Vanmorgen hadden we mijn ouders, Trudie en Richard en natuurlijk onze reisgenoot Richard om kwart voor 8 besteld. We stonden al helemaal klaar nadat we de koffers hadden ingeladen zijn we met 3 auto's op pad gegaan naar Schiphol.
Bij de balie van United was het erg rustig, waardoor we de koffers snel kwijt waren. Ook bij de douane ging het redelijk snel en om 10 voor 9 zaten we aan de koffie met muffin.
Nadat we de koffie op hadden, hebben we een rondje gelopen over het belastingvrije gedeelte. Om kwart over 10 zijn we richting gate G5 gelopen om te kijken of we daar een stopcontact konden vinden om de laptop van Richard op te laden.
Helaas kom je er op zo'n moment achter dat het in Amerika wat dat betreft beter geregeld is en er op Schiphol geen oplaadpalen staan. Om kwart voor 1 vertrokken we vanaf de Kaagbaan richting de overkant van de grote plas.
De piloot beloofde ons een bumpie ride, oftewel we zouden wel wat last krijgen van turbulentie. De vlucht verliep op een paar keer stoelriemen vast en een beetje schudden na prima.
Wel waren we wat later op Washington aangekomen dan gepland, want we hadden flink tegenwind, wat waarschijnlijk ook de turbulentie veroorzaakte. Om 10 voor 3 parkeerde de piloot het vliegtuig aan gate C7. We konden gelukkig snel het vliegtuig uit, maar bij de douane was het een gekkenhuis. Zowel de rij bij de Amerikaanse staatsburgers, als bij de niet Amerikaanse staatsburgers stond het rijen dik. Er waren 16 internationale toestellen binnengekomen en ja al die mensen moeten nu eenmaal een visum krijgen om Amerika binnen te mogen. De werking van het visum krijgen ging bij United voor het eerst op de nieuwe manier. Normaal gesproken moeten we een I94 formulier invullen en wordt er een groen kaartje in je paspoort geniet. Nu moest ik bij het inchecken het ESTA nummer al invullen en hoefden we niet meer het groene formulier in te vullen. Bij de douane hoefden we alleen nog maar ons paspoort af te geven en werden onze vingerprints gecheckt. Bij Richard moesten alle vingers nog gescand worden, maar bij ons was het gewoon een check. Onze koffers stonden na de douane al keurig klaar en konden we deze vrij soepel weer inklaren. Hierna konden we aansluiten in de volgende rij, namelijk de security check. Hierbij moet je door een metaaldetector en wordt je handbagage gecontroleerd. Omdat de beveiliging in de hoogste alarmfase is vanwege de 3 verdachte pakketjes in de afgelopen week werd nu bij sommige mensen hun handen gecontroleerd op aanwezigheid van verdachte stoffen. Uit ons groepje werd ik uitgekozen. De machine vond niets verdacht en konden we weer verder. Ook bij de scanapparaten verliep het allemaal soepel. We hoefden niets open te maken en/of gefouilleerd te worden. Hierna konden we het thuisfront laten weten dat het eerste deel van de vlucht goed verlopen was en wat te eten en/of te drinken te halen.
Onze vlucht naar Orlando zou vertrekken vanaf gate C23. Hiervoor moesten we een klein stukje lopen. Bij deze gate wisten we plaatsen te bemachtigen bij een stopcontact en kon Richard zijn laptop even aan het stroom. Om 5 voor half 6 mochten we het vliegtuig voor de volgende vlucht in. Deze vertrok iets later dan gepland, maar dat maakte de piloot tijdens de vlucht meer dan goed. Op het reisschema stond dat het vliegtuig om 13 over 8 zou landen. Op de borden stond dat we 6 over 8 zouden landen, dit was als we op tijd zouden vertrekken. We stonden om 10 over half 8 in Orlando aan de grond. We kregen gate 40 toegewezen. Ook nu waren we weer snel uit het vliegtuig en konden we ons naar bagageband 24 begeven om onze koffers op te halen. Toen we aan kwamen lopen zagen we de rode koffer al op de band liggen waardoor Romy een sprintje moest trekken anders zou de koffer weer een vol rondje moeten maken. Snel volgden de groene en de gele koffer. Nu was het wachten op de grijze. Deze was waarschijnlijk als eerste in een volgende kar gelegd waardoor hij nu als een van de laatste op de band werd gelegd. Gelukkig waren alle koffers meegekomen en konden we ons nu naar de volgende rij begeven. Het leek dit keer wel een attractie in een pretpark. Ook bij Dollar (autoverhuurder) stond een aardige rij. Gelukkig hadden ze hier ook een hoog werktempo, wat normaal gesproken niet het geval is, waardoor de rij snel slonk. Hierdoor waren we snel aan de beurt en ook het regelen van alle formaliteiten ging snel. De auto was snel uitgekozen en konden we op pad. Via de 417, de I4 en de 27 zijn we eerst naar Walmart gereden voor wat boodschappen. Anders kunnen we morgenochtend niet ontbijten. Na deze boodschappen hebben we nog wat gegeten bij McDonalds, hoe bedoel je we waren nog niet moe.... Het was op dat moment half 5 Nederlandse tijd, zonder dat uur terug en onze wekker was toch echt om 5 voor6 afgegaan. Nu werd het toch echt tijd om onze villa aan de 246 Bonville Drive op te gaan zoeken. Gelukkig is dit een zijstraat van de Higher Combe Drive, waar we in 2008 verbleven, dus de villa was zo gevonden. Toen we aankwamen was het wel even schrikken want er brandde al licht in de villa... Slik. Maar door het raampje heen zag ik geen mensen en de sleutel zat netjes in de lockbox. De verlichting was waarschijnlijk hele nette service van het managementproperty. De villa is super en lekker groot voor ons vieren. We hebben 3 slaapkamer en 2 badkamers, dus dit wordt prima vertoeven.
Voordat we naar bed konden moesten eerst de koffers uitgepakt worden om spullen zoals pyama's, lenzenvloeistoffen te pakken. Het was uiteindelijk 5 voor half 6 dat we het licht uit deden. Bijna klokje rond. Morgen gaan we overdag naar de Florida Shoppingmall en naar Downtown Disney. 's Avonds gaan we griezelen in de Universal Studio's vanwege Halloween.
