dit is dan natuurlijk een must om te zien en uiteindelijk vond ik het ook heel indrukwekkend om te zien). In de auto hebben we onze navigatie ingesteld op de feitelijke eerste bestemming van vandaag, namelijk het Rockefeller Wildlife Refuge. Om hier te komen moeten we Sabine River over en dat betekende dus een staatswissel.
Dag Texas tot later!
Hallo Louisiana!
Ook in Louisiana stonden de huizen op stelten. Maar hier zagen we niet alleen huizen, maar ook scholen, ziekenhuizen en zelfs de kerk stond op stelten.
Bij Cameron was er wederom een ferry op de route.
Deze overtocht was erg kort, maar super om te doen. In het water waren 3 dolfijnen aan het spelen en dat maakte de oversteek geweldig.
We gingen na de overtocht iets meer land inwaarts en moesten op een gegeven moment even voorzichtig rijden omdat er een stier was uitgebroken en deze weer door de eigenaren terug naar het land werd gedirigeerd.
Het Rockefeller Wildlife Refuge is vooral voor de vissers en de jagers een geliefde plek en op zaterdag zie je dan ook behoorlijk veel vissers.
We besloten om in ieder geval hier even een broodje te eten en gewoon van de omgeving te genieten. Bij de vissers vlakbij de steiger lag een gator rustig in het water iedereen in de gaten te houden.
Na de lunch zijn we even een uitkijktoren opgelopen en waar we in Texas nog veel oliebedrijven zagen, was het hier ongelofelijk weids.
Inmiddels was het tijd om de reis voort te zetten, want we hadden nog een stop onderweg. Terwijl we richting uitgang rijden zie ik een gator op de kant liggen, best wel een behoorlijk exemplaar. Ik pak mijn camera en stap uit. Sjon filmt vanuit de auto. Vanuit ligpositie staat de gator op en loopt langzaam naar het water om daar met een splash in te duiken.
Dat was super om te zien zeg. De rit verder was niet zo spectaculair. Een weg met aan beide kant wat moerasachtige taferelen. Wel viel het ons op dat het water erg hoog stond en naarmate de weg vorderde zagen we zelfs dat toegangswegen naar huizen of huizen zelf ook in het water stonden. Zelf twee stukken van de onze route waren beschermd met zandzakken.
Een statepark was afgesloten omdat deze helemaal onder water stond. We kregen het vermoeden dat onze volgende stop misschien ook wel veel water problemen zou kennen en omdat we hiervoor een aardig eind om moesten rijden besloten we om door te rijden naar het hotel. Het was inmiddels ook al rond 4 uur. Dus veel konden we er ook niet meer doen. Onderweg zagen we in de verte een regenbui, we reden er in, het was heel even heel heftig en 2 minuten later was de weg weer droog en waren we de bui weer uit.
Let op de grens van droog naar nat.....
Zo plaatselijk kan het zijn dus. Bij het hotel aangekomen heb ik bij het inchecken gevraagd wat de reden was van het hoge water. Blijkt dat er de afgelopen weken heel veel water is gevallen en dat er nog af en toe een floodwarning afgegeven wordt. In dit hotel blijven we 3 nachten. Leuk om te weten is dat toen we dit hotel boekten we een email kregen van de manager. Hij had op basis van ons emailadres onze website gevonden en vond het super om te lezen. Ik hoop dat we hem zien tijdens ons verblijf hier.