Het was een vroege start vanmorgen, want om half 5 hadden we met Trudie en Richard af gesproken op Schiphol. We hadden mijn vader gevraagd om kwart over 4 bij ons te zijn, maar stipt als hij altijd is, was hij nu weer iets vroeger. Alles was al klaar en nadat we de koffers hadden ingeladen zijn we naar Schiphol gereden.
Hier hebben we even moeten wachten op Trudie en Richard, maar dit mocht geen naam hebben. Het afgeven van de koffers ging allemaal goed en de koffers waren keurig onder het toegestane gewicht. Dit keer geen problemen met ons trolleykoffer, want deze voldoet (nadat we na de laatste vakantie nieuwe hebben gekocht) prima aan de eisen.
Ook de bodyscan en de controle van de tassen zijn zonder problemen gegaan en nadat we bij een elektronica zaakje hebben gekeken zijn we op bankjes gaan wachten tot we konden boarden.
We zaten voorin in het vliegtuig en hadden prima plaatsen.
De vlucht zou 40 minuten duren en na het opstijgen kwamen ze al met een drankje en een snackje. Halverwege het uitserveren moesten de stewardessen gaan zitten vanwege turbulentie en hierdoor kreeg de rest van het vliegtuig helaas geen drank en snack. Waar we de vorige keren in Frankfurt middels een trap en bus naar het gebouw gebracht, nu werden we netjes aan een gate gestald. Wel moesten we nu verder lopen dan anders, maar we moeten straks nog lang genoeg zitten, dus geen enkel probleem. We hebben op Frankfurt een broodje gegeten en zijn daarna door de douane naar de gate gelopen waar onze A380 naar Miami al klaar stond.
Het duurde nog even voor het boardingproces begon, maar wij stonden bijna pole position.
Sjon heeft teveel naar Max gekeken en dacht hier neem ik een voorbeeld aan. Het vliegtuig ziet er van buiten heel indrukwekkend uit, van binnen merk je hier verder niets van. Het is een vliegtuig net als alle andere vliegtuigen. Alleen het opstijgen (wat we overigens met iets vertraging deden) gaat wat trager, zwaarder vliegtuig is hier de oorzaak van. Het vliegtuig is wel enorm stil viel mij op. Voor het gebruikelijke natje en droogje en na het kijken van de film Finding Dory heb ik even een hazenslaapje gedaan. Ik werd weer wakker van het rondbrengen van het eten. Na het eten heb ik een poging gedaan om The Junglebook te kijken, maar mijn ogen werden te zwaar.
Zo heb ik de hele vlucht diverse hazenslaapjes gedaan, wat film gekeken en wat op Facebook gepost (want dat was het enige wat het deed met de WiFi aan boord). De vlucht heeft ruim 10 uur geduurd, maar eindelijk kwam dan toch echt Miami in zicht. Bij immigrations was het enorm druk en ondanks dat Trudie en Richard een nieuw paspoort hadden werden we naar de kiosken gedirigeerd. We verwachten voor hen hier een kruis op het document te krijgen en dat klopte ook, zij kregen tenminste een document. Wij (Sjon en ik) kregen de melding dat ons paspoort minder dan een half jaar geldig is en daardoor kregen wij geen document. Sjon kreeg het even heel benauwd, waren de regels veranderd. Wij wisten niet beter of het paspoort moet in ieder geval nog geldig zijn als je terug naar huis gaat. We vervoegden ons bij een persoon die daar mensen helpt en hij verwees ons naar de volgende lange rij. Hier zijn we aangesloten en zagen we de ouderwetse groene kaarten bij iedereen in de handen. Voor de zekerheid maar gevraagd of wij die ook moesten invullen. Ja, dit moest wij ook. Terwijl we in de rij stonden hebben we deze formulieren ingevuld (waren helaas niet meer in het Engels aanwezig en moesten het met Franse en Spaanse exemplaren doen). Gelukkig wist ik nog een beetje wat er gevraagd werd en is mijn MAVO Frans nog afdoende om de vragen te herleiden. Eindelijk waren we aan de beurt en we kregen maar liefst 2 vragen, namelijk of we toerist waren en hoe lang we blijven. Vervolgens kregen we onze stempels en konden we naar de kofferband. Was nog wel even schrikken want terwijl we op de douane beambte aan het wachten waren, hoorden we ineens een andere douanebeambte lelijk doen tegen een bezoeker aan zijn balie. Deze moesten nog een groen formulier invullen en de bezoeker wilde zijn paspoort wegpakken over de balie heen, euh dat kun je dus beter niet doen. Er kwam al een bewaker aangelopen om te kijken of er hulp nodig was. Sjon en ik zijn vast naar de kofferband gelopen en hebben de koffers bij elkaar gezocht. Ze stonden al klaar naast de band, zolang heeft het geduurd. Niet veel later kwamen Trudie en Richard ook aangelopen, bij hen duurde het iets langer vanwege vingerscans en foto’s, maar ook zij hebben de stempel in het paspoort. Nu werd het tijd om naar National te gaan. Ook hiervoor moesten we weer een stukje lopen en uiteindelijk met een monorail (peoplemover) naar het Rentalcar Center gebracht. Bij National hebben we een Chevrolet Traverse uitgezocht en nadat we de koffers ingeladen hadden hebben we Tom ingesteld op ons hotel in Florida City. Doordat het bij de douane allemaal zo ontzettend lang geduurd had, doken we direct de spits in, waardoor de rit naar het hotel iets langer duurde dan we ingeschat hadden. We hebben nadat we ingecheckt waren eerst de koffers na de kamers gebracht en zijn hierna nog even naar de dichtbij gelegen Walmart gereden voor de eerste boodschappen. Op de kamer hebben we nog een broodje gegeten, anders wordt je wakker van de honger. Hierna hebben we elkaar welterusten gewenst en zijn Trudie en Richard naar hun eigen kamer gegaan en hebben wij ons gereed gemaakt voor de nacht. Morgen gaan we naar de oostkant van de Everglades en rijden hierna door naar Naples, waar wij voor 5 nachten een villa hebben gehuurd.