Vanmorgen ging om half 6 onze wekker en om kwart voor 6 hadden we onze wake up call besteld. Inderdaad om kwart voor 6 werden we door degene die bij de receptie zat gebeld om wakker gemaakt te worden. Nadat we ons gewassen en aangekleed hadden, zijn we naar de receptie gegaan om uit te checken.
We wilden eerst onze koffers bij de KLM balie afgeven en dan kijken of we in de business lounge konden ontbijten of dat we terug moesten lopen naar het hotel. Onderweg naar de KLM balie zagen we al gelijk dat onze vlucht met 2 uur vertraagd was. Dat was balen, want dan hadden we wel wat langer kunnen blijven slapen.... Maar ja, het is niet anders.
We hadden onze koffers afgegeven en wisten dat we konden ontbijten achter de douane. Maar eerst wilden we nog naar de United desk om te kijken of we daar al in konden checken. Helaas zat daar nog niemand en bij de zelf check in terminals konden we niet op de vluchten van United inchecken. Omdat we onze laptop bij de hand hadden en er bij de vertrekbalie een KPN hotspot beschikbaar hebben we het daar via Internet geprobeerd. En op de site van United lukte het wel om in te checken voor de volgende vluchten. Alleen op de vlucht van Dallas naar Los Angeles waren er geen stoelnummers voor ons bekend. Bij de balie van United stond een Amerikaanse vrouw die voor de kerst naar haar familie zou gaan. Ook zij en haar Nederlandse vriend zouden gisteren naar Washington vertrekken met de vlucht van United. Ze waren gistermorgen al erg vroeg op Schiphol en behoorden tot één van de eerste 10 die omgeboekt waren. Ze zouden vandaag met US Airways naar Philadelphia vliegen en vandaar uit door naar hun eindbestemming. Echter hun vlucht van vandaag was alweer gecancelled. Dan hadden wij met onze 2 uur vertraging nog geluk. Wij gingen tenminste de plas over. Na het online inchecken zijn we weer terug gelopen naar de balies van KLM in vertrekhal 2 en zijn daar via de douane naar de business lounge gelopen. Hier hebben we eerst heerlijk ontbeten.
Het was een lopend buffet, met broodjes, roerei, kaas, ham, zoetigheid, en drinken. Na het ontbijt zijn we naar de relaxstoelen gelopen en hebben daar gezeten totdat we naar de gate moesten lopen. We zouden vertrekken van gate D47 en dat was vanaf de lounge nog een kwartier lopen. Tijdens het wachten in de relaxstoelen hebben we kunnen internetten en msn'en. De tijd ging snel en om ons heen zagen we de wereld steeds witter worden van de sneeuw die viel. Dit was ook de reden waarom we toch maar in een hotel op Schiphol zijn gaan overnachten. We konden niet van te voren weten hoe de wegen de volgende morgen waren en we waren er nu tenminste. Bij de gate aangekomen stond er voor de laatste controle een gigantische rij waar wij gelukkig niet in hoefden te staan. Wij konden vanwege onze businessclass kaarten in een rij van maar 10 mensen gaan staan.
Ook konden we als één van de eersten naar binnen toen het vliegtuig eindelijk ging boarden. Nadat we in onze riante stoelen zaten, welke helemaal in lig positie gebracht konden worden kwam er al meteen een stewardess aan met een glas jus d'orange. Dus geen plastic bekertje, maar een echt glas. We vertrokken uiteindelijk rond half 1 vanaf de gate en moesten eerst taxiën naar het de-icingplatform. Op dit platform wordt het sneeuw van de vleugels gespoten met een goedje wat er tevens voor zorgt dat nieuw sneeuw niet aanhecht. Hiermee was het veiliger om op te stijgen. Alleen er stond een file richting het platform waardoor het nog ongeveer een klein uurtje zou duren voordat we daadwerkelijk zouden vertrekken vanaf de Kaagbaan. Na even gewacht te hebben werd er door de gezagvoerder omgeroepen dat het de-icingplatform was stilgelegd omdat het te hard waaide en ze gingen er een ander goedje indoen wat ons nog beter zou beschermen tegen de sneeuw. Het maakte ons niet zoveel uit, want we hadden toch een hele ruime overstaptijd en we zaten er lekker in de stoelen van de businessclass. De gezagvoerder zou de motor van het vliegtuig uitzetten, maar het entertainment systeem wel opstarten. Terwijl we stonden te wachten kregen we nog een glaasje drinken aangeboden en een schaaltje met nootjes.
Na ongeveer een uurtje zagen we de sneeuwschuivers weer voorbij rijden en inderdaad vlak daarna ging het vliegtuig verder. Er was alleen inmiddels een andere vertrekbaan ook schoongeveegd waardoor we niet helemaal terug hoefden te taxiën naar de Kaagbaan. We zouden nu vanaf de Buitenveldertbaan vertrekken. Het de-icen gebeurt met karretjes waaraan een grote spuitmond zit en deze spuiten met een oranjeachtig spul het sneeuw wat op de vleugel ligt er helemaal af.
Ze doen dit bij wel acht vliegtuigen te gelijk. Een soort wasstraat voor vliegtuigen dus. Na het de-icen reden we richting de Buitenveldertbaan waar we dan uiteindelijk om kwart over 3 vertrokken.
De vlucht was aangenaam en relaxed, terwijl ik het toch wel wat spannend vond om in de sneeuw te vertrekken. Maar het maakte eigenlijk geen verschil met een ander vertrek.
Rond kwart voor 7 lokale tijd in Texas, kwamen we aan op het vliegveld van Dallas. De landing was één van de betere en de temperatuur in Dallas was rond de 18 graden. Het personeel van de KLM had nog geprobeerd om ons rechtstreeks van Dallas naar Orlando te krijgen, maar helaas waren er geen vluchten beschikbaar. We konden het eventueel nog bij de balie van United proberen. We waren geland in de D pier, hier moesten we eerst door de douane en hier hadden we gewoon helemaal niemand voor ons, dus daar waren we zo doorheen. De man van de douane was wel een chagrijn, maar goed dat zal zijn beroep wel zijn. Nadat we onze koffers hadden opgehaald (deze moet je namelijk bij de eerste aankomst in Amerika zelf weer afgeven voor de vervolgvluchten) zijn we naar iemand van het vliegveld gelopen om te vragen waar de United balie was. Deze was volgens haar in de B pier. We konden de koffers weer afgeven, maar we konden ze ook meenemen. We besloten om ze mee te nemen, want onze vlucht stond helemaal niet op de informatieborden en als de vlucht geannuleerd was of al vertrokken, dan is het handiger als je je koffers bij je hebt en niet dat deze via Los Angeles naar Orlando onderweg zijn. Maar ook als het wel zou lukken om om te boeken dan zijn wij al in Orlando en onze koffers nog niet. We konden ze altijd weer opnieuw inchecken. We moesten een bus, de terminal link, pakken naar de B pier. Deze bus hadden we gelukkig zo gevonden en we hadden toen we bij de B pier waren aangekomen gezegd dat we naar de United balie wilden. Gelukkig wist de chauffeur van de bus dat de United balie verhuisd was naar de E pier en moesten we overstappen op een andere bus, die gelukkig net achter ons stond. Want ja onze ruime overstaptijd was door de vertraging van de vlucht geslonken naar anderhalf uur. En doordat we nu verkeerd waren gestuurd werd dit steeds minder en we hadden nog geen stoelen ook. Eindelijk waren we bij de United balie en de mevrouw achter de balie heeft echt haar best voor ons gedaan, maar er was geen rechtstreekse vlucht van Dallas naar Orlando en dan waren de mogelijkheden via Chicago of Washington. Maar ja daar weet je nooit of je nog weg komt. Nou ja dan toch maar via Los Angeles. Ze gingen onze koffers opnieuw inchecken en onze boardingpassen voor beide vluchten printen. En gelukkig we hadden stoelen op de vlucht van Dallas naar Los Angeles.
Daar was dus geen probleem meer mee. Bij de gate aangekomen zagen we dat het een drukte was niet normaal meer. Een heleboel militairen stonden ook bij deze vlucht. We hadden er ook al één in de bus gehad en begrepen van hem dat hij uit Afghanistan was gekomen en voorgoed thuis was gekomen. Wat een heerlijk gevoel lijkt me dat. Hij moest nog door naar Las Vegas, maar dat mocht de pret niet drukken. En duidelijk waren er met hem meer vanuit Afghanistan gekomen. Bij de balie van United zochten ze vrijwilligers die hun plaats op wilden geven voor mensen die nog geen plaats hadden. Na een kort overleg met elkaar besloten we om te kijken of het mogelijk was om dan morgen rechtstreeks naar Orlando te gaan en dan de nacht in Dallas door te brengen. We waren namelijk behoorlijk moe door de lange vlucht en vertraging. Waar we normaal gesproken nog geen 10 uur in het vliegtuig zouden zitten, hebben we nu bijna 13 uur in het vliegtuig gezeten. Toen ik bij de balie van United aankwam en aangaf dat wij eventueel onze plaatsen wel wilden afstaan, zij de mevrouw achter de balie dat het niet nodig was, want iedereen was voorzien van een plek. Alleen we hadden vertraging. Het vliegtuig zou om half 8 lokale tijd vertrekken en dat werd kwart over 8. Het was zelf zo dat het vliegtuig, welke vanuit Denver moest komen om half 8 nog niet eens aan de gate stond. Het was een heel klein toestel voor de vlucht van 3 uur 20 minuten. Ook deze vlucht verliep goed en we hebben alle drie de hele vlucht geslapen. We zouden om 5 voor 9 lokale tijd in Los Angeles aankomen, maar dit werd half 10. De piloot had van zijn vertraging weer een kwartier goedgemaakt. Gelukkig hoefden we nu niet moeilijk te doen en alleen maar van gate 88 naar gate 70 B te lopen. Op de borden stond dat het vliegtuig op tijd was. De vertrektijd was 5 over half 11.
Bij de gate aangekomen stond er een gigantische rij met mensen die nog op een plaats in het vliegtuig zaten te wachten. Ook hier werden er vrijwilligers gevraagd om hun plaats op te geven, maar doordat we geslapen hadden, voelden we ons al een stuk beter en wilden we nu ook door. Ook zagen we dat de vlucht was uitgesteld vanwege onderhoud aan de motor. Er stond nog niet bij hoe laat het vliegtuig dan wel zou vertrekken. In plaats van te wachten hebben we bij de Starbucks een frappucino gehaald want doordat we geslapen hadden tijdens de vlucht hadden we het drankrondje gemist. Na een tijdje stond er dat het vliegtuig om kwart over 11 zou vertrekken, bijna 3 kwartier later. We hadden plaatsen in de Economy Plus klasse, dus meer beenruimte, wat het slapen in het vliegtuig toch wel makkelijker maakt. Het vliegtuig vertrok uiteindelijk om kwart voor 12. Ook tijdens deze vlucht hebben we grotendeels geslapen. Om kwart voor 7 stonden we eindelijk aan de grond in Orlando. Omdat we dicht bij de deur zaten waren we als eerste het vliegtuig uit en hierdoor ook als eerste bij de bagageband. Het wachten op de koffers duurde niet lang en alle 3 onze koffers waren vrij snel uit het vliegtuig gekomen. Nu moesten we nog naar Alamo onze auto halen. Gelukkig ging het zonder problemen, want per slot van rekening hadden we een voucher voor Tampa en niet Orlando. Maar Rob van American Vacations had dit keurig voor ons geregeld. We hebben weer een Mazda 5 genomen. Zo'n auto hadden we in februari ook. Via de 417 zijn we naar de 192 gereden om daar de sleutel van ons appartement te halen.
Ook dit hadden we zo gevonden. Ons adres is 3159 Brittania Boulevard appartement A in Kissimmee, voor degene die ons willen opzoeken op google maps. Voordat we naar het appartement zijn gereden hebben we wat boodschappen gedaan bij Publix, want we hadden ondertussen wel honger gekregen. Met boodschappen en al zijn we nu naar ons appartement gereden en dit hadden we ook snel gevonden. Het appartement is groter dan we verwacht hadden.
We zitten op de begane grond, hebben 3 slaapkamers, waarvan 2 met een 2 persoonsbed. 2 badkamers en een gezellige woonkamer met open keuken. De rest van het verslag van deze dag volgt morgen, want eigenlijk zijn we al met een nieuwe dag begonnen.