Zoals gezegd ging de wekker (wake up call) vanmorgen erg vroeg. Ik zelf had wat moeite om meteen in het land van de levenden te zijn, maar voor Sjon en Romy was dit wat minder moeilijk.
Gelukkig maar, want door het gehaast van Sjon (wat ik op het moment zelf niet kon waarderen) waren we om 4 uur scherp beneden in de lobby, waar er al 2 taxi’s op ons stonden te wachten. In de eerste gingen mijn ouders en in de tweede gingen wij. We dachten dat het op het vliegveld niet zo heel druk zou zijn, maar helaas niets bleek minder waar. Het blijkt dat er om 6 uur 4 vliegtuigen vertrekken vanaf Vancouver Airport. Vol goede moed gingen we in de rij staan en door een paar keer handig manoeuvreren en veel geluk hebben, hadden we nog redelijk vlot onze tickets in onze handen en de koffers voorzien van prioritysticker afgegeven. Nu moesten we door de scans, wat weinig problemen opleverde en vervolgens door immigrations. Je hoeft dan in Amerika dit proces niet nog een keer te doen. De vrouw van de immigrations was schijnbaar met haar verkeerde been uit bed gestapt, want ze liep me te mopperen en te doen. Op een gegeven moment had ze door dat dat niet zo handig was en verontschuldigde zich door te zeggen dat het niet aan ons lag. Gelukkig kregen we de benodigde stempels en mochten we naar de vertrekhal. Hier konden we nog net een soort van egg-mcmuffin scoren als ontbijt, want dat hadden we natuurlijk nog niet gehad.
En aangezien we in het vliegtuig ook niets te eten zouden krijgen, was het niet geheel onbelangrijk om toch nog wat te eten. Gelukkig hoefden we voor de gate niet ver te lopen en toen we daar aankwamen konden we meteen doorlopen het vliegtuig in. Onze premiumgroep was net begonnen met boarden. Alleen toen bleek dat die 4 vertrekkende vliegtuigen voor zoveel passagiers zorgden dat het vervolgens nog 50 minuten heeft geduurd voordat iedereen aan boord was. Met ruim een uur vertraging vertrokken we vanaf Vancouver. Gelukkig hadden we een lange overstap en waren de weersvoorspellingen in Houston goed.
Van deze vlucht weten we helaas niet zo heel veel, want we waren allemaal om en rond het vertrek in slaap gevallen om vervolgens tijdens de daling weer wakker te worden. Het rondje drinken en alles is aan ons voorbij gegaan. Gelukkig konden we gewoon in Houston landen en stonden we 3 uur en een kwartier later in de vertrekhal van Houston. We hadden dus tijdens de vlucht wat tijd goed gemaakt.
Onderweg van de ene gate naar de andere gate hebben we bij de foodcourt wat te eten gehaald. Romy en ik hadden geen trek in patat of chinees, dus wij kozen voor een bakje yoghurtijs, mijn moeder had een pretzel van Auntie Anne’s genomen, mijn vader een calzone met kip en Sjon Panda express. Na het eten zijn we naar de gate gelopen en hebben we gewacht tot we aan boord mochten.
Gelukkig duurde dat niet lang en zaten we allemaal op tijd in het vliegtuig. Het vliegtuig vertrok zelfs 5 minuten eerder vanaf de gate. Gelukkig geen last meer van vertragingen. We taxiën richting de vertrekbaan en toen stopte het vliegtuig. Al snel riep de piloot om dat door slecht weer, twee banen waren afgesloten en dat iedereen nu via deze baan vertrekken moest en we daardoor stil stonden. Na ongeveer 10 minuten werd het vliegtuig uit gezet, want was ook deze baan afgesloten vanwege het slechte weer. We zagen het onweren en hoorden keiharde knallen zo dicht bij zat het noodweer. Dit alles heeft bij elkaar een klein uurtje geduurd voordat we eindelijk op konden stijgen. Gelukkig hadden we aan boord wel een goed entertainment systeem en waren Romy, Sjon en ik tijdens het wachten begonnen aan de film “The Lucky One”. Na ongeveer anderhalf uur kregen we ons avondeten. Omdat we op de één na laatste rij zaten was er helaas geen keus meer. Of toch wel, namelijk wel of geen eten. Het was een karige kleurloze pasta, maar net aan eetbaar. Op de heenweg hadden we dit probleem ook al, dus volgende keer gaan we niet meer zo ver achterin zitten. Waarschijnlijk hadden we ook voor de pasta gekozen, maar dan had het onze keus geweest. Nu moesten we het doen met wat er was. Normaal gaan we na het eten en drinken proberen te slapen, alleen nu lukte dit totaal niet. Dan nog maar een film kijken, en nog één en ach laten we ook nog een aflevering van NCIS kijken. Uiteindelijk hebben Romy en ik de hele vlucht niet geslapen en Sjon heeft een klein beetje gedoezeld. We hebben veel last van turbulentie gehad, meer dan we gewend zijn in ieder geval. Mijn moeder die normaal gesproken tijdens de rit van ons huis naar haar huis al in de auto in slaap valt (is een ritje van 15 minuten) bleek ook amper geslapen te hebben. 10 minuten later dan verwacht stonden we veilig aan de grond in Amsterdam. De lange wandeling door de vertrekhal van Schiphol, was op dit moment wel even fijn en goed voor de bloeddoorstroming in je benen, want op het laatst wist ik niet meer hoe ik zitten moest. Bij de douane stond er geen lange rij en konden we bij bagageband 20 wachten op onze koffers.
Deze lieten door de prioritysticker gelukkig niet lang op zich wachten en konden we door het poortje niets aan te geven naar buiten. Hier stond Brian al op ons te wachten. Richard stond ook op ons te wachten, maar buiten bij vertrekhal 2. We hebben Romy en Brian het meeste van onze bagage meegegeven en wij (Sjon, mijn vader, mijn moeder en ik) zijn bij Richard in de auto gestapt. De vakantie zit er helaas op en voor het eerst sinds jaren hebben we niet al een vakantie in het vooruitzicht. Het zal wel even wennen zijn, om niet al weer iets te hebben om naar uit te kijken, maar het kon even niet anders. Zodra we weer iets geboekt hebben, komt dit vanzelf op het log. Deze vakantie was in ieder geval supergeweldig en met de herinneringen kunnen we gelukkig heel lang doen.