Zo lig je lekker te slapen en zo heb je een man in de rondte lopen die niet weet waar hij het zoeken moet omdat hij zo ontzettend nodig moest plassen dat hij het benauwd heeft.
Vannacht om ongeveer half 3 moest Sjon naar het toilet, alleen de deur zat dicht en was niet open te krijgen, en als je dan heel nodig moet, dan kun je het inderdaad enorm benauwd krijgen. Uiteindelijk is het gelukt door met een snoertje waar een punt aan zit. Wat is er nu gebeurd, de badkamer heeft zo een typisch Amerikaans slot waar je in de knop een drukknopje hebt. Waarschijnlijk is deze knop tegen de muur gekomen en ingedrukt en daarna de deur dicht getrokken. Gelukkig weten we nu hoe we hem open kunnen krijgen, maar voor de zekerheid laten we hem nu maar open staan. Het inslapen na dit benauwde moment ging gelukkig goed, waarna we vervolgens om half 7 wakker werden. Omdat we vandaag alleen in de omgeving het één en ander gingen doen hoefden we geen haast te maken en daarom zaten we ook pas om half 8 aan het ontbijt. Na het ontbijt hebben we nog even in de kamer gezeten en heeft Sjon nog even wat voor zijn werk moeten doen. Rond half 10 hebben we bij de supermarkt aan de overkant een vers brood gehaald en zijn richting de Indiana Dunes National Lakeshore gereden.
We dachten dat het een State Park was, maar het schijnt een National Park te zijn, met daarbinnen een State Park. Bij het visitor center hebben we een kaart gehaald met wandelroutes en zijn daarna het State Park ingereden. Bij trail 7 zijn we gestart. Deze trail is 1.1 mile (1.76 kilometer) lang en konden we mooi doen voor de lunch. Echter het zand is zo ontzettend rul dat het lopen erg zwaar was. Omdat trail 7 heen en terug hetzelfde was en we een kruisde met trail 4 zijn we teruggelopen door deze trail 4 te volgen. Deze trail had echter een verrassing onderweg, namelijk een ruim 300 treden tellende trap naar het hoogste punt van de duinen.
Dit hoogste punt Mt Tom genaamd zit 58,5 meter boven Lake Michigan. Nadat we op dit hoogste punt van het uitzicht hadden genoten, hebben we de wandeling voortgezet. Onze totale wandeling was uiteindelijk op bijna 3 kilometer uitgekomen, maar door het rulle zand voelde het aan als veel meer.
Bij de auto aangekomen zijn we naar een picknick area gereden om daar te lunchen. Wat mij altijd weer verbaasd is dat de Amerikanen barbecues en van alles meenemen om in een park te eten. Wij hadden geen barbecue bij ons, dus wij waren zo klaar met ons broodje en iets te drinken daarbij. Tijd om een andere plek te zoeken voor nog een klein wandelingetje. Dit is trail 3 geworden van 1 mile geworden. Start en eindpunt vanaf een vogelobservatieplatform.
Deze leek makkelijker, maar hier was het nog meer zand dan de eerste trail. De eerste trail had af en toe nog iets hard ondergrond en dat had deze nummer 3 helemaal niet. Dus 1 mile wandelen door de duinen is zwaar. Maar ook dit rondje hebben we volgemaakt en na 1.62 kilometer stonden we weer bij de auto.
Nu vonden we het wel welletjes geweest en zijn het State Park uitgereden om vervolgens door het Nationale Park heen te rijden. Het is absoluut een park die een bezoek meer dan waard is. Het is netjes, goed verzorgd en heeft naast wandelroutes nog veel meer te bieden. Ik ben in ieder geval blij dat we hier een hele dag voor hadden uitgetrokken, want dit even tussendoor doen had niet te doen geweest. Voordat we naar het hotel teruggereden zijn hebben we bij de Dairy Queen een welverdiend ijsje gehaald. In het hotel aangekomen hebben we eerst gedoucht, want door al het zand in combinatie met de warmte voelden we ons niet zo heel fris meer. De rest van de avond hebben we op de kamer gezeten, beetje televisie kijken, beetje internetten en bijkomen van deze vermoeiende, maar zeker de moeite waard dag. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg, dus willen vroeg op pad. Onderweg hebben we één stop, namelijk de geboorteplaats van Lincoln bezoeken.