Vannacht zijn we diverse keren wakker geweest, maar steeds vonden we het te vroeg. Gelukkig konden we wel steeds weer in slaap komen en om half 5 vonden we het genoeg. Omdat het nog te vroeg was om al te ontbijten ben ik eerst met het verslag begonnen en nadat ik deze online had hebben we ontbeten.
Bij het naar buiten lopen, werden we enthousiast begroet!
Na het ontbijt hebben we onze appartement opgeruimd en de spullen bij elkaar gezocht om naar het Volcano National Park te gaan.
Bij de ingang hebben we een America the beautiful gekocht, want er staan voor deze vakantie nog meer Nationale Parken op het programma en hiermee dragen we ook bij aan het behouden van al het natuurschoon van de Nationale Parken. Eerste stop was het visitorcenter en hier hebben we behalve een stempel voor onze parkenpaspoort ook informatie gehaald over wat er te doen valt en waar je vooral moet wezen. Als eerst zijn we naar de Thurston Lava Tube gereden. Dit is een grot onder een dak van lava. We waren hier om half 10 en de verlichting in de tube zou pas om 10 uur aangaan.
En zonder deze verlichting was het gewoon echt te donker. We besloten om op de terugweg nog even te stoppen en nu verder te gaan naar in ieder geval ons doel van de dag, namelijk de Holei Sea Arch. We vervolgen de weg richting de kust en onderweg worden we gewaarschuwd voor Nene’s (Hawaii ganzen) en niet veel later zien we er 3 langs de kant van de weg lopen. Natuurlijk stoppen we even en maken wat foto’s van deze bijzondere vogels.
Daarna rijden we weer verder richting de Sea Arch. We rijden vanuit de regen (hoog op de vulkaan regent het een beetje) richting de kust waar de zon schijnt en er een stevige wind staat. De wind is weliswaar warm, maar een surfer zou er blij mee zijn. Onderweg zien we grote delen grond bedekt met lava. Het lijkt wel of we op een andere planeet zijn in plaats van Hawaii. Maar soms doet de bovenkant van het lava ook wel een beetje denken aan een stuk brownie wat net uit de oven komt. De Sea Arch is ontstaan door lavastromen in de oceaan. Het blijft altijd indrukwekkend dat de natuur zulke mooie dingen heeft gemaakt.
We hadden gehoord dat bij de Sea Arch de trail naar lava stroom begon en dit wilden we morgen of overmorgen gaan lopen. Want zo’n gloeiende massa zien, maak je ook niet elke dag mee. Alleen bij het visitorcenter hadden we een bepaalde afstand gehoord en op het bord bij het begin van de trail stond een andere afstand. De ranger die bij de Arch stond gingen we vragen wat nu waar was en wat ons te wachten stond. Hij gaf aan dat de lava stroom gestopt was en dat er helaas niets te zien viel. Het lava zou nog wel warm zijn, maar niet meer gloeien. Als het dan toch niet meer stroomt en gloeit heeft het weinig zin om daar voor zo’n lange wandeling te maken, want wat we daar te zien krijgen hebben we al bijna de hele weg gezien.
Een common Myna
Op de weg terug naar het begin hebben we diverse stops gemaakt en bij één stop hebben we een heel eind over het lava gewandeld. Deze trail was het begin van een veel langere trail welke ruim 5 uur zou duren. Je moest je dan ook aan het begin registreren en bij terugkomst weer afmelden. Ondanks dat wij de wandeling niet helemaal zouden doen heb ik toch netjes mijn naam genoteerd.
Terwijl we over het lava liepen (wat echt heel indrukwekkend is) wisselden diverse emoties elkaar af. Zo had ik echt een overweldigend gevoel dat ik hier op mocht lopen, maar aan de andere kant had ik ook het gevoel dat ik over een soort van rampgebied liep, want lava is nou eenmaal als het stroomt alles vernietigend. Maar ook verrast dat er op sommige stukken verschillende kleuren in het lava zat of dat je kon zien hoe de stroom zich voortbewoog.
Weer terug bij de registratie heb ik ons na uur wandelen over het lava weer afgemeld.
Na nog wat stops zijn we toch maar voorbij de Thurston Lava Tube gereden. We zagen dat er naast twee touringcars er ook nog heel veel auto’s op het parkeerterrein stonden, wat dus betekende dat het mega druk zou zijn daar binnen. Dit komt bij onze volgende bezoek wel. Omdat de top van de berg het grootste deel in de nevel gehuld was en het nu een beetje opentrok besloten we om door te rijden naar Jaggar museum. We wisten dat we daar een crater konden zien, maar wisten verder niet goed wat we verwachten moesten. Bij deze krater zagen we wel allemaal stoom uit de grond komen, waarmee je dus kon zien dat het onder de grond nog flink aan het rommelen was. Ook hier was een visitorcenter met weer een andere paspoortstempel dan bij het vorige visitorcenter, dus ook deze hebben we in onze parkenpaspoort gezet. Terwijl Sjon even door het aangebouwde museum liep was ik weer naar buiten gelopen en op dat moment was de vulkaan net actief. En tsjonge jonge wat is dat een indrukwekkende belevenis. Na wat foto’s te hebben genomen, heb ik Sjon geroepen en ook hij wist niet wat hem overkwam. Snel hebben we de lens van de camera gewisseld en heb ik nog wat foto’s gemaakt.
Ook heb ik een filmpje met de fotocamera gemaakt en natuurlijk heeft Sjon ook gefilmd. Even verderop stond een ranger en deze mevrouw had een professionele verrekijker. Hiermee kon je nog beter de activiteit van de vulkaan Kilauea zien. En natuurlijk mochten de bezoekers van het park hier ook even een blik door werpen.
Deze foto is genomen met de mobiele telefoon tegen de verrekijker aan.
Deze film is met de videocamera genomen
Deze is genomen met de fotocamera
We hebben nog even met deze mevrouw staan praten en begrepen van haar dat dit soort activiteiten wel vaker te zien zijn, maar niet zo frequent meer als voorheen. We hadden dus echt mazzel dat we dit mee konden maken. Ook hebben we het met haar even over het weer gehad en begrepen van haar dat het dit jaar erg nat is, maar dat dit wel heel welkom was, want ze hadden veel last van droogte gehad de afgelopen jaren. Zij is vrijwilliger in het park en is vanaf eind januari hier aan het helpen. En in die 3,5 maand zijn er maar 4 dagen de hele dag zon geweest. Eind mei gaat ze weer naar het vaste land om in de Grand Canyon aan de North Rim als vrijwilliger aan de slag te gaan. Ook haar man is als vrijwilliger in het park aan het werk en het toeval wil dat wij hem gesproken hadden bij de Sea Arch. Inmiddels vonden we het wel tijd om het park weer te verlaten en terug te rijden richting ons appartement. Onderweg hebben we een stop gemaakt bij de lokale supermarkt en de boodschappen die we niet bij de Walmart konden krijgen hebben we hier gewoon kunnen aanschaffen. Dat is dus ook weer gelukt. Bij thuiskomst werden we enthousiast begroet door Kai (de hond van de eigenaren).
Morgen hadden we op de planning staan om wederom naar het Volcano National Park te gaan, maar misschien gaan we de boel wel omgooien en gaan we morgen richting Hilo om die kant te bekijken.