Slaap? Wat is slaap? Slaap, is voor de zwakkelingen. Voor ons doen hebben wij namelijk een record gezet, ongeveer 48 uur zonder slaap.
Ja kleine hazenslaapjes van 20 minuutjes ofzo. We moesten de hele nacht op het vliegveld van Las Vegas hangen. Het was best wel grappig dat toen wij aankwamen de winkeltjes open waren, we ze hebben zien sluiten om ze vervolgens weer te zien openen. Tijdens het wachten hebben sommige van ons de broodnodige rust genomen, dit betekend kussen op de grond en doezelen maar. En de rest heeft gebruik gemaakt van het internet om contact te maken met het thuisfront, en het weblog bij te houden.
Rond een uur of 5 ging het eerste restaurantje open, hier hebben wij een english muffin met ei en kaas gegeten. Niet mijn favoriet maar het smaakt als je honger hebt zeker niet slecht. Daarna weer richting de gate want ze begonnen al met boarden.
Alaska Airlines was de naam van het vliegtuig maatschappij, met deze maatschappij hebben wij nog nooit eerder gevlogen. Maar hij is zeker voor de herhaling vatbaar. De mensen zijn super aardig. Familiebanden konden ons helaas niet helpen in dit geval, we zaten verspreid over het HELE vliegtuig. Geen grapje, de Kooien ergens voorin en de Gortenmulders achterin. En dan niet eens naast elkaar.
Onze stop in Seattle was kort. We hadden amper de tijd om even een broodje te halen. Ikzelf hoefde niet dus ging al bij de gate zitten, maar toen ze ineens final boarding call riepen en mijn ouders er nog niet waren begon ik toch serieus peentjes te zweten. Straks komen ze te laat, zit Brian alsnog alleen in Alaska. Gelukkig kwamen ze 2 minuutjes later aangelopen en konden we meteen instappen. Deze vlucht werden we begeleid door twee jonge meiden die de hele tijd aan het lachen waren, Je kon zien dat ze werkelijk plezier hadden in het werk. Ik heb nog even een praatje met ze gemaakt over het stewardess zijn, moet toch een beetje interesse hebben in mijn toekomstige baan toch?
Aangekomen in Anchorage stond Brian al op ons te wachten, waarna wij een Yellow Cab hebben genomen richting het verhuurbedrijf van de campers.
Mijn persoonlijke mening is dat ik ze in Canada een stuk vriendelijker in omgang vond. De camper is al wat ouder, maar mag er zeker zijn. Wel wordt het een beetje behelpen zo met z’n zessen. Maar dat moet goed komen. Onze eerste stop was de Walmart, waar wij een levensrantsoen voor de komende paar dagen hebben ingeslagen.
We hebben ons record van Canada echter niet verbroken. Helaas. Nog even snel wat gegeten bij de McDonalds en daarna op zoek naar onze eerste campground.
Ons originele plan kon niet worden nageleefd omdat we stuk voor stuk scheel uit onze ogen begonnen te kijken van vermoeidheid, dus we zijn onderweg gestopt bij een kleinschalig campground, met stroom, maar zonder water en andere voorzieningen, waar we onze welverdiende rust konden gaan krijgen. Nadat alles was aangesloten zijn we eventjes naar het tankstation gegaan om gewoon even rond te neuzen. Rond 6 uur hebben de mensen die wilden nog even snel een broodje naar binnen gehapt terwijl de rest een beetje zat in te dommelen. Na deze feestmaaltijd hebben we, nadat we elkaar spontaan begonnen te irriteren en de messen op tafel gingen, unaniem besloten dat zelfs slappelingen een beetje rust nodig hebben, en hebben we de bedden klaargemaakt voor de nacht. Velen van ons vielen al in slaap waarschijnlijk voor het hoofd het kussen had geraakt. Morgen gaan we richting Homer en wat we daar gaan doen horen jullie donderdag. Weltrusten. ZzZzZzZz