Omdat we vroeg bij de wolven wilden zijn hadden we de wekker gezet en daarom stonden we dus om even voor 9 bij de gesloten poorten van het wolvencentrum. Wat bleek, het zou pas om 10 uur open gaan.
Gelukkig weten we ons wel te vermaken en zijn we naar een groot meer gereden om daar te kijken naar de trail die we voor ’s middags hadden uitgezocht. Het is een trail van 4 mile om het Miners Lake heen. Om er buiten om te komen moesten we over een dirt road heen. We hadden gezien dat we de auto daar netjes konden parkeren zijn we door gereden naar de Dollar General. Hier zagen we hoe vies de auto was geworden van dit stukje dirt road. We weten zeker dat dit van vanochtend was, want vannacht heeft het hier enorm geregend en daardoor was het in ieder geval wat afgekoeld.
Nadat we bij de Dollar General hadden rondgelopen zijn we naar de andere kant van het dorp gereden om daar ook de Family Dollar te bekijken. Inmiddels was het al 10 uur geweest en zijn we naar het wolvencentrum gereden. Nadat we onze entree betaald hadden en een uitleg hadden gekregen over wat er allemaal te doen was zijn we natuurlijk als eerste naar het viewinggedeelte gelopen. En we hadden mazzel, we zagen Luna (vrouwtje van 2 jaar en leader of the pack), Denali (mannetje van 6 jaar) en Aidan (ook een mannetje van 6 jaar en broer van Denali) in het verblijf.
Het vierde en laatste mannetje Boltz (2 jaar en broertje van Luna) hebben we helaas niet gezien. Vlak nadat ik de drie op de foto had gezet verdwenen ze in hun den en hebben we ze niet meer gezien. Wel hebben we nog een hele educatieve presentatie over wolven gekregen van één van de vrijwilligers van het centrum. We kregen zelfs deel van een kaak van een moose, een schedel van een wolf, een poot van een moose en wolvenvacht (zomer en winter) te voelen. Het grappige is dat ondanks het veel dikker is de vacht van de winter zachter is dan de zomervacht.
Na dit verhaal hebben we nog even gekeken of de wolven zich lieten zien, maar omdat het nachtdieren zijn was de kans niet meer aanwezig dat ze zich zouden laten zien. Op zaterdags worden ze altijd ’s avonds gevoerd en heb je de mogelijkheid om daar bij te zijn. Ze krijgen dan een roadkill voorgeschoteld en dit keer zou het een hert zijn. We hebben even getwijfeld of we hier naar toe wilden gaan, maar omdat Sjon niet goed tegen bloed kan, maar besloten om het niet te doen. Het had mij wel interessant geleken, maar ja. Na de wolven zijn we teruggereden naar de cabin en hebben hier eerst wat gegeten. Toen hebben we de spullen voor het wandelen bij elkaar gezocht. Een fles met drinken gemaakt, een tussendoortje voor na de wandeling, zonnebrand en muggenspray. Nadat we de auto op de parkeerplaats hadden gezet (we zijn dit keer gewoon via het dorp gereden) zijn we de 4 mile wandeling begonnen. De Trezona trail is grotendeels geasfalteerd en goed begaanbaar. Wel loopt het soms gemeen omhoog waardoor we toch wat inspanning moesten leveren.
Het totale rondje is 6,53 km en we hebben er 1 uur en 16 minuten over gedaan. Het was een heerlijk stuk lopen, alleen die muggen dat is toch wel minder. In de auto hebben we eerst even wat gedronken en het tussendoortje gegeten voordat we de versnelling op D zette. Omdat het nog lekker op tijd was en het weer heerlijk zijn we gewoon in de omgeving rond gaan rijden. Op een gegeven moment reed Sjon over een soort kei heen, niet letterlijk erover, maar de kei tussen de banden door. Vlak voor het eroverheen rijden bleek het een klein schildpadje te zijn.
Wij stoppen, stukje terug, het beestje opgepakt en 2 meter verderop in het gras weer neer gezet. Onderweg hebben we 5 verschillende herten, het is niet origineel meer, maar wij blijven het geweldig vinden om te zien en stoppen iedere keer voor een foto. Helaas hadden we geen camera bij ons, dus de foto’s zijn gemaakt met onze telefoons.
Rond 5 uur zijn we terug gereden naar de cabin en hebben hier voor de laatste keer het eten gemaakt. De rest van de avond hebben we lekker rustig aan gedaan en vast de spullen bij elkaar gezocht. Morgen gaan we naar een “iets” drukkere omgeving en deze heerlijke zee aan rust en stilte weer achter ons laten. We gaan naar de State Capital, namelijk Minneapolis.
Voor de liefhebbers hier nog het overzicht van wat we gevaren hebben. De gps hadden we pas later aangezet, bij het groene puntje. Het rode puntje is het begin en eindpunt.
