Winter, Rays en Blue Jays

Vanmorgen waren we al redelijk vroeg eruit en dat moest ook want we hadden een lange dag voor de boeg. ’s Morgens stond als eerste het Clearwater Marine Aquarium op onze to do lijst. Hier woont Winter de dolfijn uit a Dolphin’s Tale 1 & 2. Romy en ik zijn hier in februari 2012 al heen geweest, toen net deel 1 was uitgekomen.

Al die tijd hadden Sjon en ik in de planning om hier naar toe te gaan, maar tot vandaag was het er niet van gekomen. Om er zeker van te zijn dat we op tijd zouden vertrekken hadden we voor de zekerheid de wekker gezet en ja dan ben je zeker op tijd. Als eerste zijn we bij ons op de hoek naar de WaWa gereden en hebben hier onze tank volgegooid en 2 bekers (zeg maar gerust sloten 0,6 ltr) koffie gehaald. Adres in de Tom gezet en via de I4 richting Clearwater gereden. Bij de CMA aangekomen was het nog niet super druk (dat was destijds met Romy heel anders) en naar de ingang gelopen. Toegangskaarten gekocht en voordat je echt naar binnen mag wordt je op de foto gezet. Deze foto’s waren zo leuk dat we ze maar direct gekocht hebben.

Uiteraard zijn we als eerste naar Winter en Hope gelopen. Hope is de dolfijn waar het in het tweede deel voornamelijk om gaat.

Op het moment dat wij aan kwamen lopen gingen ze net mooi op de slideout liggen. Geweldig fotomoment dus.

Hier hebben we even bij staan kijken en zijn toen naar de overige dieren gelopen. Als eerste kwamen we Cooper en Walle tegen. Cooper is een otter die door een auto is aangereden en waarbij zijn achterpoten verlamd zijn geraakt. Hij was er in 2012 ook al. Walle is een nieuwe bewoner. Deze otter was als pup van een paar maanden gevonden door een man die op een boot woonde. De pup kwam aan boord voor voedsel en heeft dit ook gekregen. De man wilde hem als huisdier houden, maar toen Walle ouder werd bleek dit toch moeilijker dan gedacht. De man heeft hem geprobeerd terug te zetten in het wild, maar hij bleef terugkomen. Uiteindelijk is Walle bij het CMA terecht gekomen.

Ook zag ik bij de zeeschildpadden een oude bekende, namelijk Bailey. Alleen zaten ze nu in een ander verblijf. Inmiddels waren er heel veel schildpadden bijgekomen. Sommige worden binnengebracht op het moment dat ze net uit het ei zijn gekomen andere weer vanwege andere redenen.

Boven, met uitzicht over de Golf van Mexico zit Nicholas. Nicholas is een dolfijn van 13 jaar en is samen met zijn moeder gestrand in 2002. Beiden hadden enorme last van verbrand huid door de zon doordat ze gestrand waren. De moeder is een dag later aan deze verbrandingen overleden en Nicholas is daarna met de fles verder grootgebracht en verzorgt aan zijn wonden. Nu heeft hij veel littekens op zijn rug en dat is het enige wat hem herinnert aan de hoeveelheid zon.

We hebben een tijdje met zijn trainer staan praten en zij is 2 maanden geleden bij Seaworld San Diego vandaan gekomen om hier te werken. Eenmaal weer binnen hebben we daar de rest van de aquarium gekeken. Op het moment dat we langs de eerste opvang liepen zei ik tegen Sjon, er wordt straks iets binnen gebracht, want de behandelkamer is in gereedheid gebracht (heb tijdens mijn studie als tandartsassistente stage gelopen bij een kaakchirurg en herkende dit hiervan). En inderdaad toen we even later weer langsliepen zagen we een schildpad liggen met enorme gezwellen over zijn lijf, vooral diegene bij zijn voorvin was enorm. Vraag me af waar dit door gekomen is.

Omdat het inmiddels tijd was om wat te gaan eten en er in dit park niet veel keuze was zijn we naar een Five Guys gereden en hebben hier een kleine hamburger gehaald. Daarna zijn we terug gereden naar de CMA om daar de studio tour te doen. In deze ruimte zie je hoe de film “A dolphin’s tale” gemaakt is en zie je ook werkelijk delen van de set waar de film is opgenomen. Ook kun je door het huis van Saywer (de jongen die winter heeft gevonden) lopen terwijl er op dat moment een orkaan woedt.

Dit is echt heel spectaculair gemaakt. In het winkeltje hebben we een kerstbal van Winter gekocht voor onze Amerika kerstboom en vonden we het tijd om terug te gaan naar de auto. Tom ingesteld voor Tropicana Field om daar naar de honkbalwedstrijd tussen de Rays en de Blue Jays te kijken. De Blue Jays waren al kampioen van hun afdeling, dus spannend zou het niet meer zijn.

Nu maar hopen op een leuke wedstrijd. We waren vroeg in het stadion, dus voor het eerst hebben we een heel rondje door het stadion gelopen.

Terwijl we liepen werden we aangesproken door een man die zei dat er een museum in het stadion was die we misschien wel heel interessant zouden vinden. En inderdaad dit was zeker heel interessant.

Zo blijkt het dat het heel lang geleden 2 verschillende leagues waren, namelijk een league voor de blanken Major League en een league voor de Afro-Amerikanen de Negro League.

De spelers van beide leagues mochten niet bij elkaar in de league. Pas in 1947 werd Jackie Robinson als eerste Afro-Amerikaan toegelaten tot de Major League. Tot op de dag van vandaag wordt zijn rugnummer 42 geëerd (dit rugnummer mag niet meer uitgegeven worden aan een speler) en spelen alle honkballers op 15 april met rugnummer 42.

Na het rondje door de museum hebben we vlakbij onze stoelzone wat te eten gehaald. Terwijl we aan het eten waren werd eerst het Canadese volkslied (Blue Jays komen uit Canada) gespeeld en het was alsof de film werd stilgezet. Waar het daarvoor een lawaai en drukte van jewelste was, stond ineens alles stil en kon je een speld horen vallen. Na het Canadese volkslied werd direct het Amerikaanse volkslied gedraaid en al die tijd werd er zelfs niet meer gegeten door de mensen, helemaal niets. Toen de volksliederen klaar waren werd de film weer gestart en alsof er niets gebeurd was ging iedereen weer verder waar hij mee bezig was. Zo bijzonder en zo apart om mee te maken. Normaal gesproken zaten wij al op onze plaatsen en maken dit dan niet zo mee, maar door de museum waren wij wat later. De wedstrijd begon en binnen no time stonden de Blue Jays met 1 – 0 voor.

In de 5e inning wisten de Rays op voorsprong te komen na een homerun van Mahtook.

Helaas voor de Rays deden de Blue Jays in de 6e inning precies hetzelfde en in de 7e inning werd de afstand nog groter.

De Rays kwamen er niet meer aan te pas en de enige kans die ze nog hadden werd door Pilar verijdeld met een gigantische vangbal.

De wedstrijd was niet super spannend, maar ik vind het altijd een enorme belevenis zo’n honkbalwedstrijd dat ik er graag naar toe ga.

Na de wedstrijd zijn we teruggereden naar de condo en hebben hier nog wat gedronken. Morgen hadden we in eerste instantie afgesproken met Dave en Sherri, maar helaas is daar wat tussen gekomen. Verder hebben we nog geen andere plannen voor morgen.