De KL651 staat gepland voor vertrek om 13.00 uur, dat betekent dus niet vroeg je bed uit en op je gemak je laatste spullen bij elkaar zoeken. De kat nog een knuffel geven en dan alle spullen in de auto en op naar Schiphol.
Romy hoeft pas in de middag op school te zijn, dus zij kon ons mooi weg brengen. Alleen op de A10 was het iets druk, maar dat mocht geen naam hebben.
We waren om half 10 op Schiphol, dus ruimschoots op tijd. Spullen op de kar, Romy gedag gezegd en hé waar is de laptop tas? Nee, niet in de auto. Nee, ook niet op de kar. Oeps, die ligt nog thuis op de stoel. Gelukkig kwamen we er achter voordat Romy weggereden was. Dus Sjon weer snel in de auto gestapt (we hadden gezien dat er op de A4 een giga file stond) en via de A9 en de A1 terug naar Diemen. Ik ben met de kar naar binnen gelopen, heb daar een plekje gezocht en heb met Romy contact gehouden over de voortgang. Groot voordeel als je zo dichtbij woont is dat een uur later Sjon met laptop weer op Schiphol waren aangekomen. Nogmaals Romy gedag gezegd en naar binnen om onze koffers af te geven. Dat ging allemaal snel en gemakkelijk, ook de douane gaf geen problemen en daarna door naar Starbucks voor een beker koffie.
Schiphol wordt voor een groot deel verbouwd dus lekker even langs de winkels lopen is er nu niet bij. Dan maar richting de gate F06. Hier was het al een behoorlijke drukte en waren alle zitplaatsen (dit waren er door de verbouwingen ook een stuk minder) bezet. Dan maar staand wachten in de rij, we hadden toch een lange zit voor de boeg. Op het moment dat het boarden startte stond ik schijnbaar erg strategisch, want wij werden uit de rij van economy class geroepen om via de prioritylane naar binnen te mogen, dat scheelde een heel eind. Onze stoelen 35A en 35B waren snel gevonden. Handbagage opgeruimd en wachten tot het vliegtuig zich verder vulde. We hadden al gezien dat er veel kleine kinderen zich in het toestel bevonden, en er was er al één begonnen met jammeren, dat beloofd wat voor de rest van de vlucht. Om precies 1 uur kregen we pushback en hoefde we gelukkig niet ver te taxiën. We vertrokken dit keer van de Kaagbaan en gingen pas op de hoogte van Rotterdam de oversteek richting Engeland maken. Zo kwam het dus dat we ook de eilanden van Zeeland zagen liggen.
Het entertainment systeem was een moderne en konden we dus uit een grotere scala aan films en televisieseries kiezen. Als eerste heb ik gekozen voor de film Wild. Ik ben pas met het boek begonnen, dus dit sprak me wel aan. Tijdens de film kwam het eten en alleen het serveren hiervan was al een feestje om te zien. Het was mooi in Delfts blauw verpakt en als je goed kijkt zie je een bordje door de verschillende producten heen.
Het eten smaakte meer dan prima, zeg maar gerust erg lekker. Ik had al gezegd dat er veel kleine kinderen aan boord waren, nou die hebben zich de hele vlucht afwisselend van elkaar laten horen. Ik heb medelijden met degene die er voor, achter of naast zaten. Na de eerste film heb ik een Dolphins Tale 2 gekeken, als echte Florida fanaat moet je dat natuurlijk zien. Helemaal omdat we in de volgende trip naar Florida weer naar Winter gaan. Met 2 films al gezien te hebben, schoot de tijd lekker op. Er was nog tijd voor nog een film, dit werd Gooische Vrouwen. Ik heb nog nooit iets van de serie gezien, nog nooit één van de films gezien (ondanks dat de serie ook gedeeltelijke bij ons op kantoor gefilmd is). Dus nu maar kijken om de tijd te overbruggen (en op de terugweg deel 2 als het dan nog aangeboden wordt).
Vlak voor landing kregen we nog een warme snack en om precies half 4 waren we geland in Washington. De vlucht heeft op de huilende kinderen na geen schokkende indrukken achter gelaten, was een rustige vlucht zonder hobbels.
In Washington was het bij immigrations totaal niet druk, maar toch hebben we gekozen voor de ESTA re-entry. Dit ging super makkelijk, alleen het nemen van de foto (Sjon is heel lang en ik ben heel klein) gaf wat hilariteit. De langste rij stond eigenlijk bij het aangeven van het wel of geen voedsel bij je hebben en daarna waren we in Washington. De bus naar de autoverhuurder stond er al en nadat we ingestapt waren reed deze gelijk weg. Bij Alamo was het niet zo heel erg druk, maar het tempo was dusdanig laag, dat we er even goed een half uur gestaan hebben. In eerste instantie wilde de baliemedewerker ons een upgrade aansmeren, nee meneer is niet nodig we zijn maar met z’n tweetjes en de auto is groot genoeg. Daarna wilde hij ons laten betalen voor de extra chauffeur (klopt stond niet op de voucher). Nee meneer, we hebben een insiderspas en daarmee is de tweede chauffeur gratis. Toen kregen we de bon en daar stond onder aan de streep een bedrag. Meneer waar is dat bedrag voor? Roadassistance. Meneer u heeft dat niet gevraagd en wij hebben niet aangegeven dat we dat wilden, dus haal dat er maar weer vanaf. Met een duidelijk geirriteerd gebaar werd het formulier verscheurd en rolde er even later een 0 bon uit de printer inclusief extra chauffeur. Buiten moesten we ons melden bij een medewerker en die zou ons naar een auto brengen. Ik vroeg gelijk aan die meneer of we één van de zwarte equinoxen mochten kiezen. Hmm was eigenlijk een iets hogere klasse, maar vooruit, doe maar. En zo kwam het dat wij met een luxe uitvoering van een Equinox in antraciet met maar 163 mile op de teller bij Alamo van het terrein reden. We hadden de adressen van de Walmart en het hotel in Nederland al in de Tom gezet, dus nadat we het eerste adres hadden geselecteerd zijn we op pad gegaan. Tom gaf al vrij snel aan dat we er langer over zouden doen vanwege de spits in de omgeving van Washington. Het eerste stuk ging vrij makkelijk en de file viel mee. Ja, het was file, maar het reed gelukkig wel. Vlakbij het Washington Monument moesten we de snelweg verlaten en binnen door naar de volgende snelweg.
Echter de doorsteek was afgesloten en Tom wilde ons maar terug laten rijden omdat dit nu eenmaal het snelste was. We hebben een aardig stuk om moeten rijden om Tom een andere route te laten kiezen. Ik had inmiddels al wat (heel ouderwets) kaarten erbij gepakt, maar een kaart van de National Mall had ik niet bij me. Uiteindelijk waren de kaarten en Tom samen genoeg om ons naar het juiste punt te rijden om daarvandaan de route richting Delaware te vervolgen.
De verwachtte file en de verloren tijd werden snel goed gemaakt, waardoor we eerder dan de eerste planning bij Walmart waren. Hier hadden we al een aardige boodschappenlijst te halen, want Delaware is een Taxfree staat en de dichtstbijzijnde Walmart bij ons hotel zit in een andere staat. Na ruim een uur door de Walmart heen gelopen te hebben, hadden we alles wat nodig was en konden we onze rit richting onze eerste hotelovernachting verder vervolgen. Dit gaf gelukkig geen problemen meer en om kwart over 10 lokale tijd waren we bij het hotel aangekomen. Het inchecken ging razendsnel en nadat we alle spullen op de kamer hadden gebracht hebben we ons gereed gemaakt voor de nacht. Om 11 uur ging het licht uit en waren we bijna 24 uur op de been. Morgen gaan we eerst naar een shoppingmall hier in Newark om daarna door te rijden naar Paradise in Pennsylvania. Dit is maar een klein stukje rijden.