Houston, we’ve got a problem!
We hadden al een voorgevoel, er zou vandaag iets goed fout gaan.
Toen we namelijk op Schiphol aankwamen hadden we al bijna een halve wereldoorlog aan een grondstewardess verklaart. De vervelende vrouw in kwestie had ons namelijk opgedragen om onze rolkoffers in te checken. We hadden er maar 3 op 5 personen. In principe is dit geen probleem maar 1 van onze rolkoffers bevat medicijnen, en die kunnen we toch echt niet kwijt. Maar ondanks dat we moesten er toch echt een inchecken. Dus mama haalde triomfantelijk de laptoptas eruit en gaf haar een lege koffer. De dame kon dit helaas niet bepaald waarderen en riep er onmiddellijk versterking bij. Stonden er spontaan 3 mensen te strijden om onze rolkoffers. Uiteindelijk mocht het thuisteam (wij dus) zegevieren. En hebben we een lege rolkoffer ingecheckt. Hierna kregen we een ijzige blik die ons vertelde dat we konden opzouten. En daarmee wenste ze ons geen fijne vakantie. Beetje jammer. Want dit zou best wel eens een hele slechte karma veroorzaken.
Achter de douane snel wat ontbijt naar binnen gewerkt want het was voor ons 5 uur toen we wakker werden. Daarna ging mama haar zelfverdiende vakantieflappen meteen uitgeven aan een mooie kipling tas. (zijn we al weg?). Hierna naar de gate G6, waar vrij snel bekend werd dat we een kleine vertraging zouden hebben. Deze werd drie kwartier en we begonnen elkaar nu toch wel een beetje aan te kijken, want de overstap zou nu wel erg krap worden.
Gelukkig had onze piloot een beetje peper in zijn staart gepropt want hij had zijn achterstand ruimschoots ingehaald.
We zouden er op tijd zijn. Keurig een half uur voor landing gaf hij de melding dat ze de landing gingen inzetten op de airport van Austin… Wait what! Stop, Rewind, Replay!! Austin? Ja we hadden het goed gehoord. De piloot heeft moeten uitwijken omdat het noodweer in Houston was. We gingen even landen in Austin, tanken en daarna terug naar Houston.
De angstgevoelens zaten er al snel in, want wat als we onze vlucht missen. Dan zit Brian alleen in Anchorage, want hij moest apart vliegen vanwege een onbetaalbare United ticket. Een behulpzame steward begreep onze angst en ging met zijn telefoon kijken wat er was gebeurd met het vliegtuig dat wij moesten hebben. Deze stond in San Antonio te schuilen. Dus er was nog een kans dat we misschien nog wel meekwamen. Alleen duurde het stoppen in Austin wel heel lang. En nog langer. En ach we wachten nog wel even hoor. Uiteindelijk een kleine 4 uur later kregen we te horen dat we zouden vertrekken. De vlucht richting Houston was kort. Maar we moesten nog wel even een half uurtje wachten op een gate. Toen begon het wel erg krap te worden.
De lieftallige man achter de douane zag geen gevaar in ons en liet ons zonder problemen door waarna wij bepakt en bezakt als 5 bezetene doorrenden naar de bagage claim. Eenmaal daar moesten we toch echt de realiteit onder ogen zien. Ons vliegtuig heeft ons achtergelaten, en we mochten ons verslagen in de rij voor het omboeken aan gaan sluiten. En deze was niet bepaald kort. Blijkbaar waren wij niet de enige die de race tegen te klok finaal verloren hadden. Toen we eenmaal aan de beurt waren kregen we nog een tegenslag te verwerken. De eerstvolgende beschikbare vlucht zou pas woensdag beschikbaar zijn. In de avond. We keken elkaar koortsachtig aan. “En nu?” Proberen in ieder geval mij in Anchorage te krijgen zodat Brian niet alleen is? Blijven zeuren aan de beste man zijn hoofd totdat hij ons een vlucht zou geven. Wachten tot woensdag was in ieder geval echt geen optie. Het zeuren bij de man hielp niet, maar zijn collega buurvrouw zag wel een oplossing. Een hele creatieve oplossing maar het was een oplossing. We zouden naar Las Vegas vliegen, daar moesten we dan even een halve scene uit de terminal uitspelen (erg lang wachten op het vliegveld), en dan zouden we om 7 uur richting Seattle vertrekken. En dan vanuit daar naar Anchorage. Op deze manier waren we er kwart voor 1 ’s middags lokale tijd, een halve dag later dan gepland. Dit was onze enige kans en we hebben deze wereldreis met beide handen aangepakt, want het zou een hoop tijd schelen.
Nadat we opnieuw ingecheckt waren zijn we richting de gate vertrokken. Waar we vrijwel meteen konden instappen. Het zou een volle vlucht worden, maar overal zagen we lege stoelen, schijnbaar waren er nog veel meer mensen omgeboekt want voordat ik het woord stoel kon uitspreken kwamen er massa’s mensen binnen en was het inderdaad een overvolle vlucht. Omdat we nu toch al van de vertragingen zijn, kon er nog wel eentje bij, dus kom maar op met die vertraging van ruim 50 minuten. De vlucht hebben we alle 5 geslapen, want we waren ondertussen aan het eind van onze Latijn.
Op Las Vegas staan op het vliegveld al gokmachines en hier hebben we natuurlijk even gegokt. En nu zitten we te wachten tot we naar Seattle kunnen. Nog 5 uurtjes, maar dat verslag staat natuurlijk bij de volgende dag,...
Al met al, is dit wel onze slechtste reis ooit te noemen. Maar we kunnen niet ontkennen dat we daardoor wel echt heel veel extra’s hebben gezien deze vakantie. Dat nemen ze ons in ieder geval niet af. Lang leve de chagrijnige grondstewardess.