Omdat we pas om 12 uur hoefden uit te checken hebben we vanmorgen lekker rustig aan gedaan. Na een verfrissende douche en een laatste Amerikaanse ontbijt hebben we de laatste spullen in de koffers gedaan, nog een keer gewogen en uitgecheckt bij het hotel.
We hadden in het hotel in North Sioux City onze badkleding laten liggen en na een mailtje van onze kant hebben ze dat opgestuurd naar Chicago. Ik had bij aankomst afgelopen donderdag al gevraagd of het binnen was en daarna iedere keer als ik bij de receptie langs liep. En vanmorgen kwamen ze eindelijk met een enveloppe voor mij aanzetten. Dit was gelukkig goed gegaan en net op tijd. Omdat we niet direct naar het vliegveld wilden zijn we nog even bij Target (zit op de route naar het vliegveld) naar binnen gegaan en hebben hier op ons gemak in de rondte gelopen. Bij de naastgelegen Coldstone hebben we voor de laatste keer deze vakantie zo’n overheerlijk ijsje gehaald. Omdat er verder niets meer in de buurt was besloten we om dan toch maar naar het vliegveld te gaan en daar in de lounge (we hadden kaartjes hiervoor gekregen via United) te gaan zitten. We hadden gister online ingecheckt en hoefden nu alleen nog maar de koffers in te leveren. Omdat we erg vroeg waren voor de vlucht van vanavond, raakten we terwijl het meisje onze koffers woog, aan de praat met haar over Lufthansa. Natuurlijk kwam het probleem met de tickets voor oktober ter sprake (de heenvlucht van Romy en Ramon is door een vliegtuigwissel en een wijziging hierop gecanceld, en zijn ze hierdoor op een andere vlucht gezet dan wij), zij verwees ons naar de naastgelegen balie waar customer service zit. Hier hebben we ons verhaal gedaan en de jongen achter de balie heeft van alles geprobeerd maar kon helaas niets voor ons betekenen. We stonden op het punt om weg te lopen toen de supervisor erbij kwam om te vragen of zij iets kon doen, want de rij achter ons was behoorlijk lang aan het worden. In plaats van de rij korter te maken werd de rij nog langer, want zij kreeg natuurlijk via de jongen aan de balie het hele verhaal te horen. De jongen achter de balie zag een mogelijkheid om het wellicht op te lossen en terwijl de supervisor naar achteren ging om dit te proberen moesten wij even aan de zijkant wachten. Even later kwam ze terug en gaf aan dat ze wat wilden proberen, maar dat dit tussen de overige klanten door moest gebeuren. Ze vroeg hoe laat onze vlucht was en vroeg om onze tickets. Vervolgens liep ze weg met deze tickets en kwam 2 seconden later terug met, zoals zij zelf zei, mooiere plaatsen. Deze mooiere plaatsen zijn businessclass tickets voor de lange vlucht. Nu konden we terwijl we aan het wachten waren in de lounge zitten en zouden daar dan horen hoe en wat.
En inderdaad terwijl wij daar zaten, werden we omgeroepen en of we even naar de balie wilden komen. Hier kreeg ik de melding dat de supervisor rond 5 uur even langs zou komen. Om 10 voor 5 werden we weer naar de balie geroepen en daar stond Sabine de supervisor. Het was geregeld en ik kreeg de documenten waar dit op stond. Romy en Ramon zitten weer bij ons in het vliegtuig en vliegen niet meer vanaf Frankfurt via Newark naar Orlando, maar net als wij van Frankfurt rechtstreeks naar Orlando. Nadat ik Sabine heel hartelijk bedankt heb voor alle moeite ben ik terug gelopen naar Sjon om het goede nieuws te vertellen. Nu hoefden we alleen nog maar relaxt te wachten op onze vlucht naar München. Om kwart voor 9 was mijn geduld op en zijn we naar de gate B17 gelopen. Hier zijn we in de rij van de businessclass gaan staan en toen het boarden om even na 9 uur begon konden wij ons naar de mooie plekken begeven.
We zaten echt super ruim en voordat het vliegtuig überhaupt ook maar in beweging kwam hadden wij al een glas jus d’orange ontvangen.
Met 20 minuten vertraging kregen we push back . Ook hebben we voor de vertrekbaan even in de file gestaan en om 5 over 10 vertrok het toestel richting München. Nadat de stewardessen groen licht hadden gekregen kwamen ze gelijk langs met de vraag of we iets te drinken wilden.
Dit keer niet in een plastic bekertje, maar net als de jus d’orange in een echt glas. Vlak daarna kwam het avondeten. We hadden al een menukaart ontvangen en we kozen beiden voor de “Seared beef filet, Béarnaise sauce, root vegetable and whipped potatoes”.
Dit bleek gewoon een heerlijke biefstuk met aardappelpuree en groente te zijn. Na het eten kregen we een lekker ijsje toe en daarna nog een rondje drinken.
Omdat het nog een stukje vliegen zou zijn en we nu lekker onderuit konden, hebben we de stoelen in slaapstand gezet en zijn gaan slapen. Na ongeveer 5 uur slaap werd ik wakker en niet veel later gingen de lichten aan voor het ontbijt. Ze kwamen langs met verse warme broodjes en voor het beleg kon je kiezen uit hartig en zoet. Vlak daarna werd de landing ingezet en met één van de betere touch downs stonden we in München aan de grond.
Terwijl we nog een klein stukje moesten taxiën heb ik Romy thuis gebeld dat we in Duitsland waren en dat alles super was gegaan. Door de douane heen ging super makkelijk en omdat de koffers doorgelabeld waren hoefden we daar niet moeilijk mee te doen. Onze volgende vlucht zou over een uur en 45 minuten vertrekken van gate G31 en omdat we bij de H pier stonden moesten we een stukje lopen over het vliegveld van München heen. En dat is niet vervelend om te doen, München is namelijk een heel mooi en goed verzorgd vliegveld. We hebben een paar winkels bekeken en zijn toen vast klaar gaan zitten bij de gate. Aan de gate stond een ander toestel dan wij verwacht hadden en op het moment van boarden bleek ook dat het ons toestel niet was. Wij mochten met de trap naar beneden en in een bus stappen. Ons toestel stond een stuk verder geparkeerd. In de bus waren we al aan het grappen dat we met de bus naar Amsterdam gebracht werden, zolang duurde de busrit.
Via een trap aan de zijkant van het vliegtuig mochten we naar binnen. Wij zaten op de eerste rij van de economyclass en voor ons was tot aan de eerste 4 rijen helemaal leeg. Ook achter ons waren veel plekken niet gevuld. Terwijl we langzaam naar de vertrekbaan taxieden begon het toestel ineens vaart te maken en stegen we, nadat we met 2 wielen de bocht door gingen, op. Deze vlucht was natuurlijk lang niet zo prettig als de vlucht vanuit Amerika. Maar ook hier zaten we ruim genoeg en kregen we ook wat drinken. In Amsterdam hoefden we niet meer door de douane en op de koffers hoefden we gelukkig niet te lang te wachten. Bij het poortje “nothing to declare” mochten we doorlopen en buiten stond …….niemand. Omdat we niet echt duidelijk met Romy hadden afgesproken welke vertrekhal zijn we naar vertrekhal 2 gelopen (wij zijn door 1 naar buiten gekomen). Ook hier stond Romy niet. Gelukkig kom je er met een mobiele telefoon snel achter dat ze inmiddels bij vertrekhal 1 stonden en ja hoor daar kwamen Romy en Ramon aan. Ze hadden last gehad van drukte richting Schiphol (we waren ook midden in de spits geland) en waren net iets te laat bij de vertrekhal aangekomen. De vakantie zit er weer op, maar wat hebben we veel gezien en gedaan. Het was een leerzame, leuke en vooral ontspannen vakantie. We zijn door 7 staten gereden, waarvan 5 voor ons nieuwe staten. We hebben 3656.4 mile (oftewel 5850 kilometer) gereden, hiervoor hebben 135,052 gallons benzine getankt.
Hoewel de staten Iowa, North and South Dakota betrekkelijk saai aandoen hebben we ons daar prima weten te vermaken. Het zijn geen staten waar we snel naar terug gaan, maar ik zeg ook niet nooit meer. Het weer is de hele vakantie heerlijk geweest , één keer regen terwijl we onderweg waren van de ene plaats naar de andere plaats. En één keer een beetje miezeren, maar dat kwam goed uit want hierdoor waren de wolven lekker actief.