Door alle hectiek en de bedrijfsuitjes welke altijd in de laatste week van september plaatsvinden kon ik het weekend voor vertrek pas starten met inpakken. Ook moest ik nog een start maken met het blog, wat ik op zaterdag uiteindelijk gedaan had. De reacties op de start van het blog waren erg leuk om te lezen, dank hiervoor.
Mijn schoonmoeder gaf op zondagmorgen als reactie aan dat ze er ook graag bij had willen zijn en toen dacht ik waarom ook niet. Ik dacht dat zij zo’n lange vlucht niet durfde te maken, vandaar dat het niet eerder te sprake was gekomen. Ik heb contact gezocht met mijn schoonmoeder en aangegeven dat ik wil kijken of ik het nog voor elkaar kon krijgen om haar voor een paar dagen over te laten komen, maar dan moest ze wel in het bezit zijn van een geldig paspoort. En die had ze gelukkig. Mijn schoonmoeder bood aan om direct langs te komen. Terwijl ik vast aan het kijken was voor een ticket voor mijn schoonmoeder kwam Suzan langs. Ik had Suzan gevraagd om langs te komen, want omdat zij samen met Charlotte vliegt moesten er nog wat praktische zaken besproken worden en hadden we ook nog een bezoek naar Hoorn op de planning staan. Niet veel later was mijn schoonmoeder er ook en hebben we een ticket weten te boeken die gelijk is aan die van Patricia. Zo vliegen zowel mijn schoonmoeder als Patricia niet alleen. Nu moest Esta nog geregeld worden en ook een hotel in buurt moest nog geboekt worden. Want we hebben helaas geen plek meer in de villa. Maar mijn schoonmoeder hoeft er alleen maar te slapen, want ’s morgens halen we haar op en brengen haar ’s avonds weer naar het hotel. En omdat ook Patricia langs zou komen konden zij gelijk kennis met elkaar maken. Dus vrijdag 5 oktober komt mijn schoonmoeder samen met Patricia en diezelfde dag met andere vluchten komen Charlotte en Suzan. Maar goed ik had afgesproken met mijn zus in Hoorn, zodat zij ook met Suzan wat praktische dingen konden bespreken, dus nadat ik mijn schoonmoeder gedag had gezegd zijn wij (Romy, Suzan, Patricia en ik) naar Hoorn gereden. Hier hebben we even wat gedronken en wat zaken doorgenomen. Omdat ik nog niets in de koffer had liggen (wel zaken voorbereid natuurlijk) konden we niet al te lang blijven. Gelukkig is alles goed gekomen en was om half 6 alles ingepakt. Om half 6 zijn we naar de (schoon)ouders van Romy en Julian gereden. De katten Ziva en Abby blijven tijdens onze vakantie daar logeren.
Anna had gevraagd of we ook een hapje bleven eten en naast alle drukte en geregel was dat een heel fijn aanbod. Na het heerlijke eten zijn we weer richting huis gereden en hebben onderweg Quincy opgehaald. Hij zou samen met Paul en Jim bij Romy en Julian slapen zodat we de volgende morgen allemaal op tijd konden vertrekken. Na echt alle laatste spullen in de koffer te hebben gedaan zijn we gaan slapen.
Zoals altijd de nacht voor vertrek heb ik rommelig geslapen.
We hadden afgesproken om kwart voor 7 bij ons en zowel Romy en de anderen als wij waren veel te vroeg klaar. Nadat we nog een laatste check hadden gedaan zijn we naar het station gelopen en hadden we een rechtstreekse verbinding naar Schiphol.
Ik heb Jim even geholpen met het printen van zijn boardingpassen, want deze kreeg hij niet nadat hij ingecheckt was. En nadat ik hem een fijne vlucht had gewenst ben ik de anderen op gaan zoeken. Zij waren alvast richting de gate gelopen. Mijn ouders zouden door een kennis gebracht worden en waren snel gevonden.
We hadden voor mijn moeder rolstoelservice aangevraagd en op Schiphol was dit niet echt nodig, maar toch hadden we de rolstoel opgehaald. Helaas zaten wij bij de B-pier en hier is geen Starbucks (tenminste wij hadden hem niet gezien). Wel zagen we een andere koffiezaak en daar hebben we onze gebruikelijke koffie en muffin gehaald.
Deze hebben we bij de gate opgedronken.
Vanwege de rolstoel mocht mijn moeder als één van de eerste naar binnen en Romy ging met haar mee als begeleider. Gelukkig hoefden wij ook niet lang te wachten en hadden we allemaal snel onze stoelen gevonden.
Inmiddels hadden we ook bericht van Jim gekregen dat hij door alle checks heen was en in het taxfree was.
Het vliegtuig vertrok op tijd en na een korte vlucht waren we al weer in Frankfurt.
Er was ons verteld dat er een rolstoel klaar zou staan, maar helaas deze zagen we niet. Bij een medewerker van het vliegveld gevraagd en wij moesten wachten in de gang en dan zou deze komen.
Na ruim 75 minuten en inmiddels 3 rolstoelen verder werden we uiteindelijk opgehaald. In plaats van een rolstoel werd mijn moeder met een elektrische auto over het vliegveld gebracht. Het was maar goed dat we op een eerdere vlucht gezet waren, anders hadden we onze aansluiting echt gemist. Voordeel is wel dat je bij de controles via een achtergang wordt geleid. Alleen Paul kreeg een extra check, want hij had de bekende SSSS op zijn ticket staan. Maar met een begeleider gaat dat ook heel snel en niet veel later was Paul weer bij ons. Omdat wij moesten wachten op de volgende elektrische auto ben ik bij mijn moeder gebleven en zijn de anderen vast naar de gate gelopen.
Ook nu mocht mijn moeder weer voor en had ik voor de zekerheid nu ook mijn vader vast meegenomen. Bij het instappen in het vliegtuig moesten we onze paspoorten laten zien en ik had (omdat we in Amsterdam dit bij het boarden niet hoefden te laten zien) de paspoorten van ons allemaal in mijn handtas zitten. Ik heb mijn vader en moeder naar hun plek gebracht en ben terug naar voren gelopen. Hier stond ik met de purser te praten en te wachten (want ik mocht het vliegtuig niet meer verlaten) tot ik de rest van de groep zag. De purser zou dan de paspoorten afgeven aan hen. Terwijl ik daar sta wordt ik aangesproken door een man, die wel een heel bekend gezicht had maar die ik niet direct kon plaatsen. Het bleek Ton te zijn. Wat grappig om elkaar nu in levende lijve te ontmoeten.
Het toestel vertrok 40 minuten later dan de geplande tijd. Er was namelijk geen vliegroute voor hem beschikbaar. Maar om half 3 kregen we eindelijk pushback en niet veel later waren we onderweg.
De vlucht zelf was prima en ik heb 4 films kunnen kijken. We werden op z’n tijd voorzien van een natje en een droogje.
Even leek het er op dat we de verloren tijd in zouden halen, maar bij Orlando moesten we nog een paar rondjes maken waardoor we toch iets later aan de grond stonden.
We hadden bij de purser aangegeven dat het met de rolstoelservice niet helemaal goed gegaan was en het bleek dat het niet goed in het systeem stond. Zij had met de piloot geregeld dat dit op Orlando wel het geval zou zijn en inderdaad stond er net buiten het vliegtuig een rolstoel voor haar te wachten. Helaas is het op Orlando niet meer zo dat je via achteringangen rijen voorbij gaat. En ook de Esta zelf service kiosken zijn verdwenen. Dus we moesten gewoon achteraan in de rij sluiten. We hadden via Whatsapp bericht ontvangen dat Jim na anderhalf uur vertraging vanwege de stroomstoring op Schiphol op Washington was aangekomen, dat hij door immigrations heen was. Omdat wij later dan gepland waren en nog door immigrations heen moesten hadden wij Jim vast geappt dat wij in Orlando waren, maar dat we nog door de checks heen moesten. Omdat Jim dit in Washington al had gehad hoefde hij dit op Orlando niet meer te doen. Het wachten voor immigrations ging gelukkig snel en nadat iedereen een stempel in zijn paspoort had gekregen konden we de koffers, die inmiddels op de band lagen, pakken.
We stonden te wachten voor de lift naar de huurauto’s toen we een app kregen van Jim dat hij er was. Romy ging hem halen en wij zijn doorgelopen naar National. De rolstoel en begeleider heeft ons tot aan National gebracht. Het uitzoeken van 2 huurauto’s had even wat voeten in aarde, want National heeft tijdelijk even geen Chevrolets meer in hun wagenpark zitten. Romy heeft een Dodge Grand Caravan gekozen en wij zijn met een Infinity QX80 weggereden.
De villa hadden we snel gevonden en nadat we de koffers hadden uitgeladen zijn we nog even naar de Walmart gereden voor de eerste boodschappen.
Om 11 uur ging het licht uit en zat deze lange reisdag erop.