Omdat het gisteravond redelijk laat was geworden en we vanmorgen best nog veel moesten doen, was het eigenlijk te laat dat we wakker werden. Als eerste zijn we begonnen met de koffers op het bed te plaatsen en vast een groot gedeelte te reorganiseren en in te pakken. Hierna zijn we alle drie om en om onder de douche doorgerend en naar beneden gegaan voor het ontbijt.
Na het ontbijt hadden we de rest van de spullen ingepakt en heb ik een start gemaakt met het verslag van de dag ervoor. Omdat we om 11 uur uit moesten checken, hebben we om 10 voor 11 de kamer leeggemaakt en zijn we in de lobby van het hotel gaan zitten met een bakje koffie. Hier heb ik het verslag verder afgeschreven en online gezet. Nu werd het inmiddels tijd om te vertrekken. Omdat het nog te vroeg was om naar het vliegveld te rijden en daar te wachten tot het vliegtuig zou vertrekken en we te weinig tijd hadden om naar het Spacemuseum bij het vliegveld te gaan, besloten we om in Manassas nog wat winkels met een bezoek te vereren. Terwijl Sjon en Romy naar de Best Buy liepen ben ik een AC Moore binnengelopen. AC Moore is net als Michaels een hobbywinkel waar veel spullen voor oa de scrapper zijn. Ik heb een paar mallen gekocht voor de cuttlebug en ben toen naar Sjon en Romy gelopen. Zij waren geslaagd voor een extra controller voor de Playstation en dit kon gelukkig nog in de handbagage erbij. Ondertussen werd het tijd voor de lunch. We hadden geen trek in Subway of een hamburger. We besloten om bij Olive Garden voor de onbeperkte salade met soep te gaan. Alleen hier stond een gigantische wachtrij. Hmm eerst eens vragen hoelang het ongeveer duurt. 25 minuten. Tja gaan we dat redden. De mevrouw zag onze aarzeling en vroeg wat hier de reden van was. Aangegeven dat we onze vlucht moesten halen en dat het krap zou worden. Maar lieten ons toch maar opschrijven. Nog geen 2 minuten later werden wij voor alle andere wachtenden geroepen en konden we al zitten. Ze hadden ons voor laten gaan. Kijk dat is nou echt Amerikaanse service. We hebben heerlijk gegeten en een flinke tip achtergelaten. Nu werd het echt tijd om richting Dulles te rijden en daar alle hindernissen te nemen die ons te wachten staan. Eerste hindernis, inleveren van de auto. Dit ging allemaal heel voortvarend en de bus stond al klaar. Met het 0 bonnetje in de hand stapten we in de bus. Het inchecken bij het vliegveld ging ook heel voorspoedig.
En voor we het wisten zaten we al bij gate A-B te wachten. Na een keer het vliegveld op en neer gelopen te hebben zijn we maar in de rij gaan staan voor het boarden. Terwijl we daar stonden merkte we op dat mensen hun handbagage streng aan het wegen waren en gezien onze ervaring met Virgin wilde we geen problemen. Dus wij ook maar voor de zekerheid even wegen. Tja, toch iets te zwaar. Okay wat dingen over gooien in de laptoptas en vast de fleecevesten aan. Ja nu was het in orde alleen de laptoptas was iets te zwaar maar die hoefde niet gewogen te worden.
Het boarden verliep iets chaotischer dan op de heenweg maar we zaten vrij snel in het vliegtuig. Terwijl de andere passagiers nog aan het instappen waren raakten Romy en ik aan de praat met de senior purser van het vliegtuig en het vervolg hiervan is een heel ander verhaal, lees hieronder het verslag van Romy maar……
"Toen we eenmaal geboard waren in het vliegtuig viel het mij meteen op dat er een purser naast ons stond. Alleen met een extra streep in een andere kleur. Dus ik vroeg aan haar, wat houdt die kleur in. Ik wist dat vier gouden strepen een purser was. Maar die extra kleur begreep ik niet. Zij legde mij uit dat zij de senior purser was. Mijn moeder begon vol trots te vertellen dat ik net het Flight Attendant College had afgerond en binnenkort mijn diploma mocht ophalen. Maar dat ik nog geen sollicitaties eruit had gestuurd omdat ik eerst toch mijn HBO diploma wilde halen. De senior purser die naar de naam Saskia luisterde begon te vertellen dat haar dochter net de HAVO had afgerond maar ook eerst een diploma moest halen van haar. En dat ze het heel verstandig van mij vond dat ik toch eerst voor een diploma ging.
Na het opstijgen begon eerst de snackronde. Na deze ronde kwam er een cabin attendant op mij afgelopen. Deze man heette Shady. Hij vroeg mij of ik de afgestudeerde stewardess was, waarop ik volmondig ja antwoordde. Hij vroeg mij of het mij misschien leuk leek om mee te helpen tijdens deze vlucht. Mijn nintendo ds zal wel een flinke optater gehad hebben, want ik liet em zowaar uit mijn handen vallen omdat ik zo enthousiast op stond en juist heel graag wilde helpen. Ik werd in een heus KLM jasje gehesen. Die van de senior purser. Zo zou ik graag meteen willen binnen rollen, leuk salaris! Mijn eerste taak was de towels uitdelen.
De mensen keken mij wel enigszins raar aan want daar stond dan een “senior purser” in haar spijkerbroek… Deze vreemde blikken heb ik met vlag en wimpel overwonnen, en mijn taak deed ik met opperste concentratie en motivatie. Eerste taak was geslaagd. Mijn tweede taak was de warme maaltijd uitdelen.. Beef or vegetarian. Ik vroeg welke maaltijden iedereen wilde, en mijn partner Shady deelde de drankjes uit.
Ook taak twee was een geslaagde onderneming. Ook al ging de wijn er wel hard doorheen. Misschien viel ‘t dan minder op dat ik een vreemde eend in de bijt was. Hierna was het aan de Cabin Attendants om even snel wat te eten. Dit houd in… Je eet wat er overblijft. In dit geval waren dit de warme broodjes, wat ik totaal geen probleem vond. Een toetje van de business class ging er ook nog wel in J. Na dit feestmaal (wat tig keren lekkerder was dan het voer dat mijn ouders voorgeschoteld hadden kregen), werd het tijd om de trolley klaar te maken voor de tweede drankenservice. Dit heb ik samen met collega Anneke gedaan.
Ondertussen had de captain vernomen dat er een verstekeling in het team zat en wilde graag even kennis maken. Na met grote ogen handjes geschud te hebben, was het tijd om toch even snel wat vraagjes er tussen door te gooien. Mijn grootste vraag was of ik even in de cockpit mocht. Dit mocht maar wel NA de landing. Dat was even balen, ik had niet zoveel mazzel als mijn moeder (zij heeft tijdens een vlucht naar Rome met haar werk in de cockpit mogen zitten en mocht hier blijven zitten tot na de landing in Rome). Het was tijd voor de drankenservice, laat ik eraan toevoegen dat het bij KLM ook in de monkey class (voor de niet insider, gewoon economyclass) gratis is om likeurtjes en bier te nemen. Dit werd dan ook met volle overtuiging gevraagd. Helaas was mijn kostuum niet goed genoeg om mensen in de maling te nemen en ondertussen begon het de mensen die om mijn eigenlijke stoel heen zaten ook op te vallen dat ik nooit meer was teruggekeerd van de wc, en in een KLM pakje was verschenen. Enfin mensen begonnen vragen te stellen. Er was zelfs een man die maar bleef zeggen dat hij mijn broek prachtig vond. Ik heb in ieder geval elke keer vol enthousiasme verteld waarom ik een spijkerbroek aanhad. Mensen begrepen dit volledig, en hadden zelfs grote bewondering voor de KLM dat zij mij deze kans gaven. Ook vlogen de complimentjes mij om de oren over hoe goed ik het wel niet deed. Schijnbaar was ik een natuurtalent. Na de drankenservice begon er een beetje turbulentie op te zetten en ging het “fasten seat belt” sign aan. Ik was even bang dat het nu over was met de pret en dat ik terug zou worden gedirigeerd naar mijn stoel. Maar niets was minder waar, ik mocht zelfs blijven werken tijdens de turbulentie! Het werd tijd om aan de duty free sales te beginnen. Ook weer begon ik een beetje te twijfelen of ik dit wel mocht doen. Ik zou toch met geld moeten werken, zouden zij mij dit wel toevertrouwen? Maar ja hoor, collega Gerrit kwam op mij af en vroeg mij of ik met hem de sales wilde doen. Natuurlijk wilde ik dit! Ik heb dit keer op keer op keer moeten oefenen op school! DUHHHH! Gewapend met een Holland Herald en een killer smile op mijn gezicht ging ik met de trolley (en Gerrit) op pad. De eerste man die ons aanhield wilde wel een horloge zien, en nog een horloge en nog een horloge en een portefeuille en een zonnebril en nog een horloge het was niet aan te slepen. Zijn uiteindelijke bedrag viel op een indrukwekkend bedrag van 1049 euro. Aangezien we geen wisselgeld op zak hadden nam hij er nog een chocoladereep bij. De beste man betaalde niet met creditcard, nee deze man betaalde gewoon in contanten. Das vrij normaal toch? Even ruim 1000 euro ergens in je broekzak verstoppen. Na deze indrukwekkende verkoop verliep het allemaal vrij teleurstellend en hebben we niet veel meer kunnen verkopen, hier en daar een modelvliegtuigje. Saskia vond na de sales wel dat het tijd was om mij te laten slapen. Ik wilde al luidkeels protesteren dat ik de vlucht graag af wilde maken.
Dus zij beloofde mij dat wanneer het ontbijt begon zij mij weer wakker zouden maken. Nou vooruit ik begon inderdaad aardig moe te worden. Al snel lag ik te slapen. Het duurde niet lang en de lichten gingen weer aan. Ik werd hier instantly wakker van sprong wederom op. En rende terug de galley in iedereen vrolijk goedemorgen wensend. Ik werd weer op pad gestuurd met een doos vol met towels. Deze moest ik uitdelen voor de maaltijd service begon. Ook deze keer had ik het gevecht van de towels gewonnen (die dingen kunnen knap lastig zijn aangezien ze heerlijk aan elkaar geplakt zitten). En werd het tijd voor de ontbijtservice. Dit werd snel uitgedeeld samen met een drankje. Na terugkeer hebben Shady en ik even snel een muffin weggewerkt en gingen we verder met de laatste drankenservice. Mijn eerste shift als Cabin Attendant zat er helaas alweer bijna op.
Bij terugkeer hadden mijn collega’s een leuke verassing voor mij. Shady had een referentie voor mij geschreven, die ik kan gebruiken bij toekomstige sollicitaties. En ook kreeg ik een zooitje papieren die gebruikt worden tijdens een vlucht. (Service schedule, Crew Assignment Movement List (CAML) een lay out van de Airbus A330-300 en tot slot een evaluatie formulier die ingevuld moet worden door de purser tijdens elke vlucht, dit zodat ik tijdens mijn sollicitaties mijn competenties daarop af kan stellen.) Ook kreeg ik presentjes als dingen uit de business class. Hierna was het echter echt tijd om afscheid van mijn jasje te nemen en mij terug te begeven naar mijn eigen stoel. Het was tijd voor de landing. Na de landing pakte ik mijn koffers en liep ik richting de uitgang afscheid nemend van iedereen. Bij de uitgang werd ik aangehouden door de Captain en mocht ik even een kijkje nemen in de cockpit. Alles werd mij uitgelegd. Wat dit was en wat dat knopje was. Daarna was het tijd voor de foto’s ik mocht plaatsnemen op de stoel van de captain en ik kreeg zelfs zijn pet op.
Daarna heb ik een foto genomen van elk hoekje in de cockpit. Nu werd het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van mijn Airbus. Ik weet het nu wel bijna zeker, dit wil ik nog een keertje doen, alleen dan in mijn eigen KLM outfit. Wie weet wat de toekomst mij brengt. Nog een laatste keer handen schudden met Shady en Saskia waarna we ook snel even emailadressen hebben uitgewisseld. En toen liep ik door de tunnel naar mijn ouders, die flink jaloers waren dat ik de cockpit even in mocht. Het was tijd om naar huis te gaan. Maar dit was zeker een vlucht om nooit meer te vergeten!"
Onze vlucht verliep minder prettig als die van Romy, behalve dan dat we als trotse ouders genoten van de smile die Romy de hele vlucht op haar gezicht had. Er zaten tijdens deze vlucht erg veel kleine kinderen in het vliegtuig en die vonden het nodig om gedurende de vlucht om en om te huilen, waardoor we dus heel slecht geslapen hebben en de vlucht erg lang duurde. Omdat we buiten het vliegtuig nog even op Romy moesten wachten lagen onze koffers al op de band en konden we zonder iets aan te geven naar buiten lopen. Hier stonden mijn ouders al op ons te wachten. Het zit er voor nu weer op. Maar in september gaan Sjon en ik samen nog 3 weekjes nazomeren in Canada. Ook dan vliegen we weer met KLM en dat is heel goed bevallen.