Omdat we gisteravond 3 reisdagen op de weblog moesten plaatsen en de daarbij behorende foto’s moesten uitzoeken, was het gisternacht uiteindelijk 1 uur voordat Sjon en ik in bed lagen.
Op dat moment hadden we nog niets gedaan aan het inpakken en ompakken. Romy haar bed hadden we gebruikt als uitstalplaats hiervoor. We wilden dit weer netjes opgeruimd hebben voordat we om half 10 door uncle Vince werden opgehaald. Dat werd dus een wake up call om 7 uur. En inderdaad om 7 uur ging de telefoon. We hebben nog even wakker liggen worden en zijn toen onder de douche gedoken. Hierna zijn we druk begonnen met inpakken en voordat we om half 9 aan het ontbijt zaten hadden we al 2 koffers klaar. Na het ontbijt hadden we nog even ruimte om verder te gaan. Op dat moment liep net het kamermeisje in de gang en we hebben haar alleen om schone handdoeken gevraagd. Dat scheelde ons weer een hoop spullen opruimen voor de schoonmaak. Om half 10 stonden we buiten en al snel kwam uncle Vince. We reden kriskras door Vancouver om naar Grouse Mountain te rijden. Na verloop van tijd herkende we dingen vanuit 2010. We waren in de buurt van Capilano Suspension Bridge, waar we toen een bezoek hadden gebracht. Grouse Mountain was nog ietsje verder in dezelfde straat. Bij Grouse Mountain aangekomen, was Romy al met auntie Jane, Jahtania en Gianna op de plaats van bestemming. Romy zou met de haar groepje naar de top van Grouse Mountain gaan wandelen. En wij zouden met uncle Vince met de gondola naar boven gaan. Grouse Mountain is in de winter een skigebied en kijkt uit over de skyline van Vancouver. Het uitzicht boven is echt adembenemend. Boven op de berg heb je nog een mogelijkheid om met een stoeltjeslift nog hoger te gaan en ook dat hebben wij gedaan. We moesten toch op onze wandelaars wachten. Behalve de rit met de stoeltjeslift en het uitzicht was er boven verder niet zoveel te doen.
Wel wilde het toeval dat toen wij naar boven gingen er mensen die bij ons in de trein van Anchorage naar Seward, en aan boord van het cruiseschip zaten in de lift naar beneden gingen. Zo zie je maar weer hoe klein een wereld kan zijn. We hebben boven even gekeken en zagen nog een hertje. Dus nog meer wildlife.
Na ongeveer een half uurtje zijn we weer naar beneden gegaan. We wilden wel wat te drinken halen. Onderweg zagen we nog een grizzlybeer lopen, wat een mooie beesten zijn dat toch. Dit keer helaas zonder jongen.
Op het deel onder de stoeltjeslift werd een show gegeven door houthakkers, daar hebben we even bij staan kijken. En toen werd het toch echt om wat te drinken, want de temperatuur liep inmiddels op tot 31 graden Celsius. Terwijl we daar in de rij staan om water te kopen zien we auntie Jane lopen. Zij was al samen met Gianna doorgelopen. Romy en Jahtania waren nog onderweg. Terwijl we buiten bij het eindpunt van de trail zaten te wachten zagen we Romy en Jahtania de laatste meters afleggen.
Ze was erg moe, maar ze heeft het wel maar even gedaan in ruim anderhalf uur. Ze heeft gelopen 2,9 kilometer met een stijging van 853 meter. De gemiddelde wandeltijd is tussen de anderhalf en twee uur. Het is dus echt een superprestatie.
Nadat iedereen zijn vochtgehalte weer op peil had gebracht hebben we allemaal de gondel terug genomen naar beneden. Hierna zijn we naar de Lonsdale Quay Market. Dit is vergelijkbaar met de zwarte markt in Beverwijk, maar toch net even anders. Hier hebben we heerlijk gegeten en even bij de haven gestaan. Het was inmiddels half 4.
Uncle Vince vroeg of we nog naar Lynn Canyon wilden. En omdat we vanmorgen al heel veel hadden ingepakt vonden we dat prima. Bij Lynn Canyon is ook een suspension bridge, alleen deze is vrij toegangelijk. En omdat het zulk lekker weer was en zaterdag, zat volgens mij half Vancouver daar. Maar het was absoluut de moeite waard. Helaas was er geen tijd meer om een stukje te wandelen.
Maar het is iets om te onthouden voor een volgend bezoek aan Vancouver. Ondertussen werd het tijd om terug te gaan naar het hotel. Uncle Vince heeft ons (mijn vader, mijn moeder, Sjon en mij) naar het hotel gebracht. Romy zou nog even mee gaan en ’s avonds door Jahtania naar het hotel gebracht worden. Nadat we echt alles hadden ingepakt wat we tot dat moment konden inpakken zijn we naar Denny’s gelopen en hebben daar gegeten. Het eten was net als de vorige keer in Canada erg lekker, alleen de bediening liet wat te wensen over. We moesten zelf vragen om onze refills en dat hoort niet. Na het eten zijn we teruggelopen richting het hotel en hebben onderweg nog wat drinken gekocht voor in de kamer. De laatste dag zit er helaas al weer op. Morgen worden we wederom gewekt door een wake up call, alleen nu iets vroeger, namelijk kwart over 3. Om 4 uur moeten we op het vliegveld zijn. Om 6 uur vertrekt ons vliegtuig naar Houston en als we niet dezelfde problemen hebben als op de heenreis, komen we maandagmorgen om 8.20 uur aan in Amsterdam.