We hadden vanmorgen voor de zekerheid de wekker gezet, maar dat was eigenlijk helemaal niet nodig. We zijn de hele vakantie al voor 6 uur wakker en vandaag was dat ook zo. We hadden gisteravond alles al gereed gemaakt zodat we vanmorgen niet eerst alles op hoefden te ruimen en weg te bergen.
Omdat we al voor de wekker wakker waren, waren we nu wel heel snel en vroeg. We konden pas vanaf 7 uur ontbijten en wij stonden om kwart voor 7 al daar voor de deur. Gelukkig was de ontbijtruimte al helemaal in gereedheid gebracht en mochten we bij wijze van uitzondering naar binnen. Na het ontbijt zijn we in de auto gestapt en richting the Cog gereden. Hier hebben we onze online ticket omgewisseld voor echte treinkaartjes en moesten wachten tot we in mochten stappen.
Met een “All aboard” en een fluitsignaal van de locomotief werden onze kaartjes gecontroleerd en mochten we instappen. Wij zaten helemaal vooraan en hadden prachtig zicht op het spoor naar boven. De rit naar boven zou ongeveer een uur duren. Het punt waarop we vertrokken lag op 2700 ft (823 meter) en het punt waar we naar toe gingen ligt op 6288 ft (bijna 1917 meter). Op het eerste stuk stegen we onder hoek van 35%.
Hierna stopten we bij een watertank, want de stoomlocomotief heeft 1000 gallon water nodig om naar boven te komen en de tank van de locomotief kan maar maximaal 700 gallon hebben. Hierna volgde er een stuk waar we stegen onder een hoek van 37,41%. Dit stuk wordt ook wel Jacob’s ladder genoemd. Op dit stuk wordt je gevraagd om te gaan staan en omdat het zo steil omhoog gaat kun je heel schuin staan zonder te vallen. De zwaartekracht doet op dat moment hele bijzondere dingen met je.
Vlak daarna kwamen we boven de bomengrens uit en werd het steeds kouder en kouder. Gelukkig hadden we onze vesten bij ons en deze trokken we dan ook graag aan.
Niet iedereen was goed voorbereid want er liepen er toch een aantal in korte broek met t-shirt daar te klappertanden. Omdat over de top van Mount Washington de Appalachian Trail loopt, zagen we vanuit de trein al diverse "die hards" die deze trail aan het lopen waren.
Boven op de summit (hoogste punt) kregen we een uur om rond te kijken en zijn we na een kop warme koffie dit ook gaan doen. Je hebt ook een mogelijkheid om met de auto naar boven te rijden. Dit is een rit van 8 mile, wat over een steil, smal kronkelpaadje gaat. Bovenop de summit was het erg druk, niet alleen door onze trein, maar ook door de 2 treinen die na ons kwamen (dit waren dieseltreinen). Maar natuurlijk ook degene die op eigen gelegenheid zijn gekomen al dan niet met de auto of wandelend.
Na een uur werden we weer naar de trein geroepen en konden we nadat ons kaartje weer was gecontroleerd in het midden van de wagon plaatsnemen.
De stoelen waren inmiddels gedraaid en lagen in een soort van kiepstand. Dit was natuurlijk om te voorkomen dat je van je stoel gleed terwijl de trein langzaam naar beneden gaat. Omdat wij als eerste op de summit waren gekomen en er na ons nog 2 treinen naar boven waren gekomen, konden wij (het is maar één rail) als laatste pas weer naar beneden.
De rit naar beneden duurde iets korter dan een uur. The Cog railway reed voor het eerst Mount Washington op op 3 juli 1869. Onze locomotief is gemaakt in 1908 en rijdt nog steeds. Het was super gaaf om het op deze wijze gedaan te hebben. We kregen door het gefluit van de locomotief en het geroep “All aboard” het gevoel alsof we in de oudheid teruggegaan waren. Bovenop was het uitzicht adembenemend mooi. Wij hadden precies het beste moment waarop het zicht optimaal was en we vanaf Mount Washington de Atlantische Oceaan konden zien. Niet lang daarna trok de bewolking dicht en begon het harder te waaien. Weer terug bij de auto hebben we eerst geluncht bij Fabyan. Na een overheerlijke burger met friet zijn we richting ons hotel gereden en hebben onderweg nog een stop gemaakt bij een wandelroute naar de Arethusa Falls. Dit zou een wandeling zijn van een uur heen en een uur terug. In deze route heb je een mogelijkheid om langs de Bemis Falls en de Coliseum Falls te lopen en dat hebben wij op de heenweg gedaan. Deze twee watervallen wilden we echt niet missen, wat is het toch ontzettend mooi om te zien al dit natuur geweld.
Maar dit zorgt er ook voor dat de wandeling een zware was, waarin we uiteindelijk 500 meter geklommen hebben. En dit klimmen ging over rotsen en boomwortels.
Maar als je dan eenmaal uitkomt bij de waterval waar de wandeling om te doen is, dan vergeet je op slag al de inspanning die je hebt geleverd en kun je alleen nog maar genieten van wat je ziet.
We hebben hier even wat gedronken en wat crackertjes gegeten en zijn toen weer terug gelopen.
Ondanks dat de terugweg bijna alleen maar dalen was, moest je nog steeds goed uitkijken waar je liep met alle rotsen en wortels. Bij de auto hebben we onze fles gevuld met drinken en zijn toen richting het hotel gereden. Het was inmiddels kwart voor 6 toen we daar aankwamen. We hadden gister al sla gehaald met toevoegingen en hebben op de kamer een heerlijke zelfgemaakte maaltijdsalade gegeten. Morgen gaan we de White Mountains verlaten, maar tjonge jonge wat is het hier mooi en wat zijn er hier veel mogelijkheden om bijzondere wandelingen te maken. Het staat nu nog niet hoog op ons lijstje, maar we sluiten niet uit dat we hier nog een keer terug keren. Zoals gezegd gaan we morgen hier weer weg. Niet alleen uit de White Mountains, maar ook uit de staat New Hampshire. We gaan weer een staatswissel doen en dit keer zetten we koers richting Vermont. Onderweg naar ons hotel gaan we op bezoek bij 2 van onze vrienden en willen we een state park bezoeken.