Bizons en Little House on the Prairie

Ik had bij het Visitor Center een boekje van Oklahoma meegenomen en daar stond iets in wat ik onderweg naar onze volgende stop graag wilde doen. We moesten alleen even kijken of we dit konden inpassen in de route. En ja dit betekende een klein beetje omrijden, maar het was wel goed te doen.

Na het uitchecken om kwart voor 9 zijn we eerst naar een Walmart en route gereden. Deze Walmart lag in Guthrie en vanaf het hotel koste dit 50 minuten om daar te komen. Zoals vaak ben ik alleen even naar binnen gelopen en heb een brood voor onderweg gehaald. Dit is al jaren een vast bedrag en ook nu betaalde ik dit bedrag. Er kwam geen bonnetje uit, pff wat duurt dit lang. Oh wacht ik moet nog bij betalen. Hmmm is het brood hier duurder? Nee, ik heb gewoon 9% belasting over het brood moeten betalen. Wat een afzetters hier ;-). In Nederland betaal ik “maar” 6%. Maar goed, na het bijstorten van het geld (ik betaal altijd bij zo’n zelfscan) kreeg ik het bonnetje en konden we weer verder. Onze volgende bestemming werd het Tallgrass Prairie Preserve, waar je bizons kon tegen komen. Om hier te komen ga je het laatste stukje over dirt road.

Maar net nadat we de preserve binnen reden zagen we al een stuk of 6 bizons. Natuurlijk zijn we hier even voor teruggereden.

Na hier even gekeken te hebben zijn we door gereden. We wilden graag naar het visitor center voor wat aanvullende informatie en mogelijk wellicht nog een leuke wandeling. Ook vroeg ik of het bekend was waar de grote kudde zich ophield, want de 6 die we gezien hadden konden onmogelijk alles zijn. Helaas wist de man achter de balie niet waar de kudde zich ophield en een leuke wandeling zat er ook niet in. Wel vond de man het heel bijzonder dat wij als Nederlanders dit gevonden hadden, want erg bekend was het niet. We besloten om na de lunch nog wat in de preserve rond te rijden in de hoop dat we de kudde tegen zouden komen.

Helaas hadden we niets meer gezien. We zijn via de South entrance binnen gekomen en besloten om via de North entrance er weer uit te gaan. Alleen wilde "Here" (ons alternatief voor de Tom) het niet meer doen, zover van de bewoonde wereld zaten we af. Tom wilde het nog wel doen en deze gaf als snelste route terug naar de South entrance. En dan zou het nog dik 3 uur duren voor we op plaats van bestemming kwamen. Omdat we niet op deze dirt roads wilden verdwalen besloten we om Tom te volgen. Dus weer terug naar daar waar we binnen gekomen waren. Opeens spotte ik een aantal hertjes langs de kant van de weg en ook al zijn het geen bizons, wij blijven dit ook bijzonder vinden en stoppen dus voor een foto.

Op een andere weg zag ik wederom in de verte een hertje over de prairie rennen. Wel op de foto gezet, maar te ver om scherp te krijgen.

Na ongeveer een minuut of 10 zag ik aan de linkerkant heel in de verte iets wat op de kudde bizons leek. Het was in een flits en we waren er zo voorbij. Toch maar even terug om te kijken en ja hoor. Daar stond de grote kudde en in het gras lagen de lichtbruine jonkies. Ook al waren ze ver weg, we hadden ze toch gezien.

Ingezoomd

niet ingezoomd

Vlakbij de uitgang waren nog steeds die paar die we bij binnenkomst al hadden gezien, alleen nu iets dichterbij.

Machtig mooie beesten zijn dit, we hadden er in het Custer Statepark, het Yellowstone NP en in het Theodoor Roosevelt NP al heel veel gezien, maar het blijft geweldig. Gelukkig is de bizonpopulatie weer aan het toenemen, want ze waren bijna uitgestorven. Tom dacht schijnbaar dat we met een slakkentempo over de dirt roads zouden rijden want bij de uitgang van het park hadden we er al 2 uur afgesnoept en was het nog maar een uur rijden naar de volgende bestemming en dat terwijl we er op dat moment nog maar 10 minuten onderweg waren. Onze volgende stop was er één van een hele andere insteek. Namelijk het Little House on the Prairie Museum.

Tom herkende niet het exacte adres, maar wel de straat. Dus deze maar aangehouden en gelukkig zagen we onderweg een bord, anders hadden we het nooit gevonden. De toegang was $ 3 per persoon, maar omdat ze niet terug had van $ 20 en ik niet kleiner, mochten we gratis naar binnen.

De familie Ingalls is in 1869 naar Kansas gekomen en hier is de 3e dochter van de familie geboren. Uiteraard staan er replica’s maar het geeft wel een goede indruk van hoe het was.

We hebben hier een goed half uur rondgelopen en nadat we het gastenboek hadden getekend en gedag gezegd hadden zijn we naar het hotel gereden. Het hotel ligt aan de buitenkant van Independence en het gebied waar we zitten is een beetje saai. Wel ligt er achter ons hotel een Walmart, dus voor boodschappen hoeven we niet ver. Nadat we de koffers op onze kamer hadden gebracht hebben we eerst een stukje gelopen, want eigenlijk hadden we alleen maar in de auto gezeten en we wilden wel graag onze benen strekken. Na het eten hebben we nog een klein stukje door de omgeving gelopen, maar er is echt dichtbij niets te beleven.