Omdat de “Road to Hana” een smalle bochtige weg is met heel veel stukken waar je maar met één auto kunt rijden, ongeveer 600 bochten heeft, 54 bruggen waar je bij de meeste maar met één auto tegelijk overheen kunt, op grote delen geen berm of vangrail heeft en de snelheid voor het grootste deel 15 mile (25 km) per uur is en er dan ook nog heel veel te zien valt, zaten we om even voor half 7 al in de auto.
In Kahului hebben we bij de Safeway brood gehaald voor het ontbijt en de lunch. Daarna hebben we de tank wat gevuld en zijn op pad gegaan. Onze eerste stop was het Ho’okipa Beach Park. Dit is zo ongeveer het begin van de Road to Hana. Ondanks het vroege tijdstip waren er al veel surfers in de weer met de golven.
Er was een klein stukje strand met wat rotsen waar ze makkelijker het water in konden. Maar waren dit wel rotsen of was dit wat anders.
Sjon en ik besloten naar beneden te lopen en dit te bekijken.
En toen we op gelijke hoogte waren zagen we dat het Sea turtles waren die lagen te rusten op het strand. Zo gaaf om te zien.
Echt een hoogte punt van de dag. Eigenlijk had ik hier wel de hele dag willen blijven, maar ja we wilden nog meer zien. Onze volgende stop (we hadden bedacht om op de heen weg zoveel mogelijk stops te doen en dan op de terugweg in één keer te rijden) zouden de Nailiili-Haele Falls zijn. Hiervoor moest je een stuk door een bamboe bos. Omdat het gebied rondom een waterval altijd veel natter is dan op andere plekken is het daardoor ook veel modderiger en daardoor erg glad. We hebben de waterval niet gezien, want we waren nadat we een stroom gezien hadden en we niet wisten hoe veel verder we nog moesten weer teruggelopen naar de auto. De volgende stop waren de Twin Falls. Hier hoefden we gelukkig niet zo ver te lopen en was het pad redelijk begaanbaar.
De volgende falls kon je veelal vanaf de weg al zien in de bochten.
Zie hoelang we volgens Tom over 34 mile doen.
Er waren alleen niet veel parkeerplekken in de buurt en ook stonden er niet bij alle watervallen bordjes zodat je niet wist welke je nu weer zag.
Maar de ene waterval was nog mooier dan de andere.
Bij één van deze watervallen waren zelfs mensen aan het zwemmen en sprong een man vanaf de rotsen het water in. Terwijl hij dit ging doen wilde zijn vriend dit met een drone filmen, echter doordat de drone geen GPS ontvangst had ging het ding alle kanten op om uiteindelijk dichtbij in de bossen terecht te komen. Er waren 2 propellors stuk, maar voor de rest geen schade. De drone had voor hetzelfde geld tegen de rotsen aan kunnen kletteren met zijn Go-Pro erop.
Halverwege de bochtige weg krijg je een bord met de melding dat je halverwege bent en hier staan allemaal kraampjes waar je fruit of smoothies kunt kopen. Het was er erg druk, dus zo te zien allemaal erg lekker. Wij hadden op dat moment geen trek in iets, dus zijn gewoon doorgereden.
Misschien op de terugweg. Dat dit een gevaarlijke weg is bleek wel uit het feit dat er de avond ervoor een auto van de weg geraakt was en de sleepwagen nu klaar stond om deze op te takelen.
We begrepen van de omstanders dat alle inzittenden ongedeerd de auto uit zijn gekomen. Ze hadden nog niet een schaafwond.
Eindelijk hadden we Hana bereikt en hier hadden we gehoopt telefoon ontvangst te hebben want inmiddels was het tijd om in te checken voor onze vlucht van morgen. Nadat we de auto even geparkeerd hadden constateerden we dat we helaas geen ontvangst hadden. Maar wat we hier wel hadden was complementaire WiFi en daarmee konden we toch nog inchecken. Omdat er na Hana ook nog een heleboel te zien valt zijn we doorgereden. Je kan merken dat dit minder bezocht wordt want het onderhoud van de weg laat hier iets meer te wensen over. Je rijdt na verloop van tijd het Nationale Park (degene die wij gister bezocht hadden, maar dan een andere ingang) in.
Na nog een klein stukje verder hebben we de auto gekeerd en zijn bij de toll booth van het Nationale Park naar binnen gegaan. Hier hebben we eerst bij het visitorcenter een stempel voor onze Nationale Parkenpaspoort gehaald en daarna zijn we Kūloa Point Trail gaan wandelen naar de oceaan. Ook hier zie je hoe het lava de oceaan heeft bereikt en een sea arch heeft gecreëerd.
Na genoten te hebben van deze view wilden we naar de Oheo Gulch (seven sacred pools) lopen, maar in plaats daarvan kwamen we op een trail terecht richting de Waimoku Falls.
Onderweg kwamen we de Makahiku Falls tegen.
En op het moment dat we terug wilden gaan hoorden we dat het ergste klimmen voorbij was en dat het vanaf dat moment geleidelijker omhoog zou gaan. Omdat het best nog een eind lopen was naar het hoogtepunt van deze trail wilde Sjon eigenlijk terug, maar doordat ik hoorde dat het ergste klimmen achter de rug was wilde ik nu toch wel graag verder.
En inderdaad het werd geleidelijker en ook een groot deel over een boardwalk dwars door een bamboe bos heen.
De wandeling werd beloond met een geweldige waterval, maar vlak daarvoor zagen we nog een mongoose (mangoest) op zoek naar voedsel tussen de keitjes.
De Waimoku Falls
Na even bij deze mooie waterval gestaan te hebben zijn we de terugweg gestart. Op de boardwalk waren we getuigen van een wedding proposal. Ben vroeg Akina ten huwelijk en toen ze door hadden dat wij daar getuigen van waren vroegen ze of wij het moment voor hen wilde vastleggen. Natuurlijk deden we dat en vroegen of we ook een foto voor onszelf mochten maken. En ook dat mocht.
We hebben Ben en Akina onze website gegeven zodat ze het konden lezen. Ben and Akina, if you are reading this. We wish you all the love and happiness in the world and that your weddingday will be as beautifull as your proposal was. Ben en Akina zijn richting de waterval gelopen en wij zijn weer richting het visitorcenter gereden. Daar aangekomen was het inmiddels 4 uur en we wilden graag voor het donker van deze bochtige weg af zijn. We besloten dus dat het genoeg was voor vandaag en zijn de road to Hana in tegengestelde richting gaan rijden. Gelukkig kwamen we nu minder tegenliggers tegen en hebben we onderweg nog één stop gemaakt voor een doorkijkje.
Vlakbij ons hotel werden we nog verrast met een mooie zonsondergang met op de achtergrond Lāna’i. Ook dit is een eiland uit de eilandengroep Hawaii.
We zijn doorgereden naar Teddy’s Bigger Burgers en hebben hier gegeten. We hadden allebei zoiets van als we nu eerst naar het hotel gaan, dan gaan we daarna de deur niet meer uit. De burger was superlekker en ook de aardappelkroketjes smaakten meer dan verrukkelijk. Na het eten zijn we teruggegaan naar het hotel en zijn direct op bed geploft. Morgen gaan we al weer een eilanden wissel doen. Dit keer vliegen we over Oahu heen naar Kauai.