Vanmorgen hadden we om half 9 met Leon en Sophine afgesproken. Zij zouden naar ons toe komen en dan zou Julian met hen mee rijden. Want de groep van 15 personen konden we niet in 2 auto’s kwijt.
En omdat Romy, Julian, Sjon en ik een jaarkaart hebben en daarmee het parkeren bij Busch Gardens gratis is, konden door het meerijden van Julian Leon en Sophine ook gratis parkeren. Tja we blijven Nederlanders he! Ik ben bij Romy in de auto gestapt, want Romy wilde graag haar vows schrijven. Hier had ze tot dat moment nog geen tijd voor gehad en tijdens deze lange rit kon ze in ieder geval een begin maken.
Maar mijn creatieve dochter met haar geweldige schrijftalenten heeft het gewoon tijdens de rit helemaal af gekregen.
Bij de ingang heb ik iedereen van een toegangskaartje voorzien en konden we naar binnen. Iedereen ging prima, behalve het laatste aangeschafte kaartje van mijn schoonmoeder. Deze gaf aan dat hij niet geldig was vandaag. Ik had niets gehoord van blokdagen en de aardige meneer die ons hielp ook niet.
Hij gaf aan niet te snappen waarom het niet werkte, maar kon ons niet doorlaten. We moesten ons naar een guest relations begeven. Hier stond een kleine rij maar het tempo was tergend langzaam. Zo zijn ze bijna een half uur bezig geweest met mensen die uit een groep één kaartje kwijt waren. En na ongeveer 25 minuten overleggen en wat te doen en hoe op te lossen, kwam er een vrouw van de groep aangelopen dat ze het kaartje hadden gevonden. Zoek dan eerst alles door voor je in rijen gaat staan pfff. Toen wij eindelijk aan de beurt waren zagen we direct wat het probleem was. Het kaartje van mijn schoonmoeder had ik op 3 oktober aangeschaft. Deze was goed voor 2 bezoeken. Het eerste bezoek moet binnen 7 dagen (en 7 oktober valt daar binnen) na aanschaf gedaan zijn en het 2e bezoek binnen 7 dagen na het eerste bezoek. Duidelijk toch? Echter de vervaldatum van deze op 3 oktober aangeschafte kaart was ook 3 oktober. De kaart is dus helemaal niet geldig geweest. We moesten wat gegevens achterlaten, kregen een speciale kaart en konden een uur later dan we er waren eindelijk ook naar binnen.
De groep had allemaal heel lief gewacht en nadat ik de drinkbekers opnieuw geactiveerd had konden ze eindelijk naar hun eerste attractie. Romy en Julian bleven even bij ons, want Romy had voor haar pinda allergie een anti histamine ingenomen en was niet helemaal lekker. We besloten om bij Starbucks wat koffie te halen en tevens wat te eten erbij.
Hierdoor leek ze zich wat beter te gaan voelen en zijn alsnog naar de groep gegaan.
Sjon en ik zijn met onze ouders richting de walibi’s (kangaroesoort) gelopen. Deze kun je normaal gesproken voeren. Toen ik een bakje voor vroeg zei de jongen achter de kassa. Ik wil je best voer verkopen, maar ze zitten erg vol en willen toch niet eten. En inderdaad binnen lagen ze allemaal op apegapen.
Omdat er weinig reuring was zijn we doorgelopen naar Lori’s landing. Hier heb ik voor mijn schoonmoeder en mijn moeder een bakje nectar gekocht. Beiden hadden geluk, want ze kregen liefhebbers die wel wat nectar lusten.
Toen de bakjes leeg waren zijn we er weer uit gegaan en verder gaan lopen.
We waren bijna bij Sheikra (één van de heftigste achtbanen van dit park) toen ik gebeld werd door Romy. Het ging toch nog niet zo heel goed en waar wij waren. We zouden elkaar bij Sheikra weer treffen en inmiddels was het ook al tijd voor de lunch.
Na de lunch zijn we met z’n allen richting de Congo River Rapids gelopen. Dit is een attractie die mijn moeder helemaal geweldig vind en in 2008 was deze vanwege onweersbuien in de lucht steeds gesloten. Maar nu kon ze eindelijk de attractie doen. Mijn vader en schoonmoeder zijn ook mee gegaan en Sjon en ik hebben op alle spullen gepast. Wij hadden geen zin om nat te worden. Later voegde Leon zich ook nog bij ons, want een groepje had de attractie al gedaan en hij had geen zin om een tweede keer nat te worden. We moesten even wachten, maar toen kwam toch echt de groep langs.
Je kon zien dat ze plezier hadden en het heerlijk vonden om nat te worden.
En nat waren ze. Ze waren doorweekt. Vooral Romy had geen droog stukje stof meer aan haar lijf.
Gelukkig was het erg warm en kon iedereen drogen in de zon. Hierna wilde de groep naar Sheikra. De wachttijd was hier, bleek achteraf, erg lang. Mijn ouders en schoonmoeder waren vlak bij Sheikra gaan zitten en Sjon en ik waren naar een strategisch punt gelopen om ze op de foto te zetten.
Alleen het wachten duurde erg lang. Maar uiteindelijk zagen we ze toch.
Toen de daredevils zich weer bij de groep voegde was de broek van Romy nog steeds niet droog. Omdat we vanavond uit eten gaan wilde Romy graag eerst langs de villa om zich om te kleden. Anderen wilden graag nog wat attracties doen, dus de groep werd in drie gedeeld. Ik ben met Sjon, mijn ouders en schoonmoeder via de tijgers, olifanten en pinguïns naar de uitgang gelopen.
In eerste instantie wilden wij ook nog langs de villa, maar daar bleek geen tijd voor te zijn.
Julian had op de terugweg de natte broek van Romy aangedaan en zij had zijn droge broek aangetrokken. Is dat geen echte liefde?
Bij The Cheesecake Factory aangekomen had Kim (zij was er als eerste) alvast een pieper gehaald. De wachttijd was echter 2,5 uur en dat is echt lang, heel lang.
Maar uiteindelijk mochten we toch aan tafel. Met 17 man zaten we in een lange rij. We werden door 2 obers bediend en gelukkig hadden de meeste al tijdens het wachten gekeken wat ze wilden hebben. De bestellingen waren ook snel opgenomen en niet veel later kwam het eten er al aan.
Toen iedereen uitgegeten was hebben we natuurlijk nog een heerlijk stuk cheesecake genomen.
Want eten bij The Cheesecake Factory zonder cheesecake kan natuurlijk niet. Om 11 uur waren we klaar en gingen we terug naar de villa. Hier is een ieder één voor één richting de slaapkamer gegaan en lag ik uiteindelijk om 1 uur in bed.