Ondanks dat we pas 6 weken geleden teruggekomen waren uit Amerika was het vandaag al weer de dag van ons vertrek. Dit keer niet naar Florida, maar naar Washington DC.
KLM kwam met een leuke aanbieding, namelijk de werelddealweken. Voor zulke goedkope ticketprijzen moesten we wel een reden verzinnen om de oversteek te maken. En daarom werd de hoofdreden van deze minitrip dan ook het concert van Taylor Swift op 12 mei. Om even voor 9 uur stond mijn vader bij ons voor de deur. Omdat Ramon ook gedag wilde zeggen op Schiphol zijn Romy en Ramon door Sjon op het station van Diemen Zuid afgezet om met de trein naar Schiphol te gaan. In die tussentijd heb ik samen met mijn vader onze bagage in de auto gezet en de laatste dingen in orde gemaakt. Om kwart voor 10 waren we op Schiphol. Het inchecken hadden we gister al gedaan, we hoefden dus alleen maar onze koffers in te checken. De weegschaal thuis gaf aan dat we dik onder het toegestane maximum zaten, dus dat kon geen problemen geven. Nadat we mijn vader gedag hadden gezegd zijn we met Romy en Ramon naar de bagage drop gelopen. Hier hebben we afscheid genomen van Ramon en konden we door alle formaliteiten.
De eerste was een dame die onze boardingpassen wilden zien, hiervoor slaagden we glansrijk, op naar de volgende stop. Dit was een dame die onze boardingpassen en onze paspoorten wilden zien. Ook deze hindernis werd zonder problemen genomen door ons. Nu kwam er pas echt een uitdaging, namelijk zelf je koffers voorzien van een label en inchecken. KLM heeft hiervoor een volledig geautomatiseerd systeem en nadat we door hadden hoe het werkte hadden we onze 3 koffers netjes op de bagageband weten te krijgen.
Op naar de volgende hindernis, namelijk de douane. Gelukkig was de douanier met het goede been uit bed gestapt en werd ons na de check een goede reis toegewenst. Omdat we nu niet bij vertrekhal 3 het taxfree gedeelte binnen waren gekomen, maar bij vertrekhal 2 zijn we daar meteen naar boven gelopen om een kop koffie te drinken en even te zitten. Het was allemaal zo voorspoedig gegaan dat we wat extra tijd hadden. Terwijl we lekker zaten kregen we een smsje van KLM dat er een gate wijziging was, we vertrokken namelijk niet van gate E18 maar van gate F07. Na de koffie zijn we via de diverse winkels naar de gate gelopen om hier de laatste horde te nemen. Ook hier waren er geen problemen en konden we het laatste half uur rustig zitten met ons vliegtuig op de achtergrond. Het boarden ging anders dan anders en iedereen liep op zijn eigen tempo naar binnen zonder dat er omgeroepen werd wie nu aan de beurt was. Onze stoelen op rij 16 waren direct achter de Economy Comfort, maar we hadden voldoende beenruimte.
Vlak voor vertrek riep de gezagvoerder dat het vliegtuig niet helemaal vol zat en dat we mochten verplaatsen als we wilden, maar wel pas na het opstijgen omdat we anders geen goede verdeling van het gewicht hadden. Wij vonden dat we prima zaten en hebben daarom ook geen gebruik gemaakt van dit aanbod. Voor ons zat niemand en achter ons zat ook niemand. Sjon had een rijtje van 4 stoelen helemaal voor zichzelf. 7 minuten later dan gepland vertrokken we via de Kaagbaan richting het Westen de Noordzee over. Terwijl we aan het taxiën waren richting de Kaagbaan, kregen we op onze personal entertainment system videobeelden van de vertrekbaan. Ook tijdens het opstijgen kregen we beelden van een steeds kleiner Nederland te zien. Deze toevoeging aan het flighttracksysteem werd door ons zeer gewaardeerd. Nadat we op hoogte waren, kregen we eerst een drankje met een zakje nootjes. Dit gevolgd door de maaltijd. We konden dit keer kiezen uit kip of vegetarisch. Sjon koos de kip en Romy en ik gingen beiden voor de vegetarisch. Het vegetarisch bleek eigenlijk gewoon de pasta te zijn. Maar wel heel lekker.
Ook de salade, het broodje en dessert waren super lekker. Met als gevolg dat we alledrie een leeg blad inleverden bij de stewardess. Ondertussen werd het tijd om een film aan te zetten en Sjon en ik kozen beiden voor Django (deze film wilden we in Nederland al graag zien, maar was er niet van gekomen). Het voordeel van een Nederlandse vliegtuigmaatschappij is, is dat je ook ondertiteling hebt bij de films. En bij deze film met het soms wel erg Zuidelijke accent was dat wel zo prettig. Halverwege werden we nog voorzien van een heerlijk ijsje. Na deze film heb ik Oz, de laatste Disneyfilm aangezet en heb halverwege even de binnenkant van mijn ogen bekeken. Met nog ongeveer 2 uur vliegen voor de boeg werd ik weer wakker en heb ik het laatste stukje van de film gekeken. Na de snack en het laatste bekertje drinken werd de landing ingezet en ook dit konden we weer volgen middels de camera’s die op het toestel zaten. De piloot parkeerde ons toestel netjes aan gate A15 en het busje naar immigrations stond hier precies naast.
Bij de douane stond gelukkig geen lange rij en waren we zo aan de beurt. Na vragen over ons werk en wat we kwamen doen en of we al een retourticket hadden kregen we met de opmerking dat we wel vaak in Amerika waren onze benodigde stempels en mochten we het land in. De koffers (ondanks de problemen die er begin deze week op Schiphol waren) lagen al op de bagageband op ons te wachten. Nu moesten we nog het witte formulier laten checken en waren we echt in Washington. Gelukkig was ook dit geen probleem al was de meneer die ons doorliet erg chagrijnig. Misschien had hij net te horen gekregen dat hij dit jaar niet in aanmerking kwam voor loonsverhoging ofzo. De bus naar Alamo hadden we zo gevonden en stond er al toen we aankwamen. Bij Alamo werden we ook meteen geholpen en konden we anders dan de vorige keer zelf een auto kiezen. Jawel kiezen uit wel één auto. Dit was een Nissan Pathfinder. Het was niet helemaal je van het, maar het voldeed voor een week. Voordat we alle koffers er in gingen doen is Sjon nog even bij een medewerkster van Alamo gaan vragen of er niet ergens een Equinox stond, want die was in Florida wel goed bevallen. Ze heeft het hele terrein afgelopen, maar helaas. Dan toch maar de Nissan. We hadden net al onze koffers in de auto en Sjon was net de spiegels aan het afstellen toen de aardige dame kwam aanlopen dat er net een Equinox schoongemaakt is en of we die misschien wilden. Ze ging hem voor ons halen en ondanks dat de kofferruimte iets kleiner is zijn we toch voor Equinox gegaan. Qua kilometerstand waren ze gelijk, maar het radiogedeelte bij de Equinox is luxer. Tom werd ingesteld en we konden op weg. Omdat het vrijdagmiddag 5 uur was, kwamen we in de file van de Amerikaanse werkende mensen terecht, maar het was nog licht en waren op weg naar ons hotel, dus wat maakte ons dat uit. Met behulp van Tom hadden we het hotel zo gevonden en gelukkig werden we hier ook nog verwacht. Onze kamer nummer 220 ligt in een hoekje op de 2e verdieping. De kamers zijn ietwat gedateerd, maar zien er schoon en netjes uit. Volgens mij heeft de badkamer wel recent een vernieuwing ondergaan, want die ziet er super uit. Nadat we al onze spullen naar boven hebben gebracht zijn we lopend naar Safeway gegaan om daar voor de avond en morgenochtend boodschappen te doen. Omdat we door de vermoeidheid eigenlijk niet goed wisten wat we wilden eten, hebben we maar wat crackers genomen en het daarbij gelaten. Terug in het hotel hebben we nog wat televisie gekeken en al snel ging het licht uit in kamer 220. Morgen gaan we om rustig te starten naar Mount Vernon en naar de Ballston Mall.
