Vanmorgen werden we om half 5 gewekt door een wekkerradio en door de wake up call van het hotel. Na ongeveer 5 minuten moesten we er toch wel uit.
We hoefden niet veel te doen, maar wel ons gereed maken voor vertrek. Ontbijten konden we niet doen, want de ontbijtruimte ging pas om half 7 open. Nadat we aangekleed waren en de laatste spullen hadden ingepakt werd het tijd om de auto te laden. Mijn vader en moeder stonden inmiddels voor de deur met hun koffers. Omdat we geen extra koffers hebben hoeven aanschaffen, was het geen enkel probleem om de koffers in de auto te laden.
Om kwart over 5 zetten we koers richting het vliegveld. Ook nu moesten we weer door Vancouver Downtown. Maar nu was het gelukkig heel erg rustig. Om 5.45 uur leverden we de auto in bij Alamo. We hadden wel 95 mile gereden met de auto, waardoor de teller van de auto op 125 miles kwam. Maar ja dat wisten we van te voren. Nadat we de koffers hadden afgegeven konden we zelf door de douane. Nu bleek dat er op mijn ticket een speciale code stond, waardoor ik door een extra zware controle moest. Nu hebben wij niets te verbergen, dus dat vonden we helemaal niet erg. Alleen het nadeel van deze extra zware controle was dat het erg lang duurde...... Uiteindelijk was het zover. We moesten wel één rolkoffer open maken. Was ik helemaal vergeten dat daar een klein flesje wasmiddel in zat. De zak met wasgoed zat namelijk eerst in een gewone koffer en die hebben we later overgegooid in de rolkoffer zodat het wasgoed van vanmorgen er nog bij kon. Jammer nu zijn we dat kleine flesje wat al vanaf 2005 trouw met ons mee gaat iedere vakantie kwijt. Maar goed, de verdere controle verliep zonder problemen. De douane/immigrations ging ook helemaal prima. Vanaf het moment dat we van deze aardige meneer mochten doorlopen waren we in Amerika. Dat is heel gek, je bent op het vliegveld van Vancouver en als je door immigrations loopt, staat er een bord "welcome to the United States". Eén voordeel, we hoefden nu niet in Chicago door de immigrations, dit was in Vancouver al gebeurd. Nu konden we eindelijk op zoek naar een ontbijt. Het was inmiddels half 8.
Na een heerlijk broodje met gebakken ei, maar dan op z'n Amerikaans, zijn we richting de gate nummer 78 gelopen. Hier hebben we een laatste blik op het internet geworpen. Op het vliegveld van Vancouver heb je namelijk gratis internet tot je beschikking.
We vertrokken op tijd en na ongeveer 4 uur stappen we bij gate C28 in Chicago uit het vliegtuig. Lokale tijd 14:50 uur. Hier moesten we ruim 3 uur wachten voordat het volgende vliegtuig zou vertrekken.
Eerst hebben we bij Auntie Anne's voor mijn moeder en Sjon een pretzel gehaald, daarna voor mijn vader een broodje kaas en voor Romy en mij kipstukjes, dit hebben we opgegeten terwijl we bij gate C10 aan het wachten waren. Gelukkig waren de 3 uur zo voorbij en konden we boarden. Eenmaal in het vliegtuig moesten we een tijdje wachten want we er moest nog een vliegtuig uit Seattle komen waar mensen in zaten die ook met ons vliegtuig mee moesten.
Uiteindelijk zijn we bijna een uur later vertrokken dan gepland. De vlucht verliep prima, alleen onderweg een klein beetje turbulentie maar dat mocht geen naam hebben. Om even na half 10 stonden we weer op Schiphol met beide beentjes aan de grond.
