Vanmorgen waren we ondanks dat onze wekker niet afgegaan was prima op tijd wakker. Na het rondje onder de douche zijn we richting de ontbijtruimte gelopen en hebben daar onze laatste Amerikaanse ontbijt genuttigd.
In de hotelkamer hebben we de laatste spullen in de koffers gedaan en zijn we na een laatste blik in de kamer naar de auto gelopen. We wisten de weg naar het vliegveld wel, maar omdat er zoveel veranderd rondom de wegen van Tampa hadden we Tom voor de zekerheid erbij gehouden. Maar gelukkig bleek deze niet nodig en toen we op het terrein van het vliegveld reden had ik hem opgeruimd. Terwijl wij op de borden "rental car return" aan het letten waren en we bijna de laatste afslag hiervoor moesten nemen zei Sjon ineens: "Oeps we zijn vergeten te tanken". Ik snel de Tom weer gepakt en gezocht naar de dichtstbijzijnde benzinestation. Daar wel voor, ja 8 hele dollars getankt en weer terug naar het vliegveld. De auto hadden we zo in geleverd en met het juiste bedrag onder aan het bonnetje zijn we naar de counter van United gelopen. Hier verliep het inchecken soepel en waren we de koffers in no time kwijt. Daarna zijn we naar boven gegaan en hebben we bij Starbucks nog een laatste Pumpkin Spice Latte gehaald.
Het was lekker rustig op Tampa en we vonden het eigenlijk wel een heerlijk vliegveld om op rond te lopen. We waren hier nog niet eerder geweest, maar het zag er allemaal goed en verzorgd uit, overzichtelijk en vooral lekker rustig. Onderweg naar de gate kregen we nog een laatste check en moest ik omdat Sjon een flesje water of cola in de trolleykoffer had gedaan deze koffer aan een inwendig onderzoek laten onderwerpen. Gelukkig was het flesje het enige verdachte zaakje aan de koffer en kreeg ik hem weer snel in mijn beheer. Uiteraard zonder het flesje, dat werd als verdacht aangemerkt en in een grote container gegooid. Bij de gate hebben we terwijl we aan het wachten waren op het boarden beiden een spelletje gedaan op de telefoon en zo duurt het wachten niet zo heel lang.
Op een gegeven moment werd er gevraagd of er mensen waren die handbagage wilden inchecken omdat het een volle vlucht was. Wij hadden met één koffer rekening gehouden dat we deze eventueel wel konden inchecken en hebben dat dus ook gedaan. Tot aan Amsterdam hoefden we deze niet meer in de gaten te houden.
De vlucht van Tampa naar Chicago duurt niet zo heel lang, maar zeker langer als van Amsterdam naar Frankfurt. Op deze korte Lufthansavlucht kregen we een heerlijk broodje en wat te drinken, terwijl we op deze wat langere Unitedvlucht alleen maar een klein bekertje drinken kregen. Vroeger kreeg je nog een zakje nootjes of pretzels erbij, maar dat kon er nu schijnbaar niet meer vanaf. Gelukkig hadden we van Kim nog een zak drop gekregen en konden we hier een paar van nemen tijdens de vlucht, want we vlogen zo rond lunchtijd.
Veel vroeger dan de geplande aankomsttijd stonden we aan de grond in Chicago. Zo vroeg dat we moesten wachten tot er een gate voor ons vrij was. Nadat we aan een gate geparkeerd stonden zijn Sjon en ik met onze vrijkaarten voor de businesslounge daar naar toe gelopen.
We hadden zo'n lange overstap dat een paar heerlijke stoelen en een rustige omgeving wel heel aantrekkelijk waren. We hadden een heerlijk plaatsje bij het raam en nadat we volledig geïnstalleerd waren hebben we wat te drinken en wat te knabbelen gehaald. Aan de gate vlakbij ons stond een toestel van United wat naar Shanghai zou gaan.
Echter met het toestel was iets niet in orde want deze was al erg vertraagd. Maar uiteindelijk kreeg het vliegtuig een pushback en na een hele tijd stil gestaan te hebben keerde deze weer terug naar de gate. Wij vertrokken uiteindelijk eerder dan dit toestel en hebben het dus niet meer gezien (bij thuiskomst bleek dat het toestel dik 7,5 uur vertraging had opgelopen).
Ons toestel vertrok netjes op tijd en bij vertrek werd er omgeroepen dat ze met 3 flight attendants minder waren en dat bepaalde dingen langer konden duren hierdoor.
Na ongeveer 45 minuten vliegen kwam het avondeten al en hier achteraan kwamen ze langs met wat te drinken (ook nu dus weer geen nootjes of pretzels). Normaal gesproken zijn Sjon en ik niet zo kapot van het vliegtuigeten, maar dit keer was het zo erg dat we er beiden niets van gegeten hebben. Hierna kwamen ze nog langs voor een rondje koffie en thee en daarna ging het licht uit. Wij zijn maar gaan slapen en dat ging gelukkig zo goed, dat ik wakker werd van het ontbijt wat ze langs kwamen brengen. Ik kon nog net op tijd Sjon wakker maken voor zijn ontbijtje anders had hij dat toch maar mooi gemist. Na het ontbijt werd al vrij snel de daling ingezet en voor we het wisten stonden we op de Polderbaan aan de grond. Als je bijna de hele vlucht slaapt dan gaat het wel supersnel voorbij zo'n lange vlucht.
Omdat ze op Schiphol de D-pier aan het verbouwen zijn reed ons toestel hier voorbij, maar ook de E-pier, de F-pier en de G-pier werden voorbij gereden. We waren al weer bijna bij de brug de A4 over richting de Polderbaan toen het toestel stopte, maar niet aan een gate. We mochten met een verrijdbare trap het vliegtuig verlaten en plaatsnemen in een bus.
Dit hebben we natuurlijk wel eens eerder meegemaakt, maar nog nooit bij een transatlantische vlucht. Wel apart om op deze wijze Schiphol binnen te komen. Bij de douane werden we na een goedemorgen het land weer binnen gelaten en toen onze koffers als laatste van de band afkwamen konden we met opgeheven hoofd door het niets aan te geven poortje. Buiten stonden Romy en Ramon al op ons te wachten en zijn we richting de auto gelopen. De vakantie zit er weer op, en we hebben helaas nog niet een volgende in het vooruitzicht.....