Om kwart over 8 stond mijn vader voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Wij waren op dat moment nog niet helemaal klaar, maar om half 9 zaten we toch echt met alle koffers in de auto.
Op Schiphol aangekomen liepen we naar de incheckbalie en daar werd ons gemeld dat er een computerstoring was en dat er niet eerder werd ingecheckt dan kwart over 9. Wel stonden we als eerste in de rij om geholpen te worden. Terwijl wij stonden te wachten werd het personeel ingelicht over hoe te handelen als het inchecken zou beginnen. Om 5 voor half 10 werden we naar de balie geroepen en begon het instapproces. De tickets werden met de hand geschreven en ook onze bagagelabels werden met de hand geschreven (als dat maar goed gaat komen). Normaal gesproken krijg je als je Premier status hebt en er is plek meteen een upgrade aangeboden, maar omdat alles met de hand ging gebeurde dit niet. Omdat ik wel een upgrade wilde heb ik het toch maar gevraagd en het bleek dat ze een apart lijstje hadden voor Economy Plus, dus op onze handgeschreven ticktets werden de stoelnummer 26 A,26 B en 26 C doorgestreept en 8 A, 8B en 8C neergezet. Bij de douane keken ze wel even vreemd naar onze handgeschreven tickets, maar we mochten wel door.
Achter de douane hebben we een beker koffie gehaald bij Starbucks en nadat we deze op hadden zijn we richting gate G7 gelopen. Omdat we één van de eersten waren werden onze tickets gebruikt om het personeel daar te briefen over hoe ze er uit zouden zien. Ook hier stonden we als eerste in de rij en de dame van de controle vond het niet echt nodig om ons een uitgebreid verhoor af te nemen. Ze dacht dat wij het wel wisten gezien de hoeveelheid stickers op onze paspoorten. Ook de bodyscan werkte mee en nu was het wachten op het boarden. Terwijl wij in pole position zaten kwam de meneer van het inchecken naar ons toe en vroeg ons als laatste in te stappen, want één van de stoelen die hij ons had gegeven was al uitgegeven en hij kon nu nog niet zien welke stoelen wel vrij waren. Het vliegtuig was niet vol en onze oude stoelen waren nog niet vergeven, dus plaatsen hadden we altijd. Het boarden ging ondanks de handgeschreven tickets ook voorspoedig en als laatste mochten wij het vliegtuig in. Op rij 10 waren nog 3 stoelen naast elkaar vrij en daar mochten we plaatsnemen. Heerlijk die extra beenruimte. Precies op tijd vertrokken we richting de Polderbaan.
Na een uurtje te hebben gevlogen kregen we onze warme maaltijd en deze bestond dit keer uit een kip/kaas cordonblue met pasta en spercieboontjes. Het was prima te eten en we hadden ook alle drie het eten op.
Met een heleboel films waar we uit konden kiezen verliep de vlucht voorspoedig. Om 3 uur zette de piloot het toestel aan de grond en na even taxiën stonden we geparkeerd bij gate C5.
In de lange gangen richting de douane kregen we de boardingpassen voor de volgende vlucht in onze handen gestopt. Het proces bij de douane ging erg snel en nadat we hadden aangegeven dat we voor 9 dagen op vakantie kwamen mochten we door. Ook onze koffers waren goed over de plas heen gekomen en nadat we deze opnieuw hadden afgegeven, mochten we in de rij voor de controle van mens en handbagage. Door een kwestie van goed kiezen ging dit ook nog redelijk snel en stonden we bij de gates voor de volgende vlucht. Een snelle blik op de monitoren leerde ons dat we naar D15 moesten lopen, dus moesten we weer bijna heel Dulles over lopen. Omdat we wisten dat we Pieter en Petra (degene die voor ons in de townhome van Arjan en Ina zaten) tegen konden komen waren we extra alert. Toen we bij de gate aankwamen hadden we ze niet gezien en we wilden net gaan zitten toen het toestel wat ons naar Orlando zou brengen leeg liep. En wie zaten daar in, Pieter en Petra. Bij de gate hebben we even gezellig staan kletsen, natuurlijk over de townhome en onze favoriete vakantiebestemming Florida.
Terwijl we stonden te kletsen hadden wij één koffer uit het oog verloren en al bijna was er iemand met een drugs en bomhond geroepen om de koffer te laten onderzoeken….. Gelukkig zagen we het op tijd en konden we de beveiligingsbeambte overtuigen dat het onze koffer was. Ons toestel naar Orlando was overboekt en ze zochten vrijwilligers om hun stoel op te geven. De eerste mogelijkheid om weg te komen uit Washington was dan morgen pas, want de vlucht van 10 uur was ook overboekt. Gelukkig hadden wij onze boardingpassen in onze handen, maar een upgrade zat er nu echt niet in. Nadat we afscheid hadden genomen van Pieter en Petra konden we vrij snel het toestel in. Door onze Premier status in ieder geval als één van de eerste van het gewone volk. We zaten wel ver naar achteren, namelijk 32 A, 32 B en 32 C. Maar goed, er waren zat mensen die geen plaats hadden en dus op Washington moesten overnachten. Er werd gewaarschuwd dat de vlucht behoorlijk turbulent zou worden en dat de stoelriemen vast moesten als je niet hoefde te lopen voor het toilet of iets. Het drinken hadden we alle drie al gemist want op dat moment lagen wij al te slapen. Op een gegeven moment werd er om geroepen dat als je nu nog naar het toilet wilde je nu moest gaan, want over een paar minuutjes zouden de stoelriemen om moeten en die mochten tot aan de gate niet meer los. Dit was nog maar net omgeroepen of de pilote riep om dat het cabinepersoneel ook moest gaan zitten en ook zij zouden tot aan de gate niet meer van hun plek komen. Normaal komen ze vlak voor de landing nog even alle vuilnis ophalen en zo, maar ook dit ging niet meer gedaan worden. Mensen die nog volle bekers of iets hadden moesten dit maar op de grond zetten. Nou dit voorspelde niet veel goeds. Maar veel meer dan een paar keer schudden was het niet en om even na 8 uur stonden we in Orlando aan de grond. Hier hoefden we niet meer door de ballotage commissie en konden we snel naar bagage claim. Wel heb ik nog gevraagd bij de lost en found voor het verloren gehoorapparaat van mijn vader, maar hier werd gezegd dat alles na 30 dagen werd vernietigd. De man was niet erg behulpzaam, dus als we terugvliegen gaan we het nog een keer proberen, maar dan zonder de melding dat het eind november al verloren was. Bij Alamo ging het erg soepel en werd ons niets opgedrongen (of tenminste een poging tot) en nadat we een Ford Escape hebben uitgekozen, zijn we op pad gegaan richting onze townhome aan de 192. Aan de overkant zit een Walmart en uiteraard hebben we daar voor de volgende ochtend eerst onze ontbijtspullen gehaald. De townhome hebben we even vluchtig bekeken en toen werd het echt wel tijd om naar bed te gaan.
We waren al bijna 24 uur op. Morgen gaan we naar de Mall of Millenia en andere shop gelegenheden. Ook gaan we 's avonds naar een concert van Martina McBride en George Strait.