Vanmorgen hoefden we niet te haasten want we hoefden pas om 2 uur de auto in te leveren en op het vliegveld van Miami te zijn. Dus rond half 8 hadden we bij het ontbijt afgesproken en hierna hebben we de laatste spullen ingepakt.
Wij moesten een klein beetje kofferruimte van Trudie en Richard leasen (zij hadden een extra koffer gekocht en daardoor dus wat ruimte over) om alles mee te krijgen. Maar alles was ingepakt en om even over 9 zaten we in de auto onderweg naar eerst (hoe kan het ook anders) een Walmart. Richard had in één van de eerste Walmarts een nieuwe korte broek gekocht en hier wilde hij er nog wel één van. We hebben dus de hele vakantie een heleboel Walmarts van binnen gezien, maar ook bij deze helaas geen geluk. Vlakbij de Saw Grass Mills Mall zat er nog een Walmart, de tweede dus deze ochtend, maar ook hier ving hij bot. Het seizoen is voorbij, dus de broek die hij had was puur geluk. Nadat we de auto geparkeerd hadden bij de Mall zijn we naar binnen gelopen.
Deze Mall is mega groot en we hebben hier aardig wat tijd rondgelopen.
We hebben niets gekocht, maar het is beter dan zo’n hele dag op het vliegveld hangen. Volgens mij hadden we nog niet alles gezien, maar om half 12 vonden we het tijd om terug te rijden naar ons hotel om de spullen te halen. We hebben onderweg nog voor de laatste keer onze benzinetank volgegooid (tenminste hier wat het nog goedkoop en de ervaring leert dat het bij het vliegveld flink aan de prijs is, dus hoeven we dan misschien nog maar een paar Dollars bij te gooien). In het hotel hebben we nadat we onze spullen van de kamer gehaald hadden en uitgecheckt hadden een beker koffie gedronken. Toen was het echt tijd om richting het vliegveld te rijden. Ze waren voor ons hotel met de weg bezig en daardoor hebben we bijna een uur gedaan over het ritje naar het vliegveld. Onderweg zagen we wel heel veel leguanen langs de kant van de weg zitten. Dit had ik nog niet eerder in het wild gezien in Florida. Helaas lag de camera achterin en kon ik geen foto nemen. Het inleveren van de auto verliep voorspoedig en met een 0 bonnetje in onze handen begaven we ons richting de gate.
En ook nu kwamen we erachter wat een vreselijk vliegveld Miami eigenlijk is. Wij hadden werkelijk de laatste incheckbalie van de Internationale terminal en hebben dus met onze koffers het hele vliegveld doorgelopen. Daar stond inmiddels een aardige rij voor andere vluchten van Lufthansa. Maar ook wij mochten onze koffers inleveren. Nadat we onze geprinte instapkaarten hadden ontvangen, waar ook gelukkig TSA pre op stond, en onze koffers hadden afgegeven zijn we naar de laatste controle gegaan. Hier stond dat de TSA balie gesloten was en werden we verwezen naar een andere balie. Daar was ook de TSA pre balie gesloten en besloten we om maar gewoon in de rij te gaan staan. We kregen een kaart waarop stond dat we toch TSA pre behandeld werden en hoefden onze schoenen enzo niet uit te doen. Scheelde toch weer een hoop gedoe. Achter de laatste controle hebben we bij Earl of Sandwich een broodje gehaald en deze eerst opgegeten, het was inmiddels al half 4. Om half 5 werden we bij de gate verwacht en stonden we hier ook.
We vertrokken iets later dan gepland en om kwart over 5 kregen we pushback en toen stonden we stil. Omdat onze A380 was uitgerust met 3 camera’s rondom het vliegtuig konden we zien dat er voor ons een auto stond die ons tegenhield.
Hier hebben we best een aardig tijdje gestaan en uiteindelijk mochten we toch weg. We kregen we een uitgeleide tot aan de startbaan. Onderweg stonden er ook veel auto’s in paraatheid.
Bij de startbaan moesten we nog even wachten op een aantal binnenkomende vluchten en toen konden we eindelijk vertrekken.
Aan het begin van de vlucht vertelde de piloot dat hij de verloren tijd goed ging maken en op tijd in Frankfurt zouden aankomen.
Gelukkig maar want wij hadden niet zo heel veel overstaptijd en anders zou het wel eens verkeerd kunnen gaan. Ik ging lekker zitten en startte vast een film. Op het moment dat ze het eten zouden uitserveren riep de piloot om dat hij de stoelriemen vast ging aanzetten en dat zelfs de stewardessen moesten gaan zitten vanwege turbulentie. Dit zou ongeveer 15 minuten duren en hierdoor zou het eten later komen en ons geduld werd hiervoor gevraagd. Dit kwartiertje duurdeal een uur, toen de piloot weer om onze aandacht vroeg. We vlogen door een tropische storm heen en hij was al in contact om een aangepaste vluchtroute te krijgen zodat we minder last hadden van de turbulentie. Tweeënhalf uur later dan gebruikelijk kregen we ons eten. Het eten was (of door dat het te lang in de opwarmstand had gestaan of omdat het recept gewoon niet goed was) niet te eten, het was smaakloos en droog.
Nu was de keuze ook niet reuze, want we konden kiezen tussen vegetarische pasta of zalm. En als je wel van vlees houdt, maar niet van vis, dan heb je gewoon geen keus. Veel plateau’s gingen onaangeroerd weer terug naar de stewardessen. Het Duty Free rondje sloegen ze over en als je iets wilde hebben, moest je dit aangeven bij de stewardessen. Ik heb mijn film afgekeken en ben toen op de vrije plek naast Sjon gaan zitten (we zaten namelijk 3 aan de raamkant en 1 aan de andere kant van de gangpad). Nu kon ik lekker tegen hem aan gaan liggen en hadden Trudie en Richard ook wat meer ruimte en hoefde ik niet wakker gemaakt te worden als zij even wilden opstaan. Ik heb niet lang geslapen, want doordat het eten laat werd gebracht, konden we pas laat gaan slapen. Ik werd wakker vlak voor dat het ontbijt werd rondgebracht en Sjon werd zelfs pas wakker toen ze naast hem stonden. Ook het ontbijt was geen culinair hoogstandje en ging grotendeels onaangeroerd terug. Door de turbulentie en de aanpassing van onze vliegroute hadden we de tijd helemaal niet ingehaald. Daarbij was het in Frankfurt ook nog erg mistig en landen we pas om 5 over 8 op Frankfurt in plaats van de 10 voor 8 waarop we gepland stonden.
Onze volgende vlucht naar Amsterdam zou om 9 uur vertrekken en om half 9 zou het boarden beginnen. Omdat alle Internationale vluchten op de Z-pier aankomen en wij vertrokken van de A-pier moesten we nog een stuk lopen. Ook kregen we hier de douane nog. We hebben letterlijk gerend over het vliegveld en alle loopbanden meegepakt. In 20 minuten waren we bij onze gate.
Nu maar hopen dat onze koffers ook zo snel over gegaan zijn. Door de mist was ons toestel vanuit Amsterdam ook verlaat en terwijl we stonden te wachten kwamen nu pas de passagiers van deze vlucht uit het toestel. Hadden we dus voor niets gehaast. Het toestel moest nog schoongemaakt worden en kwart over 9 gingen we aan boord. Om half 10 vertrokken we en na een korte vlucht van iets meer dan een uur landen we op de Polderbaan. Om kwart voor 11 stonden we aan de gate en kon de wandeling naar de bagagebanden beginnen.
Onze koffers waren gelukkig ook meegekomen en lieten niet lang op zich wachten. Romy en Richard stonden al op ons wachten en zijn we ieder naar ons eigen huis gegaan. De vakantie zit er op, maar gelukkig hebben we alle 4 al nieuwe vakanties in het vooruitzicht. Wij gaan in mei met z’n tweeën een rondreis maken door de staten New Mexico, Oklahoma, Kansas en Missouri en in oktober gaan we met Romy en Julian naar Florida. Trudie en Richard gaan in juni naar Griekenland en hebben voor september een camperreis in het westen van Amerika op het programma staan. Iedereen bedankt voor het meelezen en de leuke reacties.