Vanmorgen hadden we de wekker voor de zekerheid om 06:00 uur gezet om de laatste inpakwerkzaamheden uit te voeren. Maar we waren beiden al voor de wekker wakker. Na nogmaals het herverdelen van de bagage kwamen we precies uit op 3 koffers van 23 kilo.
Ook moesten we bij KLM nog inchecken, want dat ging niet gelijktijdig met het inchecken van Virgin. Na ons ontbijt waarin de restjes zijn opgemaakt, hebben we de laatste dingetjes gedaan zoals de bedden afhalen, de wasmachine vullen en aanzetten en de laatste vaat in de afwasmachine. Om 9:00 uur waren we hiermee klaar maar vonden wij het nog te vroeg om al naar Arjan en Ina te gaan. Wij hadden wat spullen geleend en die zouden we vanmorgen terugbrengen. Omdat alles al ingepakt was en er verder weinig te doen was hebben we onze tijd doorgebracht met wat spelletjes en televisie kijken. Nu werd het tijd om de koffers in de auto te zetten en de laatste check door het huis te doen of er toevallig niets achtergebleven is. Nadat ik de sleutel in de lockbox had terug gedaan zijn we in onze Chevrolet Equinox (Sjon zou hem wel mee naar huis willen nemen) gestapt om naar Country Creek te rijden. Na nog even gekletst te hebben met Arjan en Ina was het helaas tijd om afscheid te nemen. Net als vorig jaar hebben wij weer een geweldige tijd in hun condo gehad. De rit naar seaworld verliep zonder problemen waardoor wij rond 11:30 uur bij seaworld voor de poort stonden. Dit keer hebben wij gekozen tegen een kleine betaling voor preferred parking waardoor wij vlakbij de ingang stonden. Na de gebruikelijke tassen controle stonden we in een mum van tijd binnen. Als eerste zijn we naar de underwater viewing gelopen om te kijken of er daar orka’s waren, maar omdat er op dat moment een show was zwom er geen enkele orka in de UV. Omdat er toch niets te zien was zijn we maar voor de innerlijke mens gaan zorgen. We kozen weer voor Mango Joe’s omdat deze vlakbij Shamu Stadium is en hierdoor waren we snel weer terug bij de UV. We hadden alle drie weer een door ons zelf samengestelde Mexicaanse salade in een bowl. Na deze heerlijke lunch zijn we weer terug naar de underwater viewing gegaan en deze keer hadden we meer geluk. Er zwommen 6 van de 7 orka's en hier hebben we geruime tijd van genoten.
Ze waren erg druk en bezig met elkaar. Er had schijnbaar een veer in het water gelegen en deze ging van orka naar orka, heel grappig om te zien. Romy en ik wilden graag naar de show van half 2. Omdat Sjon ook nog graag Kraken een keer wilde doen, stelde ik voor dat Romy en ik alleen naar de show zouden gaan en dat we elkaar daarna weer bij de UV zouden treffen. De One Ocean show was zeer chaotisch, waarschijnlijk door de drukte die we bij de UV al gezien hadden.
Niets ging zoals het normaal ging. Ik heb op een gegeven moment maar mijn camera neergelegd, want zo chaotisch was het. Was wel grappig om een keer mee te maken, want hierdoor merk je duidelijk dat het dieren zijn en die doen lekker wat ze zelf willen. We stonden nog maar net bij de UV toen Sjon er al weer aankwam. Hij had Kraken zelfs 2 keer gedaan vertelde hij, dit kon omdat er totaal geen wachtrijen waren. Romy en ik hadden net besproken omdat de temperatuur was opgelopen tot 82F dat het wel eens tijd werd voor een lekker ijsje. Sjon had zoals altijd gekozen voor een aardbeien smaak en Romy en ik natuurlijk voor de chocolate chip mint smaak.
Het ijsje (in Amerika is alles groot he) smaakte zoals verwacht erg lekker en verkoelend. Maar omdat het zo veel was konden Romy en ik het niet helemaal op. Na dit lekkers zijn we weer terug gelopen richting Shamu stadium. Omdat het nog te vroeg was om al naar het vliegveld te gaan, zijn we nogmaals naar de underwater viewing gegaan. Ook nu was er weer beweging in het water. Deze keer was er maar één orka in het water, maar het was wel een bijzondere. Tilikum de grootste orka die in een waterpark zit over de hele wereld zwom hier lekker rond.
Ook hier hebben we gelukkig nog enige tijd van genoten. Het was zo leuk om te kijken dat we de show van half 4 maar hebben gelaten voor wat het was. Om kwart voor 4 zijn we richting de auto gegaan. Om even voor 4 uur reden wij van de parkeerplaats van Seaworld richting McCoy. Gelukkig dat we wat vroeger waren, want hierdoor kwamen wij niet in de problemen door de gigantische rij bij het laatste tolpoortje. We hebben hier een kwartier in de rij gestaan. Aangekomen bij McCoy hebben wij Romy met alle koffers bij de vertrekhal afgezet en daarna hebben Sjon en ik de auto bij Alamo ingeleverd. We kregen netjes ons benodigde bonnetje met daarop het bedrag van $ 0. Hierna zijn wij zonder problemen naar de vertrekhal gelopen om Romy en de koffers op te halen. Nadat we Romy gevonden hadden zijn wij meteen onze koffers gaan inchecken. De koffers waren binnen no-time uit zicht verdwenen, maar toen begonnen de problemen. Onze handbagage moest gewogen worden. Huh, wat gebeurt er nu? Dit hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt. Beide rolkoffers wogen ruim 10 kilo en dit mochten er maar 6 zijn. Om ongemakken te voorkomen zijn wij uit de rij gestapt met de mededeling dat we dit gingen oplossen. Alleen hadden we wel enige problemen met de handbagage. Wij zijn namelijk gewend om ons overgewicht van de koffers in de handbagage te stoppen. Gelukkig hadden we een tas met onze spijkerbroeken en sweaters bij ons en hier hebben we het meeste zware gewicht in gestopt en daarna de kleding er weer over heen. Deze tas een beetje uit het zicht gezet en de rolkoffers opnieuw laten wegen. Nog steeds te zwaar, terwijl er bijna niets meer inzat. Dit aan een mevrouw van Virgin laten zien en met veel geluk kregen we een approved tag om de rolkoffers. Gelukkig maar dat ze de laptop tas niet wogen, want deze had er ook niet door heen gekomen. In de foodcourt hebben we alle spullen weer terug gestopt in de rolkoffers, want de tag zat er toch al op. En eigenlijk is het heel krom dit maximale gewicht, want na het inchecken kom je nog heel veel winkels tegen en kun je je rolkoffer alsnog vol stoppen. Ook hebben we op de foodcourt nog wat gegeten en hebben we vast onze spijkerbroeken aangedaan. Omdat we het verder wel gezien hadden, zijn we door de laatste controle heen gegaan en bij de gate 83 gaan wachten. We wisten al dat de inkomende vlucht vertraagd was en dat we daardoor ook een vertraging hadden van 40 minuten. Eindelijk was het toestel gereed en gingen we boarden.
Omdat onze stoelen boven in het toestel waren mochten we als één van de eerste het vliegtuig in. Daar aangekomen wilden we onze rolkoffers in de overheadbakken doen. Maar wat nu, ze passen niet. Zelfs de laptoptas paste daar niet in. Met veel proppen paste ze gelukkig wel onder de stoelen voor ons, maar ja dat is op een lange vlucht als je wil slapen niet echt fijn. Gelukkig kwam er een steward en die zei dat er kasten waren waar ze in konden. Dus weer onder de stoelen vandaan getrokken en in de kast geplaatst. De vlucht ging redelijk voorspoedig en was ik vrij snel in slaap gevallen. Onderweg hebben we wel wat turbulentie gehad. Om even voor 9 uur lokale tijd waren we in Manchester geland en moesten we op zoek naar de transfers. Om half 10 waren we bij de securitycheck. Hier kregen we vragen met welke vlucht we waren aangekomen, waar we naar toe gingen en of ik de boardingpassen wilde laten zien. Omdat ik deze niet geprint had en dit op het vliegveld wilde doen moest ik onze e-tickets laten zien. Ook moesten we onze paspoorten geven. Na de check werden we apart genomen en kregen we een buzzer mee en moesten we ons om 10.10 uur weer melden. De mededeling die we kregen was dat het toestel nog niet open was. Om 5 over 10 ging de buzzer en zijn we naar de afgesproken plek gelopen. Hier werden we opgevangen door een man en hij heeft ons bij de gate van KLM afgezet. Hier moest door KLM voor ons getekend worden, we leken wel misdadigers.
Ik had op dat moment nog steeds geen boardingpassen en moesten wij als allereerste het vliegtuig in. Gelukkig wist ik wel op welke rij we zaten. Tijdens de vlucht heb ik nog aan een stewardess gevraagd of zij dit vaker had meegemaakt en of dit iets gebruikelijks was. Maar helaas kon zij geen verklaring geven. Het enige wat ik achteraf kan bedenken is dat ze mijn boardingpas bij Virgin niet hebben gescand (dit viel mij namelijk op) en ik dus niet in het toestel gezeten zou hebben. Ik vind de manier waarop dit gegaan is niet fijn en is voor mij dus een reden om niet meer met verschillende maatschappijen te vliegen. Om even voor 1 waren we geland op de Polderbaan en moesten we dus nog heel lang taxiën. Bij de douane hadden we niemand voor ons en bij de bagageband zagen we onze koffers al liggen. Bij het allerlaatste poortje werden we tegen gehouden en kreeg Sjon de vraag of hij iets aan te geven had. Want ja we kwamen uit Manchester en hadden veel bagage bij ons. Toen de meneer hoorde dat we uit Amerika kwamen en daar 3 weken geweest waren was het geen probleem en konden we doorlopen. Buiten stonden Ingrid (vriendin van Romy) en mijn ouders te wachten. De vakantie voor nu zit erop, maar gelukkig hebben we er nog 2 in het vooruitzicht, waarvan de eerste al over 54 dagen.