Vandaag was het zover, we gaan naar met z’n vieren naar Florida. We hadden een vroege vlucht vanaf Schiphol naar Detroit en vandaar door naar Orlando. Om half 5 stonden mijn vader en mijn zwager voor de deur. De koffers stonden al beneden en ook Romy en Julian waren mooi op tijd.
We werden afgezet bij vertrekhal 2 en nadat we gedag gezegd hadden zijn we naar binnen gelopen. Hier mochten we zelf de koffers wegen en labelen. Ze waren alle 4 keurig aan het gewicht en hierna zijn we direct door gegaan naar de rest van checks. Bij de handbagage scans moesten we mijn rolkoffer extra laten checken en ook de laptoptas van Sjon kreeg een extra check. Terwijl we daar stonden was er een laptop blijven liggen en dit blijkt doordat mensen te laat zijn wel vaak te gebeuren. Wij gaven aan dat wij daarom altijd erg vroeg zijn zodat we alles op ons gemak konden doen. De extra checks leverden geen problemen op, waardoor ook dit allemaal voorspoedig verliep en om even voor half 6 zaten we bij Starbucks op een bankje te wachten tot deze om half 6 open zou gaan.
Rond 10 voor 6 vroeg ik aan Sjon of hij de MiFi bij zich had, want deze hadden we de dag ervoor al voorzien van data. En op dat moment kwamen we erachter dat we de cameratas niet meer bij ons hadden. Shit, die waren we vergeten bij de security waar we juist zo hadden lopen verkondigen dat we altijd checkten of we alles bij ons hadden. Sjon is snel teruggelopen en gelukkig lag hij daar. Pff dat was even schrikken. We moesten echt even bij komen met een lekkere beker Starbucks. We hebben hier ook rustig even gezeten en zijn toen richting de gate gelopen.
Hier krijg je nog wat controle vragen over je bagage en wanneer je de tickets geboekt had enzo. Vervolgens konden we doorlopen naar gate E6.
We vertrokken gelukkig niet van de polderbaan, maar van de Kaagbaan.
Romy mocht verplaatsen vanwege haar heup, waardoor ze meer beenruimte had.
Om precies 8 uur kregen we pushback en terwijl Schiphol nog in de nevel lag stegen wij op richting het westen.
Rond 10 uur kregen we een heerlijke brunch met pannenkoekjes.
Mooie beelden van Groenland onderweg.
Tussendoor kregen we crackers met kaas en vlak voor de landing in Detroit kregen we nog een pasteitje wat ook erg lekker was.
De landing in Detroit ging perfect en de piloot parkeerde het toestel aan gate A50. Bij immigrations stond niet echt een lange rij en dit verliep allemaal zonder problemen. Ook de koffers kwamen al snel op de band en nadat we deze opnieuw hadden ingecheckt konden we op zoek naar het 2e toestel. Deze stond aan gate A30, dus hoefden we niet ver te zoeken.
Omdat we niet veel overstaptijd hadden zijn we bij de gate gaan zitten en niet veel later begon het boarden al. Omdat ik wist dat het een volle vlucht was ben ik met de rolkoffer iets eerder het vliegtuig ingelopen dan officieel mocht en hierdoor kon ik deze mooi in de overhead kwijt. Niet veel later kwamen ook Sjon, Romy en Julian er aan. We vertrokken met iets vertraging maar dat maakte de piloot tijdens de vlucht ruimschoots goed.
We kwamen een half uur eerder aan in Orlando en nadat we de koffers bij de bagageclaim hadden opgehaald (we hoefden hier geen securitychecks enzo door) zijn we naar National gelopen. Helaas was de keuze niet reuze en stonden er bijna alleen maar sedans en geen SUV’s. We konden kiezen uit een GMC Acadia of Nissan Pathfinders. Sjon koos de Acadia, maar ik merkte dat de kofferbakruimte niet groot was. Bij een mannetje daar gevraagd naar een Traverse of Enclave en ja hoor daar kwam er één aan. Terwijl we de spullen er in aan het laden waren misten we de laptoptas. Jeetje wat is dit nu weer. Gelukkig bedacht ik me dat Sjon deze op zijn rug had toen hij die Acadia aan het bekijken was en ja hoor daar lag de tas op de passagiers stoel. Pff dit moeten we niet te vaak hebben, want dat is niet goed voor een mens zeg maar. De Traverse was een kaal model met weinig extra’s en ook rook de auto muf en ga zo maar door, en terwijl we bezig waren met spiegels stellen besloten we dat deze Traverse ondanks de ruimte het niet ging worden. We hebben toen toch maar de Acadia ingeladen en zijn hiermee weggereden. We hadden lang geleden al afgesproken om aan de 192 te stoppen voor een ijsje alvorens door te rijden naar Sarasota waar wij eerst 2 nachten verblijven. Het ijsje smaakte meer dan prima.
Op de I4 hebben we wat file gehad maar dat mocht niet echt een naam hebben. Alleen op de I75 reden we vlakbij Bradenton een file in en daar hebben we over 2 mile dik een uur gedaan. Er was een behoorlijk ongeluk gebeurd en op het moment dat wij er langs reden werd de afgesloten rijbaan net weer vrij gegeven. Alleen als je al een lange dag achter de rug hebt dan breekt zo’n file wel op. We hadden het hotel snel gevonden en nadat we ingecheckt hadden zijn we eerst naar de naast gelegen Burger King gelopen om nog wat te eten, want we hadden inmiddels wel wat trek gekregen. Na deze burger hebben we de koffers uit de auto gehaald en zijn naar onze kamers gegaan. Het was een dag met wat spannende momenten, maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen.