We hadden ook voor vanmorgen de wekker voor de zekerheid gezet. Na het ontbijt hebben we ons aangekleed en de allerlaatste spullen ingepakt. Alle vuilnis naar de container gebracht. De koffers in onze auto gezet. Dit kostte gelukkig niet veel moeite. Alle kamers doorgelopen of we niets vergeten waren, het appartement afgesloten en met de auto naar de 192 gereden.
Hier hebben we bij hotelbeds de sleutel in de brievenbus gegooid, de ingevulde enquete als begeleidende brief hebben we ook in de brievenbus gedeponeerd. Nu zijn we via de 417 richting het vliegveld gereden. Het inleveren van de auto bij Alamo verliep zonder problemen. We hebben in totaal maar 502 mile gereden, dit is 803 kilometer. En nu naar de balie van United om de koffers in te checken en de boardingpassen te halen. Voordat je de koffers mag inleveren worden ze gewogen en ondanks dat we ze onder de 50 lbs hadden gehouden waren er 2 koffers toch iets te zwaar. Uit beide koffers hebben we iets gehaald en in de handbagage erbij gedaan. Nu waren ze goed en mochten we door. Na het inleveren van de koffers en het in ontvangst nemen van de boardingpassen zijn we naar de douane en controle gelopen. Hier was het echt razend druk. Want door de mislukte aanslag op het vliegtuig van Amsterdam naar Detroit was de veiligheidsstatus verhoogd van oranje naar rood. Wat betekende dat het nog intensiever en uitgebreider gebeurde. Het kost wat tijd, maar het is ook voor onze veiligheid. Dus vol geduld ondergingen we alles. Bij de scanpoorten waren we al voorbereid, dus schoenen uit, haarclip uit, riem af en zelfs je vest moest uit. Maar geen gepiep of andere geluiden, dus mochten we doorlopen. Na deze controle moet je jezelf eigenlijk weer helemaal aankleden en fatsoeneren. Nu konden we doorlopen naar de monorail om naar onze gate te gaan. Bij de gates waar ook United vandaan vertrekt hebben we eerst een smoothie gehaald van fruit. Dit is fruit gepureerd met ijs en erg lekker.
Het inchecken ging redelijk vlot en we zaten ook allemaal snel in het vliegtuig. Na verloop van tijd werd er omgeroepen dat de deuren dicht waren, maar vervolgens gebeurde er niets. Een half uur hebben we zo stil gestaan en het werd steeds warmer in het vliegtuig.
Eindelijk zijn we vertrokken. De hele vlucht bleef het zo warm in het vliegtuig en in combinatie met een landing die niet volgens het boekje gaat, is het maar goed dat ze standaard van die blauwe zakjes in de stoel voor je plaatsen. Deze werden gretig gebruikt door verschillende passagiers om ons heen. Bijna moest ik er zelf ook aan geloven, maar we stonden net op tijd helemaal stil. Gelukkig was het in de slurf naar de gate toe erg koud en moesten Romy en ik daar even wachten omdat Sjon zijn jas was vergeten, waardoor de misselijkheid goed weg trok. Bij de gate voor de vlucht naar Amsterdam was het net alsof we met een grote groep waren vertrokken en hier ons verzamelpunt was. We zagen allemaal bekende gezichten van de zaterdag van vertrek. De verhalen over hoe het iedereen vergaan was werden over en weer verteld en zo kwamen we erachter dat wij ondanks het omvliegen nog redelijk veel geluk hebben gehad. Wij waren dan wel anderhalve dag later op de plaats van bestemming, maar er waren er ook bij die 3 dagen in Parijs moesten verblijven. Of weer anderen die een rondreis door Florida gingen maken, en overal een dag te laat aankwamen en de dingen die ze gereserveerd hadden aan zich voorbij zagen gaan. Het heeft een voordeel om zo met lotgenoten te moeten wachten, want de tijd gaat erg snel.
Al vrij snel konden we aan boord van het vliegtuig en we wisten op dat moment al dat we vertraagd in Amsterdam zouden aankomen. Deze vlucht was een prima vlucht en we hebben alle drie veel geslapen. Zoveel dat het ontbijt bijna aan ons voorbij was gegaan. Niet dat het veel bijzonders was (ik heb het niet eens opgegeten), maar iets te drinken is altijd goed. In Amsterdam aangekomen ging het bij de douane erg soepeltjes en mochten we Nederland zonder problemen weer binnentreden. Het wachten op de koffers heeft even geduurd, maar ook hier zochten de lot (bond) genoten elkaar weer snel op.
Nadat we de koffers bij elkaar geraapt hadden en gedag gezegd hadden aan de medepassagiers zijn we door de nothing to declare balie, waar verrassend genoeg helemaal niemand stond, naar mijn ouders gelopen. Deze stonden al vol verwachting op ons te wachten. De vakantie is voorbij en het was een heerlijke vakantie, met een hoop indrukken en sferen. Maar toch zullen we niet zo gauw weer met kerst naar Orlando gaan. Juist omdat het daar erg toeristisch is krijg je niet de echte sfeer van kerst in Amerika.