Omdat we ons om 6 moesten melden bij de receptie hadden we de wekker om 5:15 uur gezet. Ik was (natuurlijk ook door mijn middagdutje) al voor de wekker wakker. We waren niet gebeld gisteravond, dus dat betekende dat de ceremonie door zou gaan. Om 6 uur stonden we samen met nog wat mensen bij de receptie klaar voor de sunrise.
Een man met een naam die ik niet kan herhalen, kwam ons halen en bracht ons naar het strand. Hier wilden ze een tempel bouwen omdat dit het meest oostelijke punt van het eiland is. De contouren van deze tempel waren al met lavarotsen duidelijk gemaakt. Helaas was het erg bewolkt waardoor we de sunrise niet goed konden zien. En de ceremonie betekende niet iets anders dan de goden die betrokken zijn bij de zon, de maan, de lucht, het water en de aarde te eren. Na ongeveer een half uur liepen we terug naar het hotel. Bij het inchecken hadden we naast de voucher voor de dagelijkse Mai Tai’s (welke we niet allemaal hebben opgemaakt) ook een voucher gekregen voor een complementairy breakfast. We hadden de ontbijtruimte gezien en het leek ons handig om deze nu te verzilveren. Dus na de ceremonie liepen we naar de ontbijtruimte om daar lekker te ontbijten. We lieten onze voucher zien en werden doorverwezen naar een ruimte. Hier zagen we geen ontbijt en toen ik nog eens goed op deze voucher keek, zag ik dat er een presentatie aan het ontbijt voorafging. Hier hadden we geen zin in en ook geen tijd om op te wachten. We gingen daarom maar naar onze kamer en is Sjon snel wat brood gaan halen bij de Safeway. In de tussentijd heb ik toegangskaartjes geregeld voor Pearl Harbor morgen (deze waren in Nederland niet meer verkrijgbaar, maar we hadden gezien dat de dag ervoor vanaf 7 uur nog een aantal kaarten beschikbaar werden gesteld). We zouden het gewoon iedere dag proberen en hopen dat het zou lukken. Het was dus bij poging nummer één om kwart over 7 meteen gelukt om kaartjes voor de volgende dag te bemachtigen. Na het ontbijt hebben we onze laatste spullen ingepakt en hebben het hotel verlaten.
Onderweg naar het vliegveld hebben we natuurlijk de tank weer moeten vullen en kregen bij Alamo weer een keurig 0 bonnetje. Met de shuttlebus werden we keurig bij de terminal afgezet. Bij de selfservice kiosken lukte het ons ook niet om het inchecken af te ronden en moesten er iemand bij halen. Zij kon het wel verder voor ons afwikkelen en niet veel later kregen we onze boardingpassen voor de stoelen 4A en B, uiteraard tegen betaling. Toen we de koffers hadden ingeleverd zag ik dat er op onze boardingspassen TSA pre stond, wat betekent dat je in een andere securityrij (nou ja rij er stond niemand en we konden zo doorlopen) mag aansluiten. De “normale” rij was zeker een half uur lang. Dit scheelde ons enorm veel tijd. De check zelf verliep ook zonder problemen en voor we het wisten liepen we de Starbucks binnen voor een beker koffie (we hadden de koffie in het hotel geprobeerd en deze was niet te drinken). Nu waren we alleen erg vroeg bij de gate. We zaten prima en terwijl we aan het wachten waren heb ik het verslag van de dag ervoor geschreven. Daar was ik gister niet aan toe gekomen.
Ons vliegtuig was op tijd gearriveerd en ook het boarden startte niet veel later. Omdat wij nu op de rij direct achter First Class zaten mochten wij ook snel naar binnen. Hier bleek dat we heel veel beenruimte hadden en niet eens exitrow.
Nadat iedereen in het vliegtuig plaats had genomen kregen we pushback en niet veel later begon onze vlucht van wel 30 minuten.
Laatste blik van Kaua'i
De eerste beelden van Oahu volgden al snel. Ook het vliegveld kwam in beeld en toen vlogen we er voorbij.
De eerste beelden van Oahu!
Het bleek dat we een rondje moesten vliegen omdat het op dat moment te hard regende om te landen. Gelukkig konden we bij poging nummer 2 wel landen. Alleen doordat we nu later geland waren konden we niet direct naar de gate. Hierdoor hebben we een kwartier staan wachten totdat er een gate vrij was. Omdat we redelijk voorin zaten waren we ook zo het vliegtuig uit en konden we ons naar bagageclaim begeven. Hier werd al omgeroepen dat de koffers door de regen wat langer op zich zouden laten wachten. Terwijl we daar stonden zag Sjon ineens onze koffers al naast de band staan, waarschijnlijk waren deze met een vlucht eerder al meegekomen (wij waren per slot van rekening te vroeg op het vliegveld). Dit scheelde ons weer wachten en met koffers en al liepen we naar de bussen voor de autoverhuurders. Het duurde even voordat het busje van Alamo kwam en we dachten al dat we er niet meer bij pasten zoveel mensen stapten in. Maar toch konden we er nog bij en stonden hierdoor erg strategisch. Bij Alamo stonden we als eerste in de rij en dat bleek achteraf maar goed ook, want nu konden we kiezen uit één van de twee auto’s. Het werd een Chevrolet Sonic en deze bevalt goed. Terwijl Sjon bij de uitgang alles aan het regelen was had ik Tom alvast ingesteld voor een Walmart op weg naar het hotel.
Wat een verschil qua rijden in vergelijking met de andere eilanden
Hier hebben we wat water en frisdrank voor de komende dagen ingeslagen en daarna zijn we doorgereden naar het hotel. Bij de incheckbalie stond een langere rij als we bij Alamo hadden, maar uiteindelijk waren we aan de beurt. We kregen een kamer op de 21e verdieping van de 44, dus zitten niet belachelijk hoog, maar hoog genoeg om vanuit onze kamer Waikiki Beach te zien.
We zouden eigenlijk geen oceanview hebben, maar dit hebben we dus wel gekregen. Nadat we de spullen naar de kamer hadden gebracht zijn we weer naar beneden gegaan en richting Waikiki Beach gelopen.
Het is een vreemde gewaarwording een strand tussen al dat hoogbouw, maar toch ook wel weer bijzonder.
Ook hier wordt op het strand getrouwd
De lifeguard valt bijna niet op
Aan het eind van het strand zijn we via een soort PC Hooftstraat teruggelopen naar ons hotel.
Dromen mag altijd, toch?
Terwijl ik het verslag zit te typen zien we ineens vanuit onze kamer vuurwerk bij het strand. Snel alle lichten uit, zodat we foto’s kunnen maken.
Morgen gaan we zoals ik vanmorgen geboekt heb in ieder geval naar Pearl Harbor en verder zien we wel wat we nog meer kunnen en willen doen.