Vanmorgen waren we redelijk bij tijd wakker en na een verkwikkende douche zijn we naar de lobby gegaan voor een ontbijtje. We zijn van een hotel gewend dat we maar één hooguit twee toasters hebben, maar hier hadden ze er heel veel, zoveel dat het wel een fabriek leek.
Maar ja het is ook een heel groot hotel met 44 verdiepingen. Door het grote aanbod ging het bij elkaar zoeken van je ontbijt lekker snel en voor we het wisten liepen we met een koffie to go naar de kamer om onze spullen bij elkaar te zoeken. Voor we opnieuw beneden waren hadden we onze koffie al op dus dat werd een nieuw bezoek aan de lobby voor een koffie to go. Om 8:44 uur zaten we in de auto en als eerste wilden we naar de Dole Plantation. Iedereen kent Dole wel van de ananas en de bananen, toch? Deze zou om half 10 open gaan en zo waren we daar keurig op tijd. Echter Tom en Here (onze back-up navigatie) waren het niet met elkaar eens qua aankomsttijd. Uiteindelijk besloten we om Tom te volgen, maar dit hadden we beter niet kunnen doen, want Tom liet ons een heel eind omrijden. En waarom daar zijn we niet achter gekomen.
Maar om kwart voor 10 reden we bij de Dole Plantation het terrein op en na eerst door de winkel gelopen (hier moet je doorheen om bij de kassa voor de plantation te komen) te hebben, hebben we kaartjes gekocht voor de Pineapple express train tour en de garden tour.
We konden gelijk in de trein instappen en tijdens dit ritje zie en hoor je veel over de ananas en het ontstaan van de plantation. Maar ook over andere gewassen die hier verbouwd worden. Ik heb altijd gedacht dat ananas net als kokosnoten in bomen groeiden, maar dit is niet het geval. Het zijn kleine, soort cactussen waar uiteindelijk de ananas aangroeit.
Het kweken van een ananas duurt ongeveer 2 jaar en daarna moet het stuk grond een jaar rusten voor het opnieuw verbouwd kan worden. Naast de ananas, zagen we ook de bananen, cacao, koffiebonen, red en green ti planten, welke worden geplant voor geluk en het bang maken van kwade geesten.
Na het ritje met de trein zijn we door de tuin gelopen en hier hebben we ongeveer een kwartier diverse soorten planten en bomen gezien.
Het is een leuk uitje als je even wat ruimte hebt in je dag. Op een ananas kwekerij kun je natuurlijk niet weg zonder ook ananas gegeten te hebben en wij hebben gekozen voor de Dole Whip (niet te verwarren met de Pineapple float van Disney) met verse stukjes ananas.
Deze ananas was heerlijk van smaak en volgens ons nog verser dan vers. Omdat we op tijd bij Pearl Harbor moesten zijn werd het tijd om te vertrekken.
Na ongeveer een half uurtje rijden reden we het National Historic Site van Pearl Harbor op.
Bij de ingang werden we tegen gehouden, want er mochten geen tassen mee naar binnen. We hadden alleen onze cameratas bij ons, maar ook die mocht niet mee naar binnen. De camera zelf wel, maar de tas niet. Tas weer terug gebracht (je kon hem ook in een soort van kluis doen voor $ 5) naar de auto, deze was toch leeg. Nu mochten we meteen doorlopen en nadat we onze reservering hadden verzilverd in kaartjes konden we direct aansluiten bij het theater. Hier werd eerst een film gedraaid over de aanval van Japan op Pearl Harbor op 7 december 1941 om 7:55 uur. “De aanval op Pearl Harbor was een verrassingsaanval door de Japanse Keizerlijke Marine onder leiding van admiraal Isoroku Yamamoto op de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor in Hawaï. De aanval was bedoeld om het grootste deel van de vloot van de Verenigde Staten te vernietigen, zodat Japan vrij spel zou hebben in de Pacifische Oceaan. Bij deze aanval kwamen 2.402 Amerikanen om het leven en vielen er 1.282 gewonden. De aanval kwam als een grote schok voor het Amerikaanse volk en leidde daardoor tot de Amerikaanse betrokkenheid in de Tweede Wereldoorlog, zowel in de Stille Oceaan als in Europa. De volgende dag verklaarden de Verenigde Staten de oorlog aan Japan”.
Hierna werden we met een boot naar de memorial gebracht en hieronder in het water zag je de wrakstukken van de USS Arizona liggen.
Niet alle overleden opvarenden zijn geborgen, dus is het ook nog een zeemansgraf voor een heleboel Amerikaanse matrozen. De tijd bij het memorial is beperkt en op het moment dat de volgende boot komt moet jij weer terug.
In de haven voeren we langs een amfibieschip namelijk de USS Bonhomme Richard (LHD-6) en daarna langs een vliegdekschip, de USS Theodore Roosevelt. We hebben in 2015 ook een vliegdekschip gezien, maar van een grote afstand. Dit was de USS George WH Bush en hier mochten we eigenlijk geen foto van nemen.
Nu voeren we er zo vlak langs dat we de mensen die op het vliegdekschip hier aan het werk waren gewoon konden zien en ze zwaaiden ook nog. Terug aan wal hebben we een rondje gelopen over deze historic site, waar veel informatie is over de Amerikaanse Marine.
Daarna hebben we de shuttle bus gepakt naar Ford’s Island (dit is een marinebasis, net zoals in Norfolk) en hier ligt voor bezoekers de USS Missouri. De USS Missouri is een zusterschip van de USS Wisconsin, welke wij ook in 2015 in Norfolk bezocht hebben. Het schip is op 29 januari 1944 te water gelaten. In de Tweede Wereldoorlog werd dit schip ingezet bij onder andere de Slag om Okinawa. Op 2 september 1945 werd aan boord van de USS Missouri de overgave van Japan getekend. Luitenant-admiraal Conrad E.L. Helfrich tekende als vertegenwoordiger voor Nederland. Met deze ondertekening kwam officieel een einde aan de Tweede Wereldoorlog. De Missouri werd daarna ingezet tijdens de Koreaanse Oorlog van 1950 tot 1953. In 1955 werd het schip uit de vaart genomen en verplaatst naar de reservevloot van de marine, maar in 1984 (bijna 30 jaar later) werd het schip in verbeterde toestand toch weer in de vaart genomen. Na haar terugkeer in de marine werd ze onder andere ingezet in de Golfoorlog van 1991. De Missouri kreeg in totaal elf dienststerren en werd in 1992 definitief uit de vaart genomen en ligt nu in Pearl Harbor als museumschip.
Bij het schip aangekomen kregen we te horen dat we nog een half uur aan boord mochten. Gelukkig was er niet zoveel te zien als op de USS Wisconsin, maar wel hele andere delen waren opengesteld voor het publiek. Als eerste mochten we de Combat Engagement Center bekijken.
Hier werd besloten of er werd afgevuurd en het daadwerkelijk afvuren van de kanonnen gedaan. Toen hoorde Sjon dat ook de brug (als kind van een schipper is dit het meest interessante van een schip) bezocht mocht worden. Je snapt al, wij natuurlijk als een speer naar boven naar de brug. Het is dat we geen tijd meer hadden, maar anders hadden we hier waarschijnlijk heel lang gebleven. Alles moest goed bekeken worden.
Een stem via de omroepinstallatie melde dat we het schip moesten verlaten en dat we weer naar de shuttlebus terug moesten. We besloten dat hiermee ook een eind was gekomen aan ons bezoek aan Pearl Harbor en bij terugkomst bij het visitorcenter zijn we dan ook direct naar de auto gelopen. We hadden al bedacht dat we vanavond bij Five Guys zouden eten. Op de andere eilanden kwamen we van de bekende ketens alleen Burger King, McDonalds en KFC tegen en hier zit ook een Five Guys.
Na de heerlijke burger en cola met limesmaak zijn we terug gereden naar het hotel. De parkeergarage van het hotel is gebaseerd op wie het eerst komt heeft plek en wij wilden nog wel graag een plekje hebben. Toen we binnenreden waren er niet veel plekken meer, maar we konden onze bolide nog stallen. De rest van de avond hebben we wat televisie gekeken. Morgen weten we nog niet wat we gaan doen, er zijn verschillende mogelijkheden, maar dat is afhankelijk van hoe laat we wakker worden en wat we op dat moment willen doen.